Αυτό είναι… ραβδί

Το 2012 ανέτειλε και μαζί του ο Παναθηναϊκός μοιάζει πιο κοντά από ποτέ στο ν’ αλλάξει το τσιπάκι και να μπει έτοιμος στην τελική ευθεία για τις υποχρεώσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Το τεστ με τον Πανιώνιο δεν έδειξε τίποτε παραπάνω, από την πιστοποίηση πως οι μεγάλες επιστροφές γιατρεύουν τις πληγές που ταλαιπωρούσαν στο πρώτο μισό τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Κώστας

Τσαρτσαρής και Στράτος Περπέρογλου αλλάζουν άρδην την εικόνα του «τριφυλλιού» σε άμυνα και επίθεση. Αποκαθιστούν την τάξη δηλαδή και διορθώνουν τα κακώς κείμενα που είχαν πονοκεφαλιάσει τον Ζοτς. Προς Θεού, δε λέμε πως οι «πράσινοι» θα πάρουν τις κούπες περπατώντας, απλώς είναι ηλίου φαεινότερο πως το ’12 εμφανίστηκε ξανά ο γνωστός Παναθηναϊκός. Αυτός που ξέρει που πατά και που βρίσκεται στην επίθεση, γυρίζει τη μπάλα, δίνει την έξτρα πάσα και στην άμυνα πιέζει μέχρι ν’ ακουστεί η κόρνα της γραμματείας.

Η καλή ισορροπία που υπάρχει για πρώτη φορά φέτος (ποτέ άλλοτε δεν είχε ο Ζοτς και τους 14 παίκτες στη διάθεση του), παρασέρνει σιγά, σιγά και αυτούς που μέχρι πρότινος δεν πατούσαν καλά στο γήπεδο. Για παράδειγμα ο Άλεξ Μάριτς φαίνεται να αφυπνίζεται. Μολονότι έχει πολύ μακρύ δρόμο να διανύσει για να φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο, με Περιστέρι και Πανιώνιο έκανε αρκετά από αυτά που του ζητά ο Ζοτς. Δε δώρισε άσκοπα φάουλ, μπήκε στο σύστημα, έτρεξε το γήπεδο και… έσκασε προσπαθώντας, πριν ζητήσει μόνος του αλλαγή. Από την άλλη ο Λόγκαν το παλεύει, ωστόσο είναι τόσο κομβική η θέση που αγωνίζεται που θα πρέπει να κάνει άλματα για να φτάσει εκεί που πρέπει.

Εν κατακλείδι, μπορεί στον αθλητισμό να μην έχουμε δικαίωμα να μιλήσουμε για «μαγικά», ωστόσο η επιστροφή των «Τσάρι» και «Πέρπε» ισοδυναμούν με το… ραβδί της αλλαγής.