Κάτι με τρώει(κα)

Θυμάμαι παλιά, πριν από 4-5 χρόνια που περιμέναμε τις θερινές διακοπές με ανάμικτα, είναι η αλήθεια, συναισθήματα. Από τη μία πλευρά υπήρχε, φυσικά, η προσδοκία για το πολυπόθητο διάλειμμα από τη ρουτίνα και τις υποχρεώσεις, από την άλλη όμως κανείς δεν μπορούσε να αγνοήσει τη δυσφορία για την ποιότητα και την τιμή των υπηρεσιών σε ελληνικά νησιά και λοιπούς καλοκαιρινούς προορισμούς.

Η κακοποίηση ξεκινούσε από τα φέρι και τα λοιπά μέσα μεταφοράς, στα οποία χρειαζόταν να καταβάλει κανείς ένα σεβαστό μερίδιο του επιδόματος αδείας του προκειμένου να μετακινηθεί. Ας πούμε όμως ότι αυτός ήταν ένας κεφαλικός φόρος που τον είχαμε αποδεχτεί, σχεδόν σαν δικαιολογημένο. Ίσως διότι όταν σε γδύνει ένας εφοπλιστής νιώθεις, με κάποιο απόμακρο και έμμεσο τρόπο, εθνικά υπερήφανος, καθώς η ναυτιλία ήταν ανέκαθεν το πλουτοπαραγωγικό καμάρι της Ελλάδας.