Πάμπλο Γκαρσία: ένας μύθος, πολλές ιστορίες…

Από τον Αντώνη Ντινιακό

Πιστεύει στο Θεό, αλλά όχι στις εκκλησίες, είναι αριστερός αλλά φοράει Dolce, είναι σκληρός, αλλά δεν ντρέπεται να ξεσπάσει σε λυγμούς μπρος στο αφηνιασμένο πλήθος της κερκίδας. Είναι ο Πάμπλο Γκαρσία, το αδέσποτο σκυλί στη σαλονοτραπεζαρία του ποδοσφαιρικού καθωσπρεπισμού μας, ο ηγέτης με τον δικό του σύνδεσμο οπαδών, ο «τρελός» με το ζωγραφισμένο κορμί και το αυστηρό βλέμμα που μεθάει τα πλήθη της Τούμπας με μια ανεπαίσθητη κίνηση του χεριού του.

Το «διπλό» στο Λονδίνο ξέβρασε ένα κύμα ανείπωτης χαράς στον κόσμο του ΠΑΟΚ,

στο περιθώριο όμως της ιστορικής επιτυχίας, ο άλλοτε φτωχοδιάβολος από την Ουρουγουάη απαιτεί το δικό του μερίδιο από τα αγγλικά λάφυρα –ένα μερίδιο σαφώς  μεγαλύτερο των υπολοίπων. Ο λόγος είναι προφανής. Χωρίς τον «τρομοκράτη» Γκαρσία ο ΠΑΟΚ θα ήταν διαφορετικός τα τελευταία τρία χρόνια. Κυρίως στην Ευρώπη.

Οι αριθμοί τα λένε καλύτερα. Ο ΠΑΟΚ στα 25 ευρωπαϊκά παιχνίδια που έχει δώσει από το 2009 μέχρι σήμερα –με αντιπάλους σπουδαίες ομάδες όπως η Τότεναμ, ο Άγιαξ, η Ρουμπίν Καζάν, η Βιγιαρεάλ, η Φενέρμπαχτσε, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Μπριζ, η  Χέρενφεϊν, η Βαλερένγκα μετράει συνολικά 11 νίκες, 11 ισοπαλίες και μόλις τρεις ήττες! Κοινώς, προστέθηκε ένα –Κ στο όνομα του επίσημου ευρω-πρεσβευτή της χώρας, παραχωρώντας ο ΠΑΟ τη θέση του στην ομάδα της Θεσσαλονίκης.

Καλύτερα, βέβαια, η εικόνα αποτυπώνεται στο χορτάρι εκεί όπου ο ηγετικός Γκαρσία έχει προσφέρει εξαιρετικές παραστάσεις έστω κι αν ανέκαθεν ακροβατούσαν ανάμεσα σε δύο χρώματα. Το μαύρο και το άσπρο. Δεν υπήρχαν ποτέ γκρίζες αποχρώσεις στην περίπτωση του. Το ταλέντο αναμειγνυόταν με τον έμφυτο τσαμπουκά και το αποτέλεσμα έμπαινε στη λοταρία. Θα αποβληθεί ή θα τους πάρει παραμάζωμα με το παιχνίδι του; Θα κόψει τη μπάλα ή θα τους κόψει τη μπάλα; Μια αβέβαιη κατάσταση που στον αντισυμβατικό ψυχισμό του μέσου ΠΑΟΚτσή έκρυβε -παρόλα αυτά- μια γοητεία.

Όπως γοητεία κουβαλούν και οι χιλιάδες ιστορίες του Ουρουγουανού –κληροδότημα μιας ζωής γεμάτης μπάλα και τρέλα. Τι να πρωτοθυμηθείς… Τη μπουνιά στο Ντιόγκο, το παραλίγο «πολύνεκρο» με Μίτσελ και Ντιοπ, τα ποδοσφαιρικά «χάδια» στον Σιμάο, τις αλησμόνητες ατάκες για τον Τάσο Κάκο («Αυτός ο διαιτητής νομίζει ότι είναι ο Κολίνα, αλλά Κολίνα είναι μόνο ένας») και την… κοσμική Μύκονο («Η Μύκονος είναι κοσμικό νησί, δεν είναι για αριστερούς. Τι δουλειά έχω εγώ εκεί;»), την κολλημένη αφίσα της γυμνής Βικτόρια για να πικάρει τον συμπαίκτη του στη Ρεάλ Μαδρίτης, Ντέιβιντ Μπέκαμ, την εποχή που ήρθε σε ρήξη με την ομοσπονδία της Ουρουγουάης, απαιτώντας να είναι ελεύθερη η είσοδος για το λαό στους αγώνες της Εθνικής, το παγούρι του που γράφει πάνω «ελευθερία ή θάνατος» ή μήπως τα ταξίδια στην πατρίδα για να κυνηγήσει στα βουνά με το… τόξο του;

Κοινώς, αν δεν υπήρχε ο Πάμπλο Γκαρσία στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Γιατί μόνο τύποι σαν την αφεντιά του –με ταλέντο, τσαμπουκά και μια straight αυθεντική αντισυμβατικότητα- κάνουν τις υπερβάσεις πραγματικότητα, τραβώντα