Έχουμε και την Tρόικα που μας αξίζει!

Η Ελλάδα, δύο χρόνια μετά τη συμφωνία του μνημονίου βρίσκεται σήμερα πιο κοντά στη χρεοκοπία παρά ποτέ, ενώ την ίδια στιγμή έχει παγώσει κυριολεκτικά κάθε οικονομική πρωτοβουλία. Είναι προφανείς τόσο οι ευθύνες της κυβέρνησης, που επί μήνες δεν έκανε αυτό που έπρεπε και κωλυσιεργούσε, όσο και της αντιπολίτευσης, που υπονόμευσε με κάθε δυνατό τρόπο τη δημοσιονομική προσπάθεια και τις διαρθρωτικές αλλαγές. Για όσα συνέβησαν έχει όμως σοβαρές ευθύνες και η τρόικα. Τόσο έναντι των Ευρωπαίων (κυρίως), φορολογουμένων, τα χρήματα των οποίων διαχειρίζεται, όσο και έναντι εκείνων των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι ήλπισαν ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης απαλλαγής της χώρας από ένα κρατικοδίαιτο, φαύλο και διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας. Ένα σύστημα εξουσίας το οποίο γιγαντώθηκε με τα χρήματα της Ευρώπης και περιθωριοποίησε τις υγιείς και παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, σε κάθε τομέα της οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής ζωής, την τελευταία τριακονταετία. Ποια ήταν τα κυριότερα λάθη της τρόικας -
Στο οικονομικό επίπεδο τα θεμελιώδη λάθη του προγράμματος ήταν η διάρκειά του, η αναλογία φόρων και δαπανών και η χρησιμοποίηση των χρημάτων των Ευρωπαίων για κατανάλωση αντί για επενδύσεις. Η θεωρία ότι το έλλειμμα ήταν τόσο μεγάλο ώστε θα έπρεπε να περικοπεί εντός μιας τετραετίας, μετέτρεψε το πρόγραμμα σε ένα κινέζικο βασανιστήριο, που πολλαπλασίασε την αβεβαιότητα και αύξησε στο ενδιάμεσο δραματικά το δημόσιο χρέος, καθιστώντας το τελείως ανεξέλεγκτο. Από πού κι ως πού η χρεοκοπημένη Ελλάδα θα μπορούσε να δικαιολογήσει πρωτογενές έλλειμμα για νέες καταναλωτικές δαπάνες του κράτους ύψους σχεδόν 20 δισ. το 2010 και το 2011; Και με δεδομένο ότι ο κεντρικός στόχος του προγράμματος ήταν η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, γιατί έπρεπε να τεθεί ο στόχος να συμβεί αυτό το 2012 και όχι το 2010; Σε μια χώρα που είχε το χαμηλότερο ύψος επενδύσεων σε όλη τη Νότια Ευρώπη (30% κάτω από την Ιταλία και την Ισπανία ως ποσοστό του ΑΕΠ) και το μεγαλύτερο ποσοστό υπερκατανάλωσης, η τρόικα αντί να χρηματοδοτήσει νέες επενδύσεις, χρηματοδότησε τη συνέχιση της δημόσιας κατανάλωσης.

Ταυτόχρονα –παρά το γεγονός ότι και η ίδια η τρόικα διακήρυσσε ότι προτεραιότητα στη μείωση του ελλείμματος έχει η περικοπή των δαπανών και όχι η αύξηση των φόρων– αποδέχθηκε την αντίθετη πολιτική την οποία ακολούθησε η κυβέρνηση. Οι συνεχείς αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών, με δεδομένο τον διεφθαρμένο φοροεισπρακτικό μηχανισμό και την εκτεταμένη κοινωνική αποδοχή της φοροδιαφυγής, στραγγάλισε την ιδιωτική παραγωγική οικονομία, κατέστησε τους συστηματικούς φοροφυγάδες οικονομικά ανταγωνιστικούς και λειτούργησε εις βάρος των πιο παραγωγικών και ανταγωνιστικών επιχειρήσεων.

Τέλος, παράλογο από οικονομικής πλευράς και εξαιρετικά επιπόλαιο είναι και το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που προωθείται. Ένα πρόγραμμα με εξωπραγματικά προσδοκώμενα έσοδα, εξωπραγματικούς χρόνους υλοποίησης, για το οποίο δεν έχει υπάρξει καμία σοβαρή προετοιμασία. Κανείς δεν ξέρει ή δεν μπορεί να