Νέα Δημοκρατία: Λύση Τώρα

(του Τάκη Μαχαίρα, Πολιτικού Επιστήμονα – Συμβούλου Πολιτικής & Επικοινωνιακής Στρατηγικής)Πριν αυτοσχέδιοι «στρατηγιστές» και αυτόκλητοι «γκουρού» της συμφοράς, αναλάβουν αυτοβούλως το έργο της «σωτηρίας» της Νέας Δημοκρατίας και της «αναμόρφωσής» της σύμφωνα με τη νεφελοκοκκυγία που επικρατεί στα μυαλά τους, η μεγάλη φιλελεύθερη και δημοκρατική παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δέσποζε επί δεκαετίες στην πολιτική ζωή της χώρας για δύο κυρίως λόγους:
Γιατί στρατηγικά ήταν τοποθετημένη στο κεντροδεξιό σημείο του πολιτικού φάσματος, θέση που της επέτρεπε να συναιρεί και να συνθέτει επιμέρους ιδεολογικές προσεγγίσεις, να συνάπτει με άνεση και φερεγγυότητα τις κάθε φορά απαιτούμενες κοινωνικές συμμαχίες και να διατηρεί τον πολυσυλλεκτικό της χαρακτήρα, και
Γιατί πάντα πολιτευόταν με πυξίδα τις αρχές της και σαφή προσανατολισμό, λαμβάνοντας στα κάθε φορά στασιαζόμενα στην κοινωνία ζητήματα ξεκάθαρες θέσεις, χωρίς ποτέ να υποκύπτει στον πειρασμό του οπορτουνισμού, του χωρίς αρχές τακτικισμού και της μικροπολιτικής «προσαρμοστικότητας».
Αυτά τα δυο πάγια και απαρασάλευτα χαρακτηριστικά της, επέτρεψαν διαχρονικά στη Νέα Δημοκρατία, πέραν από τις διακυμάνσεις της εκάστοτε πολιτικής συγκυρίας, να αποτελεί έναν ισχυρό πολιτικό πόλο συσπείρωσης ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων, και είτε ως πλειοψηφία, είτε ως μειοψηφία, στο Κοινοβούλιο, να συνιστά έναν παράγοντα σταθερότητας του δημοκρατικού πολιτικού μας συστήματος. Στον οποίο οι οπαδοί της προσέβλεπαν με εμπιστοσύνη και οι αντίπαλοί της με σεβασμό.
Δυόμιση χρόνια πριν, μετά την οδυνηρή ήττα της ΝΔ στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, την ηγεσία του κόμματος ανέλαβε, εκλεγόμενος απ’ ευθείας από τη λαϊκή βάση της μεγάλης φιλελεύθερης και δημοκρατικής παράταξης, ο Αντώνης Σαμαράς. Ο νέος πρόεδρος, συνεχίζοντας την αρνητική παράδοση των «εναλλασσόμενων παρεών», που διαφεντεύουν το κόμμα μετά την κάθε φορά αλλαγή αρχηγού, παρέδωσε τη ΝΔ σε ένα κλειστό και ανεξέλεγκτο «περιβάλλον» συμβούλων και παρατρεχάμενων. Μόνο που αυτοί στην πλειονότητά τους, σε αντίθεση με τους προηγούμενους, δεν είχαν  καμία απολύτως ψυχική σχέση με το κόμμα και τη λαϊκή του βάση. Και στην παραδοσιακή αυθαιρεσία και αλαζονεία των τέτοιου τύπου «περιβαλλόντων» προσέθεσαν ένα ακόμη στοιχείο: τη φιλοδοξία να μεταλλάξουν τη Νέα Δημοκρατία σε κάτι διαφορετικό από αυτό που η ως τότε παράδοσή της την είχε διαμορφώσει.
Έτσι, ξεκίνησε το εγχείρημα για μια Νέα Δημοκρατία χωρίς τους Νέο-δημοκράτες. Η θανάσιμη, όπως αποδείχτηκε, αυταπάτη ότι το κόμμα θα μπορούσε να φτάσει στην εκλογική νίκη περιφρονώντας τους οπαδούς και τα οργανωμένα μέλη του, απαξιώνοντας την ιστορία του, προσβάλλοντας την παράδοσή του, ασεβώντας στα σύμβολά του. Υιοθετώντας πρακτικές και συμπεριφορές έξω από τον ηθικοπολιτικό-αξιακό του κώδικα και την πολιτική του κουλτούρα. Κάτι ακόμη χειρότερο: ακολουθώντας μια ανερμάτιστη γραμμή πλεύσης, που έθετε σε αμφιβολία την πραγματική κεντροδεξιά ταυτότητά του και ακύρωνε την παράδοσή του να έχει πάντα ξεκάθαρη