Κάπηλος Καπιταλισμός

από τον Νικόδημο

1. Έγραψα στο Προσάρτημα στη Φορολογική Μεταρρύθμιση §1 πως σε ορισμένες περιπτώσεις, αν όχι συχνότατα, το Δ(ιεθνές)Ν(ομισματικό)Τ(αμείο) επιβάλλει μέτρα σε μια χώρα όχι άμεσης σωτηρίας αλλά εξαθλίωσης – σε συνεργασία με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ (ή και άλλων ισχυρών κρατών) ώστε οι ολιγοπωλιακές πολυεθνικές τους να .....
εξαγοράσουν πάμφθηνα τα πλούτη της χώρας που ζήτησε βοήθεια. Κι έδωσα για παράδειγμα το Ιράκ το οποίο λεηλάτησαν κυρίως οι Αμερικανοί και Βρετανοί και δήθεν ανοικοδόμησαν αφού πρώτα το κατέστρεψαν καθολικά.
Επειδή το Ιράκ δεν είναι ιδανικό παράδειγμα αφού δεν ζήτησε καμιά βοήθεια από το ΔΝΤ αλλά, αντίθετα, δέχθηκε μια καταστροφική ξεδιάντροπη πολεμική επίθεση, θα εξετάσω εδώ δυο-τρία άλλα παραδείγματα.
Πρώτα όμως ας ξεκαθαρίσω δύο σημεία: τις πηγές μου και τον κάπηλο καπιταλισμό που είναι καταστροφικός και παράνομος.

2. Το Δόγμα του Σοκ : Η Άνοδος του Καπιταλισμού της Καταστροφής της Naomi Klein , που έγινε διεθνές best-seller το 2007 και από το 2010 κυκλοφόρησε και στην ελληνική γλώσσα, είναι η πιο περιεκτική πηγή μου. Είναι δημοφιλέστατο ανάμεσα σε κεντροαριστερούς, που, ειδικά όταν δεν ξέρουν πολλά περί Πολιτικής Οικονομίας, βρίσκουν εδώ μπόλικο υλικό να θρέψουν την αντικαπιταλιστική αγανάκτηση και τις συνομωσιολογικές αντιλήψεις τους.
Δυστυχώς το βιβλίο της Κλάιν περιέχει πολλές ανακρίβειες. Κατά πόσο ευθύνεται η ίδια η Κλάιν ή οι 12 ερευνητές-συνεργάτες της μου είναι άγνωστο: μάλλον και η ίδια και (κάποιοι) συνεργάτες της.
Υπάρχουν λάθη χρονολογικά που ίσως δεν έχουν πολλή σημασία άλλη από το ότι στηρίζουν το κύριο θέμα της πως πρέπει να δίνεται ένα σοκ σε μια κοινωνία/χώρα έτσι που να επιφέρει πολιτικοοικονομικό αποπροσανατολισμό και πανικό με σύγχυση, ώστε να επιβληθούν, δημοκρατικά ή δικτατορικά, νέες πολιτικές “ελεύθερης αγοράς”. (Έβαλα τη φράση σε εισαγωγικά διότι ενώ έτσι ονομάζεται, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου “ελεύθερη”). Συχνά επίσης τα λόγια κάποιου παρουσιάζονται εκτός συμφραζομένων και δίνουν μια εντελώς λανθασμένη εντύπωση για το τι εννοούσε ο “κάποιος”. Ακόμα συχνότερα, αγνοούνται οι ευεργετικές μεταρρυθμίσεις που επιβλήθηκαν σε ορισμένες περιπτώσεις για να επιφέρουν σχετικά καλά αποτελέσματα. Γενικά όμως το βιβλίο δίνει μια πολύ καλή εικόνα του τρόπου δράσης σύγχρονων πολιτικών προσώπων και πολυεθνικών εταιρειών στην καταλήστευση του πλούτου χωρών που βρέθηκαν σε αδυναμία – όχι δίχως δικό τους φταίξιμο επίσης.
Αλλά τα μεγάλα λάθη της Κλάιν είναι πως δε μελέτησε τα έργα του Milton Friedman κι έτσι δεν ήξερε τα πραγματικά πιστεύω του, όπως δεν ήξερε την πραγματική διδασκαλία της Σχολής του Σικάγο και τις μεθόδους της. Ακόμα κι αν κάποιος δεν γνωρίζει τα έργα του Φρίντμαν, μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει πως καμιά παραπομπή της Κλάιν δεν δικαιολογεί τη δαιμονοποίησή του και τα όσα του προσάπτει.
Πχ. γράφει: “Ο Φρίντμαν πρόβλεψε ότι η ταχύτητα, το εύρος και η αιφνιδιαστική επιβολή των οικονομικών αλλαγών θα προκαλούσαν στον πληθυσμό