Εβδομήντα χρόνια από τον θάνατο του Γιώργου Σαραντάρη

Το να μιλήσει κανείς για τον ποιητή Γιώργο Σαραντάρη, σημαίνει πριν απ'Α όλα να μιλήσεις για ένα λησμονημένο ποιητή και για μια «αλαφροΐσκιωτη» προσωπικότητα που πέρασε από την γη σαν υπνοβάτης, αφήνοντάς πίσω του υπέροχα ποιήματα ή μάλλον πανέμορφες φωτοχυσίες λέξεων που, όπως το φως της αυγής, αναδύονται μέσα από τα ελαφρώς τρεμάμενα ύδατα της θάλασσας που τόσο αγάπησε και ανεβαίνουν σαν θερμή ανάσα ως τον ουρανό που θέλησε να φθάσει.

Ο Γιώργος Σαραντάρης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 29 Απριλίου 1908 ενώ οι γονείς του κατάγονταν από το Λεωνίδιο Κυνουρίας. Ο πατέρας του διατηρούσε στον Πειραιά μια εταιρεία χημικών προϊόντων, αλλά ύστερα από πρόσκληση ενός θείου του εμπόρου στην Μπολόνια της Ιταλίας η οικογένεια μετακόμισε εκεί το 1912. Το 1920 εγκαταστάθηκαν στο χωριό Μονταπόνε κοντά στην Αγκόνα. Ο Γιώργος Σαραντάρης φοίτησε σε ιταλικό σχολείο δημοτικό και γυμνάσιο - καθώς δεν υπήρχε ελληνικό σχολείο - ενώ φοίτησε και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μπολόνια και της Ματσεράτα από όπου πήρε και το πτυχίο του. Στον ίδιο δεν άρεσαν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια της Ιταλίας λόγω του καθολικισμού και του συντηρητισμού τους. Επίσης δεν του άρεσε ούτε η Ιταλία καθώς την θεωρούσε μια χώρα με «απροσδιόριστα σύνορα» και πολλές ιδεολογίες που δεν ανταποκρίνονταν στις αναζητήσεις του. Με τον όρο «απροσδιόριστα σύνορα» μάλλον εννοούσε -όχι βέβαια τα κρατικά σύνορα- αλλά την πανσπερμία έντονων τοπικών ιδιαιτεροτήτων -πολύ χαρακτηριστική και βέβαια με ιστορικές ρίζες και αιτίες που διακρίνει κανείς στην ανθρωπογεωγραφία της γειτονικής μας χώρας.

Ο Γιώργος Σαραντάρης εκδήλωσε πρώιμα την κλίση του για την φιλοσοφία και για την ποίηση, εγκαταλείποντας τον εαυτό του, την οικογένεια του και το κοινωνικό του περιβάλλον, -εννοούμε τις «παρέες»- προκειμένου να γράψει ποίηση και «φιλοσοφία».

Ο Γιώργος Σαραντάρης ήλθε στην Ελλάδα το 1931 -φιλοξενούμενος σε μια θεία του- για να υπηρετήσει στον στρατό και να ασκήσει μια εργασία. Στην Ιταλία πραγματοποίησε δύο σύντομα ταξίδια το 1934 και το 1935, το δεύτερο για τον θάνατο του πατέρα του. Δεν κατάφερε ποτέ να εργαστεί, γεγονός που έκανε την μητέρα του να υποφέρει ιδιαίτερα, ενώ ταλαιπωρούσε πολύ ψυχικά και τον ίδιο η ιδέα ότι τον θεωρούσαν «αργόσχολο». Ζούσε, όπως μας πληροφορεί, ο Γιώργος Μαρινάκης, ο οποίος με τεράστιο κόπο συγκέντρωσε και επιμελήθηκε τα κείμενα του Σαραντάρη, με ένα μικρό εισόδημα, ποσοστό από νοίκια κληρονομιά, ενώ ήταν αφοσιωμένος ολοκληρωτικά στην Ποίηση και την Φιλοσοφία. Δεν έδινε σημασία στο ντύσιμο και στην υπόδεση του, ενώ στα σχόλια των δικών του και των φίλων του, απαντούσε χαμογελώντας ότι οι εξωτερικές εμφανίσεις του ανθρώπου δεν σχετίζονται με την ανθρωπιά του.

Ο Γιώργος Σαραντάρης εμφανίζεται στα ελληνικά γράμματα το 1933 με την συλλογή «Αγάπες του χρόνου», ενώ ήδη ο μοντερνισμός είναι εδώ. Μοντερνισμός δεν σήμαινε απλά την προσαρμογή στις συνθήκες της νεωτερικότητας κάθε εποχής, αλλά επιπλέον στην τέχνη -εν προκειμένω στην