“THE PARTY”

Party[1]:    social gathering to which people are invited in order to celebrate…

political organization with stated aims and policies that puts forward candidates for elections…

Όπως είναι γνωστό στους αγγλομαθείς, ο όρος «party» αφορά και το γλέντι και το πολιτικό κόμμα και στην Ελλάδα καταφέραμε μέσα από τα parties (κόμματα) να στήσουμε ένα

απίστευτο party (γλέντι) διαρκείας που ξεπέρασε σε χαβαλέ και την ομώνυμη ταινία του Peter Sellers.

Το γλέντι – παρωδία, δεν είχε μόνο μπουρμπουλήθρες αλλά και μπουρδολογίες με ψέμα, όχι μόνο Ινδούς και καραγκιόζηδες, αλλά και λαμόγια, πλιατσικολόγους και νταβατζήδες, όχι μόνο εξωτικά πουλιά και ελέφαντες, αλλά και δεινόσαυρους, ερπετά και γυμνοσάλιαγκες.

Στο party συμμετείχαμε ΟΛΟΙ, διοργανωτές και προσκεκλημένοι και βεβαίως δεν τα «φάγαμε μαζί», γιατί το party είχε κλίμακες, με prive χώρους για τον «καλό κόσμο», σάλα για τους πολλούς, κουζίνα για το προσωπικό και υπόγειο για τους μη προνομιούχους, όμως όλοι ζούσαμε στην «ευδαιμονία» του κλίματος και με την προσδοκία πως όλο και κάτι παραπάνω θα πάρουμε από τον μπουφέ!!!

Όπως όμως σε κάθε ανεξέλεγκτο party κάποια στιγμή έρχεται το τέλος, στην δικιά μας περίπτωση τελείωσε η πίστωση, πλάκωσε και η αστυνομία (Τρόικα), το σπίτι είναι σαν βομβαρδισμένο, ο πονοκέφαλος μεγάλος, το σοκ μεγαλύτερο και όλοι κάνουν τους ανεύθυνους!!!

Τα parties που διοργάνωναν το party, πασχίζουν να αποσείσουν την ευθύνη από πάνω τους, ενώ φυλλορροούν με πρώτους τους πονηρούς που αναζητούν άλλα party για να αποστασιοποιηθούν.

Τα μικρότερα parties που υποδαύλιζαν το party αφού πάντα συντάσσονταν με την συνέχισή του (όχι στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση, όχι στην αξιολόγηση στην παιδεία, όχι στην αγροτική μεταρρύθμιση, ναι στις μονιμοποιήσεις συμβασιούχων, κ.ο.κ.), μαζεύουν όσους δικαίως και ΑΔΙΚΩΣ διαμαρτύρονται για το κλείσιμο του μπουφέ, ζητώντας να συγυριστεί ο τόπος και ταυτόχρονα να συνεχιστεί το party, χωρίς αστυνομική παρουσία.

Μέσα στην παραζάλη από το hangover (δυσάρεστες συνέπειες μετά από υπερβολική ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ αλκοόλ), όπου λαϊκιστές με φασίζουσες αντιλήψεις (νόμος είναι το δίκιο αυτού που αψηφά το νόμο), ανέκαθεν ανεύθυνοι που δεν δίνουν λογαριασμό για τα σπασμένα, party-animals που δεν εννοούν ότι ο χαβαλές τελείωσε, «παρτάκιδες» που έχουν τα ευρώ στο εξωτερικό, κραυγάζουν από δεξιά και αριστερά, με αποτέλεσμα η χώρα να κινδυνεύει να εισέλθει στο κόσμο της μαζικής υστερίας και να οδηγηθεί στην πλήρη κατάρρευση, με τα πάσης φύσεως όρνια εντός και εκτός, να κάνουν κύκλους από πάνω μας.

Απομένει μια μικρή μειοψηφία, είτε ανθρώπων που συνήρθαν γρήγορα κι αποφάσισαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, είτε εκείνων που για χρόνια παρατηρούσαν με απορία και θλίψη την κατρακύλα, να επιχειρήσουν να αφυπνίσουν και να αποτρέψουν έναν νέο κατήφορο.

Όσοι κραυγάζουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες οχλοκρατίας, προφανώς δεν τους αρέσει ο διάλογος, η συνεργασία, η συλλογική προσπάθεια. Σιχαίνονται την Δη