Gracias Ernesto

Ο Πέτρος Κωστόπουλος περιμένοντας την επίσημη ανακοίνωση του τέλους συνεργασίας ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ισπανό τεχνικό, βγάζει το καπέλο στον προπονητή, δάσκαλο, αλλά πάνω απ’ όλα cool Ερνέστο Βαλβέρδε.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε τελικά φεύγει οριστικά. Αν ψάξεις τους λόγους είναι τρεις. Ο πρώτος είναι ότι έχει οικογενειακό πρόβλημα μιας και η υγεία

του ενός παιδιού του δεν επιτρέπει στην οικογένεια να έρθει στην Ελλάδα. Επειδή κάποιοι νομίζουν ότι φεύγει για τα λεφτά και ότι θα πάρει περισσότερα στην Ισπανία. Τα διπλάσια του δίνει ο Μαρινάκης, αλλά είναι τέτοιο το οικογενειακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει, που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς…

Το δεύτερο είναι ότι είχε να πάρει στην Ελλάδα, σχεδόν το πήρε. Και θέλει να ξαναδοκιμάσει μετά από δύο χρόνια την τύχη του στο καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη. Νέος είναι, μορφωμένος είναι και υπέροχος δάσκαλος επίσης, απ’ ότι φάνηκε. Το μόνο που του καταλόγιζαν είναι ίσως ότι δεν έβγαλε πιτσιρικάδες στην πρώτη ομάδα. Ο τρίτος λόγος είναι ότι από πέρυσι με τα επεισόδια στο ματς με τον Παναθηναϊκιό συν κάμποσα άλλα φέτος, με αποκορύφωμα το φετινό  ματς με τους πράσινους στο ΟΑΚΑ, ο Ερνέστο έδειξε μέσα από δηλώσεις ότι είχε ξενερώσει με την Ελλάδα. Κάτι που απ’ ότι είδαμε έκανε δύο φορές μέσα σε μία εβδομάδα και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος κατέληξε λέγοντας ότι όλα τώρα τελείωσαν. Στα γήπεδα των κάφρων, τυπάκια σαν τον Ερνέστο ή τον Ζοτς δεν έχουν θέση και δεν πρέπει να έχουν θέση.

Εκτίμησα τον Βαλβέρδε για πολλούς λόγους πέρα από τις προπονητικές του ικανότητες, μιας και παρουσίασε την πιο καλοδουλεμένη ομάδα στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες και μάλιστα χωρίς μεγάλα αστέρια τύπου Ζιοβάνι, Καρεμπέ, Ριβάλντο Ζάχοβιτς και άλλους. Ούτε βέβαια και ελληνικά αστέρια τύπου Τζόλε (γιατί Έλληνα τον θεωρώ) ή Γιαννακόπουλου. Ο Ερνέστο ήταν ένας κύριος των γηπέδων, ο οποίος ποτέ δεν μίλησε για διαιτησία ακόμα και αν είχε εξόφθαλμα αδικηθεί. Μιλούσε πάντα για τη μπάλα που έβλεπε στο γήπεδο και συνήθως έπαιρνε τις ευθύνες πάνω του. Δεν έγινε γραφικός σαν τον Φερέιρα. Ο Ερνέστο πάντα καλοντυμένος, πάντα ευγενής, παρακολουθούσε τα ματς έχοντας τις μίνιμουμ αντιδράσεις, συνήθως τα χέρια στην τσέπη. Σου έδινε πάντα την εντύπωση ενός ανθρώπου μορφωμένου, ήρεμου και ευγενικού. Πάντα χαμηλών πτήσεων, ήθελε να περνάει κάτω από τα ραντάρ. Τον είχα πετύχει σε ένα ξενοδοχείο κάποτε και όταν ψυλλιάστηκε ότι τον περιμένει κόσμος για κουβέντα την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Εκεί τον είδα με τον παιδί του και κατάλαβα το ζόρι που τραβάει ο άνθρωπος…

Εγώ βέβαια γούσταρα και τον Ντούσαν πολύ, ακόμα και όταν ήταν στην ΑΕΚ. Και αυτόν τον θεωρώ μεγάλο κύριο. Απλά ο Ντούσαν για κάποιο λόγο ήταν κλειστός σαν στρείδι. Και αυτός άψογος, ευγενικός, αλλά σφίγγα στην έρημο. Θα μπορούσες να πάρεις μια συνέντευξη και πριν τελειώσει να αυτοκτονήσεις. Ότι και να τον ρωτούσες ο Ντούσαν έλεγε ναι ή όχι μόνο. Ο Ισπανός είναι πιο έξω καρδιά. Έχει χιούμορ και είναι μόνιμα cool. Έχω την εντύπωση ότι έδωσε μαθήματα συμπεριφοράς, μα