Η χώρα πρέπει να οργανωθεί και πάλι εκ του µηδενός. Να ξαναγράψει τους βασικούς της κανόνες...

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Η κρίση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα είναι βαθιά και πολυεπίπεδη. Δεν είναι κρίση µόνον οικονοµική, ούτε πολύ λιγότερο κρίση απλώς δηµοσιονοµική. Είναι κρίση ηθική και υπαρξιακή. Δοκιµάζεται πλέον η κοινωνική και εθνική συνοχή. Δοκιµάζεται η ικανότητά µας να συνεννοούµαστε µε ορθολογικό τρόπο γύρω από θεµελιώδη ζητήµατα εθνικής στρατηγικής. Η χώρα διατρέχει κινδύνους που, δυστυχώς, δεν συνειδητοποιεί, γιατί ένα µεγάλο µέρος της πολιτικής της εκπροσώπησης και των διαµορφωτών της κοινής γνώµης έχει κάνει την επιλογή να παίζει «εν ου παικτοίς». Αυτό έχει ως αποτέλεσµα να αλλοιώνεται ή ακόµα και να αντιστρέφεται η πραγµατικότητα. Η ελληνική κοινωνία δείχνει να απαντά µε λάθος τρόπο σε λάθος ερωτήµατα και να αγνοεί κρίσιµα δεδοµένα που απορρέουν από το συσχετισµό των δυνάµεων και τις εξελίξεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Αν πράγµατι η ελληνική κοινωνία δεν µπορεί να διαχωρίσει την πολιτική αντιπαράθεση από τον σεβασµό της εθνικής ιστορικής µνήµης και της πολιτειακής της εκπροσώπησης, τότε δεν ξέρω αν µπορεί να γίνει κάτι σε επίπεδο οικονοµικής πολιτικής. Αν πράγµατι η ελληνική κοινωνία δεν µπορεί να απαιτήσει από τους εκπαιδευτικούς σεβασµό των παιδιών µας που δεν πρέπει να χρησιµοποιούνται ως µοχλός άσκησης συνδικαλιστικής πίεσης την ηµέρα της εθνικής γιορτής, τότε δεν ξέρω αν έχει σηµασία οποιαδήποτε µεταρρύθµιση του εκπαιδευτικού συστήµατος. Αν πράγµατι η ελληνική κοινωνία δεν µπορεί να αντιληφθεί πως χωρίς την είσπραξη των δηµοσίων εσόδων δεν µπορούν να πληρωθούν µισθοί και συντάξεις, τότε δεν ξέρω αν µπορούµε να βγούµε κάποια στιγµή από την δηµοσιονοµική περιπέτεια. Μόνη ελπίδα είναι να επιχειρείται µία επικοινωνιακή αλλοίωση της πραγµατικής στάσης της κοινωνίας. Αν αυτό δεν ισχύει, τότε τίποτα από όσα συµβαίνουν ή µπορεί να συµβούν σε πολιτικό επίπεδο δεν έχει σηµασία. Αυτό είναι το δηµοκρατικό πρόβληµα της χώρας, στο οποίο θα επανέλθω.

Οταν, στα µέσα Ιουνίου, αποδέχθηκα το φορτίο του υπουργείου Οικονοµικών, είκοσι µήνες µετά τις εκλογές του 2009, είχα βεβαίως την εικόνα της κατάστασης. Αυτή όµως επιδεινώθηκε από τότε σε όλη την Ευρώπη και πέραν αυτής, ενώ στο εσωτερικό της χώρας µία «τυφλή» πολιτική αντιπαράθεση συµβατικού χαρακτήρα, τείνει να καταστρέψει το ίδιο το ένστικτο αυτοσυντήρησης της πατρίδας µας.

Γνωρίζω πολύ καλά τα δικά µας λάθη, τις παραλείψεις, τις αµφιθυµίες, τις καθυστερήσεις των τελευταίων δύο ετών. Κανείς, από την άλλη πλευρά δεν µπορεί να αγνοήσει το µέγεθος της προσπάθειας των δυο αυτών χρόνων. Το δηµοσιονοµικό αποτέλεσµα, τις δύσκολες, αλλά αναγκαίες αποφάσεις, τις αλλαγές.

Βλέποντας, βεβαίως, τα πράγµατα αναδροµικά, είναι προφανές ότι θα έπρεπε να έχουν τεθεί µε άλλους όρους τα ζητήµατα, αµέσως µετά τις εκλογές του 2009. Το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε µία τεράστια ευθύνη, δυσανάλογα µεγάλη και επέτρεψε να καλλιεργηθεί σε µεγάλο µέρος της κοινής γνώµης η αίσθηση ότι το πρόβληµα δεν είναι ο δηµοσι