Αρλέτα: Στην Ελλάδα δεν εκτιμούμε ό,τι έχει σχέση με την Ελλάδα. Θα έρθουν πολύ πιο δύσκολες μέρες αν δεν καταλάβουμε πως, αν δεν αγαπήσουμε τον τόπο μας και τους εαυτούς μας, δεν θα πάμε πουθενά...

Με αφορμή την επικείμενη συναυλία της στο Ηρώδειο (την ερχόμενη Πέμπτη, 6 Οκτωβρίου), είχα μεγάλη περιέργεια να γνωρίσω από κοντά τη φωνή της “Σερενάτας” και του “Μπαρ Το Ναυάγιο”. Τη συνάντησα στη χώρα που έχει «μεταναστεύσει», όπως μου είπε –στην Κυψέλη– σε ένα σπίτι όπου κυριαρχούσε το ξύλο, οι κούκλες, και οι νότες… Ο χυμός μήλο που μου προσέφερε ήταν ό,τι έπρεπε για το ζεστό μεσημέρι του Σεπτεμβρίου και η κουβέντα ξεκίνησε όπως οι καυγάδες που έκανε μικρή στο σχολείο, όταν έπαιρνε φόρα και χτυπούσε κατευθείαν στο

στομάχι τους «πιο δυνατούς μαθητές», οι οποίοι τρόμαζαν τους πιο αδύναμους… Η σταθερά ζεστή φωνή της και το παιδικό –ακόμη– βλέμμα της έκαναν την κουβέντα να ξεκινήσει πριν καν προλάβω να πατήσω το rec…

Πώς ξεκινάει λοιπόν το παραμύθι σας;

Από μικρή τραγουδούσα ακούγοντας τον πατέρα μου. Από αυτόν έμαθα να τραγουδάω. Δεν είχε καμία σχέση με το επάγγελμα. Ήταν γιατρός, αλλά ήταν εξαιρετικός τραγουδιστής. Μία από τις καλύτερες ανδρικές φωνές που έχω ακούσει ποτέ μου. Έτσι μεγάλωσα. Με μια ωραία φωνή στα αυτιά μου.

Και ρεπερτόριο;

Δημοτικά και οπερέτες. Και στη συνέχεια τους συνθέτες τους γνωστούς, που κι εσείς ξέρετε.

Με τα δημοτικά έχετε ακόμα επαφή;

Ε, βέβαια! Και μ’ αρέσουν και πάρα πολύ. Τα τραγουδάω όπως μπορώ να τα τραγουδήσω –γιατί δεν είμαι δημοτική τραγουδίστρια– αλλά τα έχω, δηλαδή τα νιώθω στην ψυχή μου και στο μυαλό μου. Και τα σέβομαι πάρα πολύ. Είναι κρίμα που κανείς δεν πήρε τη δημοτική μουσική και να την κάνει ας το πούμε έντεχνη. Να τη μεταλλάξει δηλαδή σε κλασική. Γιατί αυτό έγινε παντού. Κι εδώ έγινε, μα σε πολύ μικρότερη κλίμακα, γιατί εδώ όσοι το έκαναν ήταν πολύ επηρεασμένοι από την κλασική μουσική. Την ξένη... Η ελληνική ήταν «τζιζ». Και αυτοί που ασχολήθηκαν με τα δημοτικά, πάντως, δεν νομίζω ότι τα πήραν πολύ στα σοβαρά. Έπαιρναν πιο πολύ στα σοβαρά την κλασική μουσική των άλλων χωρών, κατά τη γνώμη μου. Πολλοί μπορεί να με βαρέσουν για αυτό που λέω, αλλά δεν έχει σημασία. Χρειάζεται δηλαδή πάρα πολλή αγάπη, γνώσεις, και μεράκι, αλλά και μεγάλο στομάχι –γιατί στην Ελλάδα οτιδήποτε έχει σχέση με την τέχνη, το φτύνουνε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.

Είναι καταδικασμένα να ξεθωριάσουν πιστεύετε;

Πιστεύω ότι στην Ελλάδα δεν εκτιμούμε ό,τι έχει σχέση με την Ελλάδα. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα που το λέω μετά λόγου γνώσεως και παρρησίας: πριν μερικά χρόνια μια κυρία είχε την αχαρακτήριστη σκέψη να γίνουν τα Αγγλικά επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους... Όταν το άκουσα αυτό –και να ξέρεις εμείς οι μεγάλοι έχουμε και μια ιδιαίτερη αγάπη για τη γλώσσα– πήρα φόρα για να αρχίσω να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Κι αυτήν την κυρία, αντί να της κάνουν κάτι, την κάνανε Υπουργό Παιδείας. Να τη χαίρεστε! Κατάλαβες τι εννοώ; Δεν εκτιμούμε αυτό που έχουμε. Γι’ αυτό είμαστε εδώ που είμαστε. Ούτε τώρα το εκτιμούμε, ούτε τώρα προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Φοβούμαι ότι θα έρθουν πολύ πιο δύσκολες μέρες αν δεν καταλάβουμε πως, αν δεν αγαπήσουμε τον τόπο μας και τους εαυτ