Όταν προκαλείς την τύχη σου, θα την πατήσεις

Θα ερχόταν η στιγμή, που ο Παναθηναϊκός θα πλήρωνε ακριβά την επιλογή να… ξεκινάει τα παιχνίδια του από το δεύτερο ημίχρονο, πετώντας στα σκουπίδια το πρώτο.

Θα ερχόταν επίσης η στιγμή, που ο Παναθηναϊκός θα πλήρωνε ακριβά τις «μονιμότητες» στην επιλογή της ενδεκάδας, αλλά και στις αλλαγές. Και τέλος θα ερχόταν επίσης η στιγμή, που κάποιο παιχνίδι θα του στράβωνε και τότε θα έπρεπε να αποδείξει ότι

Του έτυχαν δυστυχώς και τα τρία μαζί στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ. Στο πρώτο από τα τρία κρίσιμα παιχνίδια που είχε μπροστά του. Και φυσιολογικά έχασε. Τόσο φυσιολογικά, μάλιστα, που ούτε καν γι’ αυτόν τον απίστευτο Βοσκάκη να μην μπορεί να γίνει κουβέντα.

Για να τα πάρουμε από την αρχή όμως.

Κατ’ αρχήν να μην ξεχάσω να δώσω συγχαρητήρια, σε όσους «κατάφεραν» να στείλουν τον Παναθηναϊκό στον πρώτο από τους τρεις τελικούς που είχε μπροστά του, με άδειες εξέδρες και χωρίς τον κόσμο μαζί του. Πρόκειται ασφαλώς για τεράστιο επίτευγμα. Να δοθούν μάλιστα άμεσα με απόφαση της ΠΑΕ… παράσημα και ευχαριστήρια σε όσους… μόχθησαν γι’ αυτό, στο πιο κρίσιμο παιχνίδι του πρωταθλήματος.

Από κει και πέρα. Από ένα σημείο και μετά, τι να κάνουμε ρε παιδιά, θα πρέπει δυστυχώς να το ξαναπούμε κι ας βρίσει όποιος θέλει. Ποδόσφαιρο σημαίνει τρέξιμο.

Το ξαναλέω. ΤΡΕΞΙΜΟ. Δεν γίνεται να περπατάς για ένα ημίχρονο μέσα στο γήπεδο και να θες να κερδίσεις. Πώς να το κάνουμε δηλαδή. Δεν γίνεται να βλέπεις να βγαίνουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού από την φυσούνα για το δεύτερο ημίχρονο και να φαίνεται ότι τρέχουν πιο πολύ για να παραταχθούν στο γήπεδο, απ’ ό,τι έτρεχαν μέσα σ’ αυτό για σαρανταπέντε λεπτά. Δεν γίνεται.

Φαίνεται όμως πως στον Παναθηναϊκό αυτό δεν υπάρχει λόγος να μας προβληματίζει. Το πολύ - πολύ βρίσκουμε κάθε φορά κανα - δυο να τρέχουν και να κάνουν την δουλειά για όλους και μετά αρκεί μια… γιόμα για να βγάζουμε και τους ΜVP να είμαστε όλοι χαρούμενοι κι αγαπημένοι. Μόνο που στο ματς με τον ΠΑΟΚ, δεν είχαμε ούτε καν… κανα - δυο. Είχαμε ένα. Τον Βιτόλο, καθώς ο Σιμάο μας έλειπε. Έτσι απέμεινε μόνος του αυτός να προσπαθεί να κόψει, να κάνει παιχνίδι, να κατεβάσει και να οργανώσει ταυτόχρονα. Οι άλλοι γύρω του, με εξαίρεση τον Ζέκα και σε δυο προσπάθειες τον Κουίνσι, απλά τον κοιτούσαν και του… έδιναν κουράγιο. Τόσο καλά.

Τώρα, αν εγώ ξαναπώ για την ασυλία και το ακαταλόγιστο που μοιάζει να έχουν κάποιοι παίκτες σ’ αυτή την ομάδα, θα γίνω κακός. Τρακόσιες φορές αλλάξαμε τις πτέρυγες, τα χαφ, το σύστημα και την τακτική μας μέσα στο γήπεδο, με μοναδικό κριτήριο κάθε φορά να… χωράει ο Κατσουράνης.

Εντάξει λοιπόν. Αφού αυτό είναι το σημαντικό για τον Παναθηναϊκό πάσο.

Το θέμα όμως είναι, πως όταν σε όλο το πρώτο ημίχρονο, μετράς μόνο μια ατομική προσπάθεια του Κουίνσι και την πρώτη ουσιαστική απειλή από την ατομική προσπάθεια του Λάζαρου στο… 41’, μην έχεις και πολλές απαιτήσεις.

Για την ακρίβεια, όχι πολλές, μην έχεις ΚΑΜΙΑ απαίτηση.

Εκείνο που δε