Ο καιρός του «ΟΧΙ»

Του Κώστα Παπαθεοδώρου

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντας το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το Όχι -το σωστό – εις όλην τη ζωή του.
Τι συναρπαστική προσομοίωση, τι εκπληκτική ομοιότητα με το «εδώ και τώρα». Έλα λοιπόν Γιώργο. Τώρα είναι η στιγμή! Η εποχή του «ΟΧΙ». Οκτώβρης: προθάλαμος του χειμώνα, απαρχή αντίστασης. Έχει κόστος αυτή η επιλογή. Τρομακτικό. Αίμα και δάκρυ. ..
Αλλά -όπως όλα δείχνουν και το ίδιο θαρρώ και εγώ- είναι μονόδρομος. Χωρίς γυρισμό. Πίσω μας, τα περάσματα έκλεισαν. Τα γεφύρια γκρεμίστηκαν.
Οι μεγάλοι μας φίλοι έχουν αποθρασυνθεί. Προκλητικοί, ιταμοί, προσβλητικοί…
Έπαψε η Ελλάδα να συγκινεί και οι Έλληνες να αρέσουν.
Μια στο καρφί (για τα μάτια του κόσμου) και μια στο πέταλο ( για το χρώμα του χρήματος). Παρά τα όσα δημοσίως λέγονται και γράφονται ίσως και να μας προπέμπουν στην έξοδο. Να μας δείχνουν το δρόμο της εθνικής μας… μοναξιάς.
Γνωρίζουν η και διαπιστώνουν μαζί μας, ότι η εμμονή τους στη συνταγή των πρόσθετων φόρων, των περικοπών σε συντάξεις, στη μείωση του εισοδήματος των μισθωτών βυθίζει τη χώρα στην ύφεση - τους πολίτες στην εξαθλίωση. Είναι μια πολιτική που και το έλλειμμα δεν μειώνει και το χρέος διογκώνει.

Οικονομολόγοι είναι όλοι τους. Ακόμα και αν δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν σωστά- όσο αφασικοί και αν είναι- μπορούν να αντιληφθούν τι γίνεται γύρω τους. Να ακούσουν τη βουή τους πλήθους, να διαβάσουν τα σφιγμένα χείλη του λαού, να αισθανθούν τις ριπές της καταιγίδας.
Οι πολίτες ακόμα υπομένουν. Περίπου το 40% πληρώνει τους έκτακτους φόρους. Όμως το ελατήριο πιέζεται. Η αντοχή δοκιμάζεται.
Και η ανοχή έχει τα όρια της. Μόνο που αυτά, συνήθως, γίνονται γνωστά όταν είναι ήδη πολύ αργά. Και όταν η φωτιά της κοινωνικής έκρηξης απλωθεί θα λιώσει τα μέταλλα των μικροαστικών μας αλυσίδων. Και ουδείς γνωρίζει τι θα συμβεί και μέχρι που θα φτάσει μια τέτοια αντίδραση. Ήδη για αρκετούς- των οποίων ο αριθμός καθημερινά μεγαλώνει- η κάλυψη των βασικών αναγκών είναι δυσβάσταχτο βάρος. Η άγρια λιτότητα διαλύει την κοινωνία, καταλύει τα όρια, παραλύει τους ηθικούς φραγμούς.
Και στη σημερινή συγκυρία ο κίνδυνος της οικονομικής κατάρρευσης είναι ένα κομμάτι της γενικότερης κρίσης. Η ανομία μα κυρίως η βία σε όλες τις εκδοχές της, εγκληματική, τυφλή, εκδικητική, απρόκλητη μα και κοινωνικό- πολιτική εδραιώθηκαν ως αναπόσπαστο συστατικό της κοινωνίας μας. Η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να τα αντιμετωπίσει. Η αξιωματική αντιπολίτευση αποφεύγει να τα καταδικάσει κλείνοντας ενίοτε το μάτι σε εξεγερμένες ομάδες εκτιμώντας ότι τέτοια φαινόμενα φθείρουν την κυβέρνηση. Η Αριστερά τα καλύπτει και τα ενθαρρύνει. Μέχρι και για «συμβόλαιο» οικονομικής καταστροφής της Ελλάδας κατηγορούν τον Πρωθυπουργό.
Ε