Το “εθνικό κίνητρο” για την έξοδο από την κρίση

Οι μέχρι σήμερα κυβερνητικές πολιτικές κατέδειξαν τον στρουθοκαμηλισμό του πολιτικού κόσμου ως προς την αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική ιδιαιτερότητα ανέδειξε την προβληματική εφαρμογή των σπασμωδικών πολιτικών και την ανάγκη αντικατάστασής τους απο άλλες, με έμφαση σε κίνητρα και αντικίνητρα. Πολιτικές δηλαδή που ......
πέραν του ότι θα επιλέγονται με όρους οικονομικής αποδοτικότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης, θα επιτρέπουν και την απαρέγκλιτη εφαρμογή των νόμων που τις συνοδεύουν, είτε επειδή θα παρέχουν θετικούς λόγους στα υποκείμενα δικαίου να τις εφαρμόζουν είτε επειδή δεν θα προσφέρουν εναλλακτικές διόδους για την μερική ή την ολοκληρωτική καταστρατήγηση τους. Ποιά όμως είναι τα κραυγαλέα παραδείγματα στρεβλής εφαρμογής της ελληνικής νομοθεσίας και απο ποια πολιτικά μέτρα θα μπορούσαν να αντικατασταθούν;

Πρώτο έρχεται το μέτρο της εργασιακής εφεδρείας. Πέραν του οριζόντιου τρόπου εφαρμογής του που θέτει εξ’ορισμού εκτός εργασίας έμπειρα στελέχη και αποκλείει την αναλογική κατανομή των δημοσίων υπαλλήλων, απέτυχε πλήρως και στην πραγμάτωση του αφού μόνο 657 υπάλληλοι υπάχθηκαν σε προσυνταξιοδοτικό καθεστώς. Το γεγονός αυτό, καταδεικνύει την έλλειψη μεθοδικού σχεδιασμού στη κατάρτιση του μέτρου, και κυρίως την δυνατότητα παράκαμψης ενός νόμου μέσω μιας άλλης νόμιμης οδού που είναι η συνταξιοδότηση.

Προτιμότερο λοιπόν είναι η σύνδεση του μέτρου με την παραγωγικότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Μια τακτική και μόνιμη αξιολόγηση των επιδόσεων τους απο μια ανεξάρτητη αρχή, θα έθετε εκτός εργασίας τους λιγότερο παραγωγικούς. Εξάλλου, στοιχεία της Βρετανικής Στατιστικής Υπηρεσίας δείχνουν οτι η παραγωγικότητα των Ελλήνων βρίσκεται πολύ χαμηλότερα σε σχέση με τον ευρωπαικό μέσο όρο. Αυτό θα οφελούσε το κράτος διπλά καθώς δεν θα μειωνόταν μόνο το μισθολογικό κόστος αλλά θα αύξανε και την παραγωγικότητα του, προσφέροντας ποιότητα υπηρεσιών καθώς η απειλή της εργασιακής εφεδρείας θα κινητοποιούσε τους εργαζομένους να καταστούν παραγωγικότεροι.

Δεύτερο παράδειγμα είναι η συνεχής αύξηση των φορολογικών συντελεστών. Η υψηλή φορολογία αποθαρρύνει την επενδυτική δραστηριότητα, συρρικνώνει την οικονομία ενώ ενισχύει το πρόβλημα της φοροδιαφυγής. Η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στις χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά φορολογίας εισοδήματος και συντελεστών ΦΠΑ, ενώ η φοροδιαφυγή οργιάζει καθώς το κράτος χάνει έσοδα ύψους 13 δις ευρώ ετησίως. Στην θέση λοιπόν μιας πολιτικής που δίνει κίνητρο στη φοροδιαφυγή, θα πρέπει να σχεδιαστεί μια πολιτική μείωσης των φορολογικών συντελεστών και βελτιώσης της φοροεισπρακτικής ικανότητας του κράτους μέσω της παροχής θετικών κινήτρων. Μια γενικώς παραδεκτή πολιτική για την αποδοτικότερη είσπραξη του ΦΠΑ συγκεκριμένα, είναι η απόδοση φοροκινήτρων για την χρήση χρεωστικών καρτών και η υποχρεωτική χρήση τους για πάνω απο ένα συγκεκριμένο και χαμηλό ποσό συναλλαγών που αποτελεί εξ’όρισμού αντικίνητρο φοροδιαφυγής. Αυτό το μέτρο, καθίσταται άμεσα αποτελεσματικό και