Ρε ελεγκτή, δεν πα να γ***θείς ρε φίλε;

Έμαθα με μια μέρα καθυστέρηση το τραγικό περιστατικό με τον 18χρονο που έχασε τη ζωή του επειδή δεν είχε εισιτήριο στο τρόλεϊ. Επειδή ο ελεγκτής, τη συνδρομή του οδηγού, έβγαλε τα απωθημένα του και αποφάσισε να εφαρμόσει άτεγκτα το νόμο σε έναν πιτσιρικά.

Γράφει ο Άγγελος Μόσχοβας

Διάβασα με περισσή ψυχραιμία όλα τα σχόλια σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Άκουσα κόσμο να μιλά για όσα συνέβησαν. Διάβασα την φράση του πατέρα του ότι χάθηκε μια ζωή για ένα ευρώ επειδή αποφάσισε να το παίξει «καπετάνιος» ο ελεγκτής. Άκουσα αυτόπτη μάρτυρα να λέει ότι το παιδί “δέχτηκε μεγάλη πίεση,

έσκυψε το κεφάλι και δεν ήξερε τι να κάνει. Το δολοφόνησαν το παιδί. Είδα φόνο μπροστά στα μάτια μου”.

Είδα το βίντεο με την γυναίκα να αγανακτεί και να λέει στον ελεγκτή «δεν πας να γαμηθείς ρε φίλε;». Και εκείνον να ζητάει να «κινηθεί η διαδικασία του αυτοφώρου για την κυρία».

Δεν θέλω να πω όσα μου έρχονται στο στόμα τούτη τη στιγμή.

Επιλέγω – συνειδητά – να γυρίσω σας διηγηθώ μια προσωπική μου ιστορία.

Όταν ήμουν 10 χρονών, μετακομίσαμε με την οικογένεια μου από τα Κάτω στα Άνω Πατήσια. Στο σχολείο που έπρεπε να παω, στην πλατεία Παπαδιαμάντη, δεν πολυγούσταρα. Μου έλειπαν και οι φίλοι από το παλιό σχολείο, οπότε πάτησα πόδι στους δικούς μου: Εγώ θα επιστρέψω στο σχολείο μου, θα πηγαίνω στα Κάτω Πατήσια». Προσπάθησαν να με μεταπείσουν, εγώ ανένδοτος. Τι να κάνει η μάνα μου, παρακάλεσε τους δασκάλους και με ξαναπήραν. Καθημερινά έπαιρνα το τρόλει από το τέρμα Πατησίων, με κατέβαζε Κολιάτσου και πήγαινα στο 23ο δημοτικό στη Νικοπόλεως, δίπλα απ’ το ιστορικό 8ο Γυμνάσιο. Ένα μεσημέρι, επέστρεφα στα Άνω Πατήσια. Λεφτά δεν είχα πάνω μου. Τότε, είχαν ήδη καταργηθεί οι εισπράκτορες και τα τρόλεϊ είχαν ένα διάφανο κουτί στο οποίο έριχνες το αντίτιμο του εισιτηρίου. Και ο οδηγός είχε έναν δεύτερο μεγάλο καθρέφτη, απ΄όπου τσεκάριζε (θεωρητικά) αν έριχνες μέσα. Εκείνη την ημέρα, σκέφτηκα να κάνω την πονηριά. Ανέβηκα προσποιούμενος τον σοβαρό και έριξα στο κουτί ένα... κουμπί!

Σκέφτηκα ότι θα κάνει θόρυβο πάνω στα ψιλά και θα ξεγελάσω τον οδηγό. Μου το είχε διηγηθεί συμμαθητής μου και το έκανα κι εγώ. Με ανυπόφορο άγχος προχώρησα προς το κέντρο του τρόλεϊ, ελπίζοντας ότι η καλπιά έπιασε. Στην επόμενη στάση, ο οδηγός μου κάνει νόημα. «Νεαρέ! Έλα εδώ!». Με έπιασε σύγκρυο. Έφτασα δίπλα του σαν δαρμένος σκύλος.

-«Γιατί το έκανες αυτό; Γιατί έριξες κουμπί;» με ρωτάει αυστηρά.

-«...».

-«Να μην το ξανακάνεις. Δεν είναι σωστό, είσαι κοτζάμ παλικάρι. Αν δεν έχεις χρήματα, να έρχεσαι σε μένα, όποτε έχω βάρδια και να μου το λες. Και εγώ θα σε πηγαίνω τσάμπα. Εντάξει;» μου κάνει.

Έλιωσα από τη ντροπή μου. Με είχε χτυπήσει στο φιλότιμο. Του έγνεψα «εντάξει» με κατεβασμένο κεφάλι. Στην επόμενη στάση κατέβηκα και το πήρα με τα πόδια. Δεν άντεχα να τον αντικρίζω.

Εκείνο το μάθημα του οδηγού τρόλεϊ – καλή του ώρα όπου και αν είναι – μου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο, 35 χρόνια τώρα. Από τότε, δεν ξανανέβηκα σε Μέσο Μαζικής Μεταφοράς χωρίς εισιτήριο.

Αναρωτιέμαι σήμερα, τι θα στοίχιζε στο σερίφη-ελεγκτή να πει δυό κουβέντες πατρικές σε ένα 18χρονο που δεν είχε εισιτήριο. Γιατί δεν δέχθηκε αυτός ο μάγκας την προσφορά επιβατών να πληρώσουν το εισιτήριο του παιδιού;

Είναι άραγε αλήθεια ότι οι ελεγκτές παίρνουν ποσοστό από τα πρόστιμα που επιβάλλουν; Μήπως γι’ αυτό η κάψα της νομιμότητας;

Μήπως αυτό που χάσαμε, κυρίως, με την κρίση είναι η - όποια - ανθρωπιά μας; Ο εξευτελισμός σου-το ποσοστό μου;

Άραγε, αν ζούσε σήμερα αυτό το παιδί, μετά το διασυρμό του, θα συμμορφωνόταν με τους κανόνες του ελεγκτή την επόμενη φορά; Ή θα αντιδρούσε αλλιώς;
Αναρωτιέμαι σήμερα, πόσο λίγοι είναι οι «πνευματικοί» άνθρωποι που έσπευσαν να σηκώσουν αυστηρά το δάχτυλο στις «παρανομίες των τζαμπατζήδων» - λες και δεν χάθηκε μια ζωή για ένα ευρώ. Και επειδή όσο πάω και «φορτώνω», σε τι διαφέρει η δασκαλίστικη τιμωρητική διάθεση τους, έναντι των «παρανομιών» από της Μέρκελ και της τρόικα; Κάπως έτσι δε μας κουνάνε κι εκείνοι το δάχτυλο και μας τιμωρούν προς παραδειγματισμό άλλων αδιαφορώντας ή προσπερνώντας τις ανατροπές στις ζωές μας;

Και γιατί αυτοί οι αυτοπροσδιορισθέντες ως «πνευματικοί ταγοί» μας, δεν βγαίνουν να μιλήσουν για σκαστές, καραμπινάτες παρανομίες των μεγάλων και ισχυρών; Η αναγέννηση της χώρας και η μεταρρύθμιση της θα προχωρούσε πιο γοργά αν πλήρωνε ο πιτσιρικάς το εισιτήριο του;

Και στην τελική «δεν πας να γαμηθείς, ρε φίλε;».