Η δυστυχία του να είσαι μ(πιπ)!

Όταν μπλογκάρεις, διαβάζεις όλα τα μηνύματα που έρχονται εκτός από αυτά που γράφονται σε γκρικλις και ξεπερνάνε τις 500 λέξεις οι οποίες μπορούν κάλλιστα να γραφτούν διαφορετικά έχοντας ακριβώς το ίδιο νόημα.

Έχω πει εκατό φορές να μην περνάνε κείμενα του Yzerman αλλά τι να κάνουμε; Οι βάρδιες είναι πολλές...

Δεν έχω θέμα και ποτέ δεν είχα με κάποιον που εξέφραζε διαφορετικές απόψεις από εμένα, αλλά το διαδίκτυο είναι πλέον το άσυλο του κάθε αργόσχολου κομπλεξικού που ζει και αναπνέει για να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα μέσω αυτού.

Ο κάθε βλάκας που θα βγει από το σπίτι

του και δεν θα τον πλησιάσει ούτε ο σκύλος για χάιδεμα, αποκτά υπόσταση. Μπορεί δηλαδή να προκαλέσει τον Κόλκα, τον Γκόντζο, τον Μανιωλουδάκη, τον Γεωργακόπουλο. Όχι ότι εμείς είμαστε τίποτα το συγκλονιστικό πλην από παιδιά που μπορείς να συναντήσεις παντού, αλλά τουλάχιστον εμείς βγάζουμε τα μούτρα μας, τα ονόματά μας, έχουμε το σθένος να εκτεθούμε βρε αδερφέ.

Ο κλασικός βλάκας νεοέλληνας που ζει για να μειώνει τον δίπλα του, που ζει παρασιτικά.

Αυτή τη κατάσταση μπορούσα να την κατανοήσω όσο δεν υπήρχε αυτή η στημένη κρίση στη χώρα. Τώρα ήλπιζα πως θα αλλάξουν τα πράγματα και αυτά τα παράσιτα θα μπορέσουν να αισθανθούν λίγο άνθρωποι.

Ο Yzerman θα μπορούσε να είναι ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας, ο αγρότης που έφυγε στα 22 του από τα χωράφια για να πάει να δουλέψει σερβιτόρος στη πόλη για 25 ευρώ μεροκάματο, ο κοκκινομάγουλος που έβαλε αλβανούς να δουλεύουν τα χωράφια του για να πάρει την επιδότηση Καγιέν και να πίνει καφέ 12 ώρες τη μέρα.

Αυτός που πηγαίνει σε προεκλογικές εκδηλώσεις με σημαιάκι, αυτός που ακόμη σκέφτεται να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Αρχίζω και έχω φαντασιώσεις με δαύτους. Αρχίζω και φαντασιώνομαι έναν εμφύλιο που θα οδηγήσει στο να καθαρίσει η χώρα από τέτοιες μηδενικές προσωπικότητες. Που θα μπορώ εγώ να είμαι δίπλα με έναν άνθρωπο που υποστηρίζει τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό και θα κυνηγάμε στους δρόμους τέτοιους τύπους. Το οπαδικό περνάει σε δεύτερη μοίρα τέτοιες εποχές.

Η αλήθεια είναι πως δεν αντέχω τύπους που την ήδη μίζερη ζωή μας παλεύουν να την κάνουν ακόμη πιο μίζερη.

Γράφω σα βλάκας ένα μπλογκ και αυτός περιμένει στη γωνία να το απαξιώσει, χωρίς να σέβεται πως τις δικές μου παραστάσεις από το ποδόσφαιρο για να τις φτάσει θα χρειαστεί οκτώ ζωές.

Το ποδόσφαιρο ζει με την κατάρα πως όλοι νομίζουν πως το γνωρίζουν. Και η κατάρα του ποδοσφαίρου στη χώρα μας, είναι πως φωνές σαν του λόγου του, είναι αυτές που προβάλλονται μέσα από τα Social media και τις εκπομπές επικοινωνίας στα ραδιόφωνα.

Έτσι λοιπόν, εκτός από το ότι τέτοιοι με οδήγησαν στο τέλμα κοινωνικά, οι ίδιοι δε με αφήνουν να χαρώ το ποδόσφαιρο.