Δυο λόγια για την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως

Αυτά που έζησαν απόψε (σ.σ. χτες) όσοι βρέθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο για να παρακολουθήσουν το παιχνίδι ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Πανθρακικό, έχουν συμβεί πολλές φορές σε άλλα γήπεδα και άλλες ομάδες. Ποτέ όμως δε σήμαιναν τόσα πολλά όσα ετούτη τη στιγμή για το προσφυγικό σωματείο με τα κιτρινόμαυρα. Δυστυχώς τα όσα είδαμε να εκτυλίσσονται, μιλώ για τις εικόνες της προμελετημένης βίας, δεν είναι φαινόμενο αθλητικό αλλά καθαρά κοινωνικό. Το ότι εκτονώνεται

στο γήπεδο, που έχει μετατραπεί εδώ και χρόνια σε «ναό» της ακολασίας για τον κάθε λογής κατατρεγμένο, δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος. Το επαγγελματικό πλαίσιο του αθλητισμού στην Ελλάδα είναι γεμάτο από λάθη που είναι ξεκάθαρο πως παραμένουν αδιόρθωτα και επαναλαμβάνονται επειδή έτσι βολεύει. Είναι προφανές πως κάποιοι συντηρούν αυτό το άθλιο και σάπιο σύστημα, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη του κόσμου για ψυχαγωγία αλλά και εκτόνωση. Κάπως έτσι, μια ΑΕΚ που φέτος φυτοζωούσε οικονομικά και που αγωνιστικά φαινόταν ότι θα έχει πρόβλημα να μείνει στην κατηγορία, έφτασε στο τέλος της διαδρομής χωρίς να καταφέρει το μίνιμουμ στόχο, με την τελευταία πιστολιά να πέφτει, ειρωνικά, από ανθρώπους που - νομίζουν πως - την αγαπάνε και να τη σκοτώνουν. Μια ΑΕΚ σε κρίση στη χειρότερη κοινωνική κρίση της Ελλάδας, έφτασε σε σημείο που μέχρι πέρυσι φάνταζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Στον πολύ κόσμο θα πάρει πολύ καιρό να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί, κάποιοι άλλοι το έχουν ήδη πάρει απόφαση και κοιτάνε μπροστά ή ρίχνουν ανάθεμα, έστω και εν θερμώ. Σίγουρα στη δύσκολη περίοδο που σηματοδοτείται από αύριο, η ΑΕΚ θα μετρήσει πολλούς εχθρούς και λιγότερους φίλους. Ίσως να αποτελεί και μια πρώτης τάξης ευκαιρία να αφήσει πίσω τα «βαρίδια» και να ανασυγκροτηθεί για να επιστρέψει δριμύτερη και δυνατή, παίρνοντας κάτι από το προσφυγικό της DNA. Και αν κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιηθεί, θα σημαίνει πως η ΑΕΚ έχει διαβρωθεί περισσότερο από όσο νομίζαμε ως σήμερα. Όπως όμως και αν το βλέπει κανείς, είναι γεγονός πως το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας της ΑΕΚ έκλεισε με τον πιο δραματικό τρόπο, μετά από 89 χρόνια γεμάτα με χαρές και λύπες. Καμία όμως λύπη δεν ήταν σαν αυτή. Και αν προς το παρόν είναι ανεδαφική μια πρόβλεψη για το αν αυτή η ομάδα θα καταφέρει ποτέ να ξανασταθεί στα πόδια της ή να επανέλθει στους τίτλους, το σίγουρο είναι πως τίποτα πια δε θα είναι ίδιο.

ΑΕΚ 1924-2013

"Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι"

a-kalyptos.blogspot.gr/2013/04/blog-post_15.html