Back in the USSR

Άντε να το πούμε για μια ακόμη φορά. Η μπάλα μπορεί να γίνει πόρνη σε μερικές φάσεις, σε έναν ή δυο αγώνες. Μέχρι εκεί. Στο σύνολο, όχι μόνο δεν είναι πόρνη, αλλά είναι η πιο δίκαιη “μάνα” που μπορείς να βρεις. Σε βάθος χρόνο, θα σου φέρει τα νούμερά σου, θα φτιάξει έτσι την τράπουλα που εσύ θα είσαι ο ευνοημένος κι ο άλλος θα μείνει να γκρινιάζει για την τύχη του. Μπορεί να αργήσει, αλλά η Μπάλα πάντα θα βρει τον τρόπο να σε ρεφάρει, να έρθει στα ίσα απέναντι σου. Θα σου δώσει αυτά που σου στέρησε, θα σου πάρει αυτά που σου χάρισε.

Στο φετινό Champions League

μπορεί ο Ολυμπιακός να έμεινε με τη γεύση πως έχασε στο τελευταίο φύλλο, όμως όλοι συνειδητοποίησαν πως η πραγματική “αδικία” έγινε στην αρχή, στο πρώτο κόλπο. Οι ερυθρόλευκοι κατέβηκαν ανέτοιμοι στην πρεμιέρα απέναντι στη Μαρσέιγ, χωρίς οι ίδιοι να ευθύνονται γι’αυτό, κι η χασούρα στην πρώτη παρτίδα του ομίλου αποδείχθηκε πολύ μεγάλη για να ξεπεραστεί στη συνέχεια.

Η πρόκριση χάθηκε στο τέλος και τίποτα δεν μπορεί να την φέρει πίσω, όμως η κλήρωση φρόντισε να “επανορθώσει”, έστω και με έμμεσο τρόπο. Αυτοί τη φορά οι Ρώσοι ήταν οι ανέτοιμοι αγωνιστικά, αυτοί που έπρεπε να παίξουν μακριά από την έδρα τους, στο αχανές κι αφιλόξενο Λουζνίκι. Και σύμφωνοι, οι πολικές συνθήκες δεν ευνοούσαν τον Ολυμπιακό, όμως αυτές αντισταθμίζονται εν πολλοίς από την ανετοιμότητα του αντιπάλου, σε συνδυασμό με την άνοδο του Ολυμπιακού.

Γιατί από την ήττα κιόλας στα Πηγάδια ο Ολυμπιακός είχε δείξει οτι αρχίζει να συνέρχεται από τον “λήθαργο” του Ιανουαρίου και το είχαμε συζητήσει τότε, εν μέσω κραυγών κι αφορισμών για το 1-0 στην Ξάνθη. Ο καιρός πέρασε κι ο Ολυμπιακός άρχισε να ανεβαίνει ακόμα περισσότερο, να “ενισχύεται” από τις επιστροφές παικτών. Πριν απ’αυτές είχε ήδη δει τον Μανιάτη να κάνει διαφορά στον άξονα και να γίνεται ο κεντρικός μέσος που για χρόνια δεν είχε ο Ολυμπιακός, ο πλέον κατάλληλος για τον τρόπο παιχνιδιού του Βαλβέρδε.

Σ’αυτό, το μόνο θετικό νέο από το κακό διάστημα του Ιανουαρίου, άρχισαν σταδιακά οι προσθήκες. Πρώτοι επανεμφανίστηκαν ο Μιραλάς με τον Τζιμπούρ και δεν χρειάζεστε εμένα να σας εξηγήσω πόσο αλλάζουν την επιθετική λειτουργία του Ολυμπιακού και αυξάνουν τα “μπορώ” των ερυθρόλευκων. Με την ΑΕΚ ήρθε και ο Τοροσίδης να ξεκινήσει βασικός μετά από πολύ καιρό, ενώ στη Μόσχα ήρθε κι η επανεμφάνιση του Χολέμπας. Σίγουρα, κανείς τους δεν βρίσκεται σε τοπ αγωνιστική ετοιμότητα, αλλά όπως το Μιραλάς-Τζιμπούρ δεν έχει σχέση με το Πάντελιτς-Ντιόγο, έτσι και το Τοροσίδης-Χολέμπας είναι σαφώς διαφορετικών δυνατοτήτων από το Μοντεστό-Μαρκάνο.

Ο Ολυμπιακός τους υποδέχθηκε όλους πίσω την πλέον κατάλληλη στιγμή. Ταυτόχρονα, ο Βαλβέρδε χρησιμοποίησε για πρώτη φορά μαζί τον Μανιάτη και τον Μακούν, όχι ως δίδυμο χαμηλά στον άξονα, όπως είχε κάνει απέναντι σε Δόξα και Λεβαδειακό, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Για πρώτη φορά οι δυο τους έπαιξαν με παίχτη πίσω τους, τον Ορμπάιθ, με τον Βαλβέρδε να διατηρεί την διάταξη που είχε την Παρασκευή απέναντι στην ΑΕΚ, βάζοντας τον