Που μας πάνε; Που πάει η Γερμανία;

Του Νίκου Κοτζιά
Δύο αρνητικές προοπτικές

Η χώρα ακολουθεί μια πολιτική, με την οποία θα βγει χαμένη ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην ΕΕ. Επί παραδείγματι, αν η ΕΕ διαλυθεί, η Ελλάδα θα είναι η χώρα που θα υποστεί τις μεγαλύτερες αρνητικές συνέπειες, αφού έχει την πιο παρακμασμένη αυτή τη περίοδο οικονομία και το πολιτικό σύστημα της βρίσκεται σε....
βαθιά κρίση. Σε μια τέτοια περίπτωση, ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας είναι ότι θα κληθεί το σημερινό κυρίαρχο κομματικό προσωπικό να σώσει την πατρίδα! Μπορεί να φανταστεί κανείς τι πρόκειται να συμβεί αν αυτή που διέλυσαν την Ελλάδα αναλάβουν να διαχειριστούν μια τέτοια καταστροφή. Για αυτό είναι επείγουσα ανάγκη να αποτραπεί αυτή τη στιγμή η άτακτη διάλυση της ΕΕ και ακόμα περισσότερο είναι αναγκαία η απομάκρυνση από την εξουσία της κυβέρνησης του Κόμματος του Μνημονίου. Υπάρχει, βέβαια, η περίπτωση να σωθεί, έστω και προσωρινά, η ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση η σωτηρία της αν γίνει από τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις που κυριαρχούν σε αυτήν, θα συνοδευτεί, όπως όλα δείχνουν, με ακόμα περισσότερα μέτρα επιτήρησης σε βάρος κρατών μελών. Με παρέμβαση στο εσωτερικό μιας χώρας που έχει ελλείμματα στα δημοσιονομικά της μεγέθη. Με περιορισμό της λαϊκής κυριαρχίας. Ευνουχισμό της εθνικής κυριαρχίας της. Γνωρίζουμε δε, ότι το πρώτο υποψήφιο θύμα τέτοιου παραδειγματισμού είναι η Ελλάδα. Όχι διότι κυριαρχεί κάποιος μεταφυσικός ανθελληνισμός στην Ευρώπη, αλλά διότι το διευθυντήριο στην ΕΕ βρήκε στη χώρα μας κυβερνήσεις και ηγεσίες κομμάτων που αρέσκονται στον ρόλο του υποτακτικού, ορισμένοι μάλιστα αρέσκονται στο ρόλο του νέου ραγιαδισμού. Η Ελλάδα με το πολιτικό προσωπικό που διαθέτει είναι το καλύτερο «ποντίκι για πείραμα», αλλά και υπενθύμιση στους υπόλοιπους πόσο ακραία μπορεί να είναι οι επιλογές του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.

Η διττή επίθεση των αγορών και το προβληματικό μέλλον της ΕΕ
Γνωρίζουμε ότι όλη η Ευρώπη έχει πρόβλημα με τη στατιστική των «ελλειμμάτων». Αφετηρία του προβλήματος είναι η ίδια η συμφωνία του Μααστρίχτ, στην οποία τέθηκαν οι αριθμητικές προβλέψεις των ορίων των ελλειμμάτων. Σε αυτήν τέθηκαν οικονομικά αυθαίρετες κόκκινες γραμμές «προειδοποίησης» των αγορών. Τα όρια, με άλλα λόγια, αποτελούν το καμπανάκι επίθεσης των τελευταίων στα κράτη μέλη της ΕΕ. Επιθέσεις που έχουν δύο συστατικά. Το ένα είναι η συνεχής κερδοσκοπία. Η τοκογλυφία. Η απόσπαση κερδών από λεηλασία προϋπολογισμών των κρατών μελών της ΕΕ καθώς και μεταφοράς πόρων από την πραγματική ευρωπαϊκή οικονομία στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Αυτή η πρώτη επίθεση, όπως πάντα, συνοδεύεται από μια δεύτερη που εκφράζει την απαίτηση των αγορών να διασφαλίσουν τα κερδοσκοπικώς αποκτηθέντα κέρδη. Με την πρώτη επίθεση οι αγορές δείχνουν να λειτουργούν αποδιοργανωτικά απέναντι σε θεσμούς και κανόνες. Με τη δεύτερη, το άλλο συστατικό, επιθυμούν αναδιοργάνωση θεσμών και κανόνων, αλλά προς όφελός τους. Επιθυμούν ακόμα και την καθιέρωση νέων εργαλείων όπως είναι τα ευρωομόλογα, αλλά με όρους συμφέροντες για