Είναι τραγικό, αλλά το βαθύτερο διακύβευμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου είναι Γερμανία ή Ρωσία;

Οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας πρέπει να διακρίνουν καθαρά το τι σημαίνει μια ενδεχόμενη γεωπολιτική μετατόπιση της Ελλάδας και να την αποφύγουν πάση θυσία, είτε προς τη μία, είτε προς την άλλη κατεύθυνση - Η Ελλάδα πρέπει να μείνει στη Δύση.
Το δόγμα «Ανήκωμεν εις τη Δύση», το οποίο κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα εξέφρασε και υπηρέτησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έχει στην Ελλάδα πολύ βαθιές ρίζες. Ρίζες που όποτε επιχειρήθηκε να ξεριζωθούν, η χώρα γνώρισε την καταστροφή. Κατά τον 20ο αιώνα, τέτοιες «απόπειρες» υπήρξαν ουκ ολίγες και έγιναν σε δύο κατευθύνσεις: είτε προς τη Γερμανία, είτε προς τη Ρωσία. Και όλες κατέληξαν τραγικά για την Ελλάδα.

Το 1915 ο δυτικός προσανατολισμός που είχε δώσει στην Ελλάδα ο Ελευθέριος Βενιζέλος και την είχε έτσι διπλασιάσει με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 – '13 στο πλευρό της Αγγλίας και της Γαλλίας, αμφισβητήθηκε από το Παλάτι με την ουδετερότητα που επιθυμούσε ο θρόνος για τη χώρα, κάτι που ουσιαστικά ισοδυναμούσε με πρόσδεσή της στις Κεντρικές Αυτοκρατορίες, στο Βερολίνο. Το αποτέλεσμα, ήταν ο Εθνικός Διχασμός.

Τελικά, ο Βενιζέλος κατάφερε, αν και με τεράστιο εσωτερικό κόστος να κρατήσει τη χώρα στη Δύση και έτσι βρέθηκε η Ελλάδα στο τραπέζι των νικητών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και από εκεί στη Μικρά Ασία και στη Συνθήκη των Σεβρών. Η πτώση όμως του Βενιζέλου το 1920, οδήγησε εκ νέου στην αμφισβήτηση, με άλλο τρόπο αυτή τη φορά, της δυτικής ένταξης της Ελλάδας: η απόφαση των διαδόχων του να επιχειρήσουν ερήμην και εναντίον των συμφερόντων των δυτικών συμμάχων της χώρας να προελάσει ο ελληνικός στρατός μόνος στο βάθος της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατέληξε στη Μικρασιατική Καταστροφή, η οποία πριν εξελιχθεί και σε στρατιωτική, πρώτα υπήρξε κατά κράτος διπλωματική ήττα της Ελλάδας. Η επιστροφή του Βενιζέλου ως εθνικού διαπραγματευτή στη Συνθήκη της Λωζάνης και η επανασύνδεση με τη Δύση, οδήγησε στην «Εντιμο ειρήνη».

Το 1944, και, ιδίως από τον Μάρτιο του 1946, επιχειρήθηκε εκ νέου η γεωπολιτική μετατόπιση της Ελλάδας προς τη Ρωσία, τότε Σοβιετική Ενωση. Το αποτέλεσμα ήταν και πάλι καταστροφικό: ήταν ο Εμφύλιος Πόλεμος, δηλαδή, ουσιαστικά, η νέα εκδοχή του Διχασμού του 1915. Η Σοβιετική Ενωση δεν ήταν παρούσα: άφησε τον Εμφύλιο να εξελιχθεί ενώ είχε ήδη με τη μυστική, τότε, Συμφωνία της Γιάλτας, πρώτα ήδη αποσυρθεί από την Ελλάδα, κρατώντας στη σφαίρα επιρροής της την Πολωνία.

Το 1973, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος αμφισβήτησε και πάλι ενεργά τη θέση της Ελλάδας στη Δύση: πήρε ουσιαστικά θέση υπέρ της Αιγύπτου στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ στη Μέση Ανατολή, την ώρα που η Σοβιετική Ενωση και οι ΗΠΑ έφταναν στο «παρά πέντε» μιας παγκόσμιας σύγκρουσης, υποστηρίζοντας ενεργά η Μόσχα την Αίγυπτο και η Ουάσιγκτον το Ισραήλ. Ο Παπαδόπουλος δεν επέτρεψε στα αμερικανικά αεροσκάφη να μετασταθμεύσουν στη Σούδα για ανεφοδιασμό όταν πήγαιναν στο Ισραήλ. Λίγο καιρό μετά, η εξάχρονη τυραννία του κατέρρεε μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Στα τέλη του