Ακόμα και αν τον αποθεώσεις, τον… αδικείς

Γι’ αυτόν τον Παναθηναϊκό δεν μπορείς να κάνεις κριτική. Ούτε καν καλή κριτική και ύμνους επιτρέπεται να πεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον απολαύσεις.
Μόνο αυτό.

Μόνο αυτό σου… επιτρέπει να κάνεις αυτός ο Παναθηναϊκός. Μια ομάδα, που ξεπερνάει με εντυπωσιακό τρόπο, οποιεσδήποτε μνήμες και αισθήσεις έχεις από εμφανίσεις αυτής της ομάδας στο παρελθόν. Και μιλάμε ακόμα και για… μεγάλο παρελθόν. Μια ομάδα, που αν πούμε ότι απλά είναι ο καλύτερος Παναθηναϊκός

που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια, θα τον αδικήσουμε και πάλι. Καθώς είναι μακράν η καλύτερη ομάδα, που έχουμε δει συνολικά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Αυτό που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή, πολύ απλά… δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο τουλάχιστον.

Μπορούμε να αναφέρουμε ένα κάρο επισημάνσεις και λεπτομέρειες, που να αναλύουν ακόμα περισσότερο αυτόν τον Παναθηναϊκό που παρακολουθούμε άφωνοι από την ευχαρίστηση –αλλά και την έκπληξη οι περισσότεροι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και συνεπείς με όσα λέγαμε μέχρι τώρα γι’ αυτόν- και τα αποτελέσματά του.

Και πάλι όμως θα τον αδικήσουμε. Και το πιο πιθανόν είναι να τον… μιζεριάσουμε κιόλας. Γιατί το έχουμε και αυτό το κουσουράκι στον Παναθηναϊκό. Ακόμα και στα πανηγύρια μας, να βρούμε τρόπο να… διαφωνήσουμε μιζεριάζοντας την όλη ατμόσφαιρα.

Απ’ αυτή την άποψη λοιπόν, ειλικρινά ας την αφήσουμε όλοι αυτή την ομάδα. Ας την αφήσουμε και απλά ας την απολαύσουμε. Δεν έχουμε και δεν είχαμε κιόλας ευκαιρία να δούμε τέτοια μπάλα πολλές φορές στην Ελλάδα και από Ελληνική ομάδα. Γι’ αυτό και όσο γίνεται, ας μην την… ακουμπήσουμε και ας την αφήσουμε έτσι όπως είναι.

Ούτε τις φιλοσοφίες κανενός χρειάζεται, ούτε τις περισπούδαστες αναλύσεις επίσης κανενός και σίγουρα ούτε την μιζέρια κανενός.

Αυτή την στιγμή και προς το παρόν, όσο η ομάδα, ο προπονητής και οι παίκτες, κρατάνε γαντζωμένη την συνταγή της επιτυχίας, πιστέψτε με δεν έχουν τίποτε ανάγκη και από κανένα. Ούτε καν τον… Ροναλντίνιο που θα φέρει ο πρίγκιπας άμα έρθει το καλοκαίρι.

Μάλιστα, θα έλεγα ότι ακόμα και αυτή η αναμενόμενη παρουσία χιλιάδων φίλων της στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, δεν θα γίνει καν για να την στηρίξουμε και να βρεθούμε στο πλάϊ της. Θα γίνει για να το ευχαριστηθούν όσοι πάνε.

Καθώς αυτή την στιγμή και ας το καταλάβουν όλοι μπας και μείνουν όσο γίνεται… κοντά της αλλά… μακριά κι αγαπημένοι επί της ουσίας, η ομάδα τραβάει όλους τους υπόλοιπους και όχι οι υπόλοιποι την ομάδα. Η ομάδα τους ενώνει, η ομάδα τους κάνει να ξεχνάν να… μιζεριάσουν, η ομάδα τους χαρίζει χαμόγελα. Οπότε το μόνο που έχουν να κάνουν όλοι, είναι να την αφήσουν έτσι να συνεχίσει.

Δυο πράγματα μόνο τελειώνοντας.

Κι επειδή έχω πραγματικά λόξα με τις λεπτομέρειες που μιλάνε και αποκαλύπτουν στο ποδόσφαιρο.

Ακόμα πιο σημαντικό για μένα και από την νίκη και από την εμφάνιση λοιπόν, ήταν ο πανηγυρισμός των παικτών του Παναθηναϊκού μετά το γκολ του Κλέϊτον. Ήταν ένας πανηγυρισμός απίστευτα σημειολογ