Από τις σελίδες των ημερολογίων μου…

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ

Προειδοποίηση: Το θέμα του άρθρου είναι θρησκευτικό, λόγω των ημερών.

Οι μη ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται, να μην εισέρθουν, όπως είναι το φυσιολογικό. Ας μην αναγκάζονται οι σχολιαστές να σβήνουν σχόλια, ή να λογοκρίνουν και ας φανούμε αντάξιοι του δικαιώματος να έχουμε όλοι ελεύθερη άποψη.

Ας αφήσουν, λοιπόν, όσους ενδιαφέρονται, να το διαβάσουν εν ειρήνη και ηρεμία. Ευχαριστώ!

Το κείμενο είναι κάπως μεγαλύτερο από το σύνηθες, αλλά επειδή προέρχεται από ημερολόγιο ήταν

αδύνατο να κοπεί, χωρίς να χάσει πολλά από τα αυτοτελή νοήματα του, μεταξύ των οποίων είναι ο θάνατος και η Ανάσταση. Ο έχων υπομονή, ανταμοιφθήσεται. Το αφιερώνω σε όλους τους αδελφούς, ιδίως στις κυρίες, που δε μπορούν να επισκεφτούν το Αγιώνυμο Όρος.

Καλή Ανάσταση! σε όσους πιστεύουν σε αυτήν!

ΜΑΡ-13-1996-Τετάρτη

Ιερά Σκήτη Αγίας Άννας- Άγιο Όρος

Λίγο μετά τις 9 π.μ. και αφού είχαμε χαιρετίσει τον Λάζαρο, τον π. Παύλο τον αρχοντάρη και τον συμπαθέστατο Κρητικό π. Γαβριήλ, κηπουρό της μονής, προσκυνήσαμε για τελευταία φορά την εικόνα της «Πορταϊτισσας», και δεχτήκαμε ως ευλογία από τους φιλόξενους πατέρες από ένα μικρό φιαλίδιο με λάδι από τα καντήλια της εικόνας της. Αφήσαμε πίσω μας τη μονή Ιβήρων και πήραμε τον ανηφορικό δρόμο για τις Καρυές. Για συντομία κόψαμε από ένα μονοπάτι, καθώς μια βελούδινη λευκή ομίχλη μας συνόδεψε μέχρι τα πρώτα οικήματα. Λαχανιασμένοι από την δίωρη ανάβαση, ίσα που προλάβαμε να επιβιβαστούμε στο λεωφορείο, που ήταν έτοιμο να εκτελέσει το μοναδικό δρομολόγιο της ημέρας, της
κατάβασης στην Δάφνη. Φτάσαμε στο επίνειο γύρω στις 12 μ.μ., προμηθευτήκαμε ένα καρβέλι ζεστό ψωμί και έπειτα μαζί με άλλους προσκυνητές και μοναχούς, πήραμε το μικρό ξύλινο πλοιάριο που έκανε το παράκτιο δρομολόγιο προς τα μοναστήρια του νότιο -δυτικού Άθω.

Η θέα των απόκρημνων ακτών ήταν μοναδική. Σ’ ένα σημείο μάλιστα, ένας καταρράκτης έριχνε ορμητικά τα νερά του από ψηλά κατευθείαν μέσα στη θάλασσα. Πρώτα φάνηκε το μετέωρο μοναστήρι της Σίμωνος- Πέτρας, χτισμένο ψηλά, σύρριζα στο χείλος ενός τεράστιου βράχου, μισή ώρα απόσταση από την προβλήτα, όπου αποβιβάζονταν οι επισκέπτες και όπου βρισκόταν ο πέτρινος ταρσανάς του, με τη συνοδεία των μουλαριών για τη μεταφορά υλικών και αγαθών ανεφοδιασμού. Η εικόνα της μονής από τη θάλασσα είναι κάτι που δεν ξεχνιέται εύκολα. Αποβιβάστηκαν 2-3 άνθρωποι και μερικά εμπορεύματα και το πλοιάριο συνέχισε το δρομολόγιο για τον επόμενο σταθμό, που ήταν η παραθαλάσσια μονή Διονυσίου. Γρήγορα και σε απόσταση δέκα λεπτών πιάσαμε στην προβλήτα της μονής Αγίου Παύλου, που είχε πίσω της για φόντο τον χιονισμένο κωνικό όγκο του Άθω, που για πρώτη φορά, έπειτα από τρεις ημέρες διαμονής στο Όρος, μπόρεσα να διακρίνω την αιχμηρή κορυφή του, τη συνήθως κρυμμένη από πέπλα σύννεφων.

Ανάμεσα στους λιγοστούς ανθρώπους που επιβιβάστηκαν από την Αγίου Παύλου, ήταν και ένας μικρόσωμος υπερήλικος μοναχός, που όπως αντιλήφθηκα έχαιρε σεβασμού και ήταν ιδιαίτερα γνωστός ανάμεσα σ