Δεν με παρατάτε;

«Αχ, κακομοίρη Έλληνα πάλι μόνος σου πρέπει να αποφασίσεις για τον τρόπο που θα πεθάνεις…».

Από τη Χρίσλα Γεωργακοπούλου

Ξημερώματα Σαββάτου κι εγώ με ένα τσιγάρο στο χέρι… Και γόπες αμέτρητες στο τασάκι.  Κάποτε θα ξενυχτούσα για έναν άντρα. Κοίτα, όμως,  πώς αλλάζουν τα πράγματα. Αυτή τη φορά ξενυχτάω για… περισσότερους άντρες και μια γυναίκα, την Αλέκα Παπαρήγα! Και στ’ αυτιά μου ακούγεται συνεχώς, σχεδόν εφιαλτικά σαν να έχει κολλήσει η βελόνα από το βράδυ της Πέμπτης που παρακολουθούσα την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα:

Και όλη την εβδομάδα που πέρασε έπιανα τον εαυτό μου να γράφει στο ημερολόγιο του γραφείου μου-ενώ μιλούσα για άλλα- όσα άκουγα και  ξεπηδούσαν από το βάθος του κεφαλιού μου: έχουμε πρόγραμμα, επιστροφή  χαρατσιών, κάτω το  μνημόνιο, έξοδος από το ευρώ, γυρνάμε στη  δραχμή, θα δώσουμε πίσω την  υπερηφάνεια των Ελλήνων, μας οδήγησαν στην καταστροφή, θα πέσει πείνα, πάνω από ένα εκατομμύριο  άνεργοι,  ψήφισε εμάς. Α! την Παρασκευή έγραφα και «μπαμπούλας». Το άκουσα από τον Αλέξη Τσίπρα, το έλεγε παντού όπου κι αν βρισκόταν. Και χαμογελούσε. Αλλά εμένα αυτή η λέξη δεν με τρομάζει γιατί η μαμά μου δεν με φόβιζε με αυτή. Με έμαθε να φοβάμαι όλους όσοι λένε συνεχώς «Εγώ ξέρω το καλύτερο για σένα! Ακολούθησε με».

Τι να πω; Ότι δεν έχω μπερδευτεί, ότι με βοήθησε κάποιος από όλους όσοι ανέβηκαν στο μπαλκόνι ή προσπαθούσαν να με πείσουν στις τηλεοπτικές τους συνεντεύξεις  να τους διαλέξω;  Άκρη δεν βγάζω  και αναφωνώ: «Αχ, κακομοίρη Έλληνα πάλι μόνος σου πρέπει να αποφασίσεις για τον τρόπο που θα πεθάνεις…».

Κι από την άλλη η φίλη μου η Έλενα (ετών 37,δημόσια υπάλληλος, βαθιά χωμένη στο παιχνίδι της πολιτικής), άνθρωπος που επί χρόνια πάλευε για ένα κόμμα γιατί το πίστεψε κάθε μέρα με ρωτάει τουλάχιστον 20 φορές: «Τι να ψηφίσω; Ποιος θα κάνει τι; Που ζούμε Θεέ μου; Δεν είναι αυτή η χώρα μου!». Και μου φέρνει στο μυαλό τα λόγια του Μύρου που έγραφε στο Συμπόσιο ο  Νίκος Καζαντζάκης:  «Πάει, χάθηκε η Ελλάδα, ξεθύμανε η δύναμή της, νερούλιασε το αίμα της, δεν μπορεί πια να συλλάβει και να γεννήσει τον ήρωα. Και τότε γιατί να ζει; Ας σβήσει!».

Εντάξει μάγκες,  αν αυτό θέλατε τα καταφέρατε! Κάνατε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους  να πάψουν να είναι λαός, να μην ψηφίζουν σαν λαός,  να περπατάνε προς την κάλπη σαν πρόβατα για σφαγή -πεπεισμένα ότι κάνουν το καλύτερο-  και να μην θυμούνται ότι η Ελλάδα και οι ίδιοι πρέπει να έχουν συνέχεια με αξιοπρέπεια (ότι περιλαμβάνει ως έννοια για τον καθένα). Και να είναι μόνοι τους!

Κι εκεί που νιώθω ότι πρέπει να βρω μια καινούρια θεωρία, όπως  εκείνη της σχετικότητας ρε παιδί μου μπας και μείνω στην ιστορία, πανικοβάλλομαι…. Μπλέκω την εποχή που η μαμά μου με πήγαινε με το παιδικό καροτσάκι στις ομιλίες του Φλωράκη, όσα έλεγαν οι «μεγάλοι»  όταν  ήρθε το ΠΑΣΟΚ και εγώ περνούσα την πόρτα της πρώτης δημοτικού, την απορία μου για την επιρροή που ένιωσα στα φοιτητικά μου χρόνια να έχει η  βασίλισ