Γράμμα, από κάποιον που δεν μπορεί να ψηφίσει

email Νίκου Ρούσση στο enimerosi24
Πήγα σ’ όλες τις κεντρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις των κομμάτων αυτή την βδομάδα.

Οχι για να μορφώσω άποψη για το τι θα ψηφίσω αλλά για να ζητιανέψω.

Είδα πολλές και ποικιλόχρωμες σημαίες, ανθρώπους, όμως, με την απόλυτη έννοια του όρου, δεν βρήκα.

Μετά βίας συγκέντρωσα οκτώ ευρώ.

Τα κουρέλια μου, η αξυρισιά μου, το χλωμό μου πρόσωπο τους έφερναν μια απέχθεια. Εγώ τους ζήταγα να μου δώσουν ένα ευρώ για να ταϊσω τα παιδιά μου, κι’ αυτοί γύρναγαν την μούρη τους από την άλλη.

Τους άκουσα, αναγκαστικά, όλους, να ζητάνε δύναμη

από το λαό. Ο ένας για να τ’ άλλάξει όλα, ο άλλος για να κάνει την Ελλάδα αυτοδύναμη, ο τρίτος για να φέρει την αριστερά στο προσκήνιο, η άλλη για να μείνει στο πλευρο του εργάτη ως αντιπολίτευση, ο άλλος για να μείνουμε, λέει, ανεξάρτητοι ως έλληνες και ο τελευταίος, ένας πρώην μποντιπιλενταράς απ’ ότι έμαθα, για να αποδώσει επιτέλους δικαιοσύνη.

Εγώ όμως δεν έχω δύναμη.
Είμαι 42 χρονών, άνεργος εδώ και τρία χρόνια, χωρίς επίδομα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έχω τρία παιδιά που τα παίρνω αγκαζέ και πάμε και τρώμε στα συσσίτια της εκκλησίας και του Δήμου κι’ εκείνο που με σκοτώνει, κάθε μέρα λίγο-λίγο, είναι το γεμάτο απορία βλέμμα της γυναίκας μου.

Δεν έχω δύναμη, δεν έχω απάντηση για την γυναίκα μου, αισθάνομαι άχρηστος που δεν μπορώ, πλέον, να θρέψω την οικογένεια μου.
Αυτοί, όμως, που ζητάνε να τους δώσω, με την ψήφο μου, δύναμη είναι μια χαρά. Χορτάτοι και βολεμένοι. Φαίνεται στα ροδαλά τους πρόσωπα, στην στεντόρεια φωνή τους, στις φωτογραφίες τους στα ενημερωτικά φυλλάδια.

Ας είναι καλά οι άνθρωποι…
Τώρα, παραμονή εκλογών, που γύρισα σπίτι, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι, δεν μπορώ να πάω ψηφίσω.
Οχι γιατί κανένας τους δεν με έπεισε αλλά γιατί δεν έχω ούτε για τα εισιτήρια του λεωφορείου, να πάω στο εκλογικό μου κέντρο.
Το ξέρω, θα με ρίξουν στον κουβά της αποχής και θα πάψω να είμαι μία ανθρώπινη οντότης, δεν θα είμαι κάν ένα νούμερο στο σύνολο των εγκύρων ψηφοδελτίων.

Κι’ όμως, μαζί μ’ εμένα, είναι πάνω από 1.000.000 έλληνες, που έχουν χάσει τη δουλειά τους, τους έχουν διώξει οι ιδιοκτήτες από τα σπίτια που νοίκιαζαν, έχουν κατέβει προ πολλού το κατώφλι της ένδειας, ψάχνουν για τον επιούσιο στους σκουπιδοτενεκέδες και διατηρούνται στη ζωή από την ελεημοσύνη των πλησίον τους.

Μπορείτε να με πείτε λαϊκιστή, προβοκάτορα, αντιδημοκράτη, άνθρωπο που δεν αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών που περνάει η χώρα, αλλά η αλήθεια είναι μία…

Πεινάλας είμαι και τίποτα άλλο, πεινάλας και διατελών εν αχρηστία είμαι…
Δεν μ’ ενδιαφέρει, πλέον, ποιοί μ’ έφεραν σ’ αυτή τη κατάσταση. Η αλήθεια είναι ότι βρίσκομαι, εδώ και τρία χρόνια, σ’ αυτή τη κατάσταση. Και κανείς δεν ασχολείται μαζί μου.

Μυ το δώσανε και το κατάλαβα. Δεν είμαι άνθρωπος, δεν είμαι ψηφοφόρος, δεν μπορώ να επηρεάσω με την ψήφο μου καμία κατάσταση…
Είμαι μία ανώνυμη μονάδα, μέσα στο ποσοστό εκεινων που δεν θα ψηφίσου. Οχι δι