Πιο πειστική από ποτέ

Αυτό το ματς θαρρείς και ήταν βγαλμένο από το παρελθόν. Τότε που η ΑΕΚ μεσουρανούσε και αντιμετώπιζε σχεδόν διαδικαστικά τα ματς με αντιπάλους σαν τον Αρη. Τόσο εύκολη, τόσο πειστική ήταν η εμφάνιση της ομάδας του Κωστένογλου, που έκανε πλάκα στον αντίπαλο της και έδειξε πως βρίσκει αγωνιστική ταυτότητα και χαρακτήρα...

Το ματς με τον Αρη, είναι από αυτά που τα κέρδη μιας ομάδας είναι πολύ περισσότερα από τους βαθμούς της νίκης. Κυρίως, επειδή η εικόνα

της ΑΕΚ ήταν τέτοια, που δεν άφησε κανένα περιθώριο στον αντίπαλο της. Δεν είναι μόνο πως πέτυχε τη πιο ευρεία νίκη της σεζόν, πως κράτησε εκ νέου το μηδέν στην άμυνα (και έτσι πάντα νικά), αλλά πως είχε ένα τόσο πειστικό και απόλυτο τρόπο να επιβεβαιώσει την ανωτερότητα της, που κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει.

Κατά την άποψη μου, το μυστικό της νίκης βρισκόταν στη μεσαία γραμμή. Κι ας αναδείχθηκε –δίκαια– κορυφαίος του ματς ο Κάλα κι ας ήταν σπουδαίος ο Λυμπερόπουλος. Νομίζω, πως τη διαφορά για την ΑΕΚ έκαναν οι τρεις μέσοι. Η επιστροφή του Μάκου, έδωσε τρεξίματα και ηρεμία στους Βάργκας και Καφέ. Ο Κολομβιανός παραμένει ο παίκτης που κάνει τη διαφορά για την ΑΕΚ, ο αρχηγός έκανε ολική επαναφορά και όλοι μαζί κυριάρχησαν απόλυτα μέσα στο γήπεδο.

Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, η ΑΕΚ ήταν εξαιρετική. Επιβάλλοντας τον ρυθμό της στο κέντρο, κατάφερε να κλείσει κάθε διάδρομο προς την άμυνα της και να μην επιτρέψει στον Αρη να μπει ούτε μια φορά στη περιοχή της (εξαίρεση το δοκάρι του Παπαστεριανού, από το λάθος του Αραμπατζή). Αφού εξασφάλισε ηρεμία στην άμυνα, έψαξε και τις λύσεις για την επίθεση.

Το στοιχείο που ξεχώριζε ήταν ο ορθολογισμός στην ανάπτυξη. Από τα άκρα, από τον άξονα. Με τη μπάλα χαμηλά, με τη μπάλα ψηλά. Με κίνηση από πίσω, με πίεση ψηλά στην άμυνα του Αρη. Και αυτή τη φορά, δίχως να περιμένει τα πάντα από τον Λεονάρντο, αλλά έχοντας και έναν σπουδαίο Μπέλεκ που έκανε εντυπωσιακό ματς. Και βέβαια, βρίσκοντας το εύκολο γκολ από την εμπειρία και τη κλάση του «Λύμπε», που καθάρισε το ματς.

Ίσως το μοναδικό καμπανάκι, να αφορά την εικόνα της ομάδας στο πρώτο 20λεπτο του δευτέρου μέρους. Εκεί, όπου μετά την έξοδο του Βάργκας, η ΑΕΚ γύρισε πολύ πίσω. Ο Λυμπερόπουλος ήταν στη σέντρα, οι μέσοι μπροστά από τη περιοχή. Δεν απειλήθηκε, αλλά έδωσε χώρο και υπεροχή στον Αρη και θα μπορούσε να είχε κάνει δύσκολη τη ζωή της. Αφού ξεπέρασε αυτό το διάστημα χωρίς πρόβλημα, το γκολ του Κάλα θα μπορούσαν να ακολουθήσουν κι άλλα.

Κοντολογίς, η ΑΕΚ δείχνει σε μια κομβική στιγμή να πατά πολύ στέρεα στα πόδια της. Πριν από τη τελευταία ευκαιρία με την Λοκομοτίβ προκειμένου να διατηρηθεί ζωντανή η ευρωπαϊκή προοπτική (κατά την άποψη μου δεν υπάρχουν σοβαρές ελπίδες) και πριν από ένα ντέρμπι που θα σηματοδοτήσει πολλά με τον ΠΑΟ, η ΑΕΚ δείχνει πως βρίσκεται στη καλύτερη φάση της. Και αυτό είναι σημαντικό, για να προσδοκά κάποιος σε καλύτερη συνέχεια.