Τα προβλήματα του Παναθηναϊκού κι ένα βίντεο

Ένας μήνας έχει περάσει από το ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα. Ένα από τα πράγματα που είχαμε συζητήσει στο τότε κείμενο ήταν η σαφής στόχευση του Ολυμπιακού στην πλευρά που αγωνιζόταν ο Σταφυλίδης, που έπαιζε στα δεξιά με το ανάποδο πόδι. Προφανώς κι ο αγώνας δεν είχε κριθεί μόνο απ’αυτήν την διάθεση του Ολυμπιακού

να σημαδέψει στο αδύναμο άκρο του ΠΑΟΚ, ούτε η υπεροχή του είχε περιοριστεί μόνο εκεί, όμως η τακτική αυτή ανάγνωση ήταν ένα από τα θέματα εκείνου του 0-2.

Ένα μήνα μετά, ο ΠΑΟΚ είχε πάλι έναν πιτσιρικά στο δεξί του άκρο, τον Αποστολόπουλο. Κι αυτός μπορεί να είναι δεξιοπόδαρος και να έπαιζε στη θέση του, αλλά ήταν ακόμα πιο άπειρος από τον Σταφυλίδη. Όταν ο τελευταίος ξεκίνησε απέναντι στον Ολυμπιακό, σε θέση που δεν ξέρει, είχε τουλάχιστον προλάβει να παίξει τρία παιχνίδια ως βασικός (στο ένα συμπλήρωσε το 90’), να μπει σε άλλα δύο ως αλλαγή και να έχει ξεκινήσει και στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν, σε συνθήκες πολύ δύσκολες για έναν πιτσιρικά.

Ο Αποστολόπουλος ήταν σχεδόν άγραφος όταν έγινε η σέντρα στο Παναθηναϊκός - ΠΑΟΚ. Στο πρωτάθλημα δεν είχε αγωνιστεί ούτε λεπτό. Μόνες του συμμετοχές, δύο είσοδοι ως αλλαγή στο Europa League. Μία στο 88’ τον Νοέμβρη στο εκτός 3-1 επί της Σάμροκ κι άλλη μία πριν καμιά δεκαριά μέρες, όταν μπήκε στο 54’ στην ήττα με 0-3 από την Ουντινέζε. Δεν είχε καμία συμμετοχή στην βασική ενδεκάδα, σχεδόν ένα ημίχρονο έχει περάσει στο χορτάρι, κι αυτό σε δύο αγώνες που είχαν κριθεί όταν μπήκε.

Στόχευση από την πλευρά του αντιπάλου; Στα όρια του ελάχιστου. Ο Παναθηναϊκός αφενός μπήκε για μία ακόμη φορά νωχελικά, αφετέρου έπαιζε μονίμως από τα δεξιά, με Μαρίνο και Ζεκά. Έπρεπε να φτάσουμε στο 20’, για να πάει ο Σπυρόπουλος (ούτε καν ο ικανότερος Κουϊνσι) πάνω στον Αποστολόπουλο, να τον περάσει πολύ εύκολα και να φτιάξει ρήγμα και φάση για τους πράσινους. Κι έπρεπε να περάσει άλλο ένα εικοσάλεπτο για να πάει για πρώτη φορά πάνω του στο 42’ ο Χριστοδουλόπουλος, να τον περάσει επίσης πολύ εύκολα και να βγάλει χαμηλά το σουτ ο Χαλκιάς στην καλύτερη φάση του πρώτου ημιχρόνου για τον Παναθηναϊκό.

Αυτές οι δύο φάσεις δεν συνιστούν τακτική στόχευση, αλλά στατιστική αναγκαιότητα. Σε 45’ λεπτά θα ήταν αδύνατον να μην βγουν έστω δύο φάσεις πάνω στον Αποστολόπουλο, αλλά το νούμερο είναι στα όρια του ελάχιστου. Δεν συνιστούν τακτική στόχευση πάνω σ’έναν άπειρο ποδοσφαιριστή οι μόλις δύο φάσεις, αντίθετα μαρτυρούν λάθος διάβασμα, αφού η ομάδα επέμενε να παίζει από την άλλη πλευρά.

Όπως και για το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, κανείς δεν μπορεί πως το Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ κρίθηκε μόνο από τη στόχευση ή τη μη-στόχευση στο αδύναμο άκρο του Δικεφάλου. Το μόνο πρόβλημα των γηπεδούχων δεν ήταν αυτό. Ο Παναθηναϊκός ούτως ή άλλως μπήκε νωχελικά στο χορτάρι για μία ακόμα φορά. Σαν να μην έφτανε αυτό, ήταν σαφές πως η απώλεια του Σιμάο ήταν μεγάλη, ο Κατσουράνης δεν είχε τρεξίματα κι ο Βιτόλο δεν μπορούσε να είναι παντού. Οι μέσοι του ΠΑΟΚ μπόρεσαν, χωρίς καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια, να αλλάζουν τη μπάλα με ευκολία,