Το σοκ του μέλλοντος

Πριν προλάβει να σβήσει το πρώτο της κεράκι, η κυβέρνηση των τριών μόλις έζησε την πρώτη της αληθινή κρίση. Θα επιζήσει η κυβέρνηση της κρίσης; Προφανώς ναι. Θα επανέλθουν τα πράγματα στην προ κρίσης κατάσταση; Προφανώς όχι.

Γράφει ο Παύλος Τσίμας

Κατά κάποιον τρόπο, το σοκ του Αντιρατσιστικού είχε κάτι από «σοκ του μέλλοντος». Ή, αν προτιμάτε, ήταν σαν σκηνή από ταινία προσεχώς. Προαγγέλλει μιαν εποχή, όπου η διαχωριστική γραμμή στον πολιτικό στίβο δεν θα είναι η γραμμή Μνημόνιο

– Αντιμνημόνιο, αλλά η γραμμή Δεξιά – Αριστερά. Οπου ο Τσίπρας δεν θα πέφτει στο κρεβάτι με τον Καμμένο, στο όνομα του ιερού αντιμνημονιακού αγώνα. Και όπου ο Κουβέλης δεν θα υποχρεώνεται σε γάμου κοινωνία με τον Σαμαρά, επειδή «όταν το σπίτι σου παίρνει φωτιά, δεν σε νοιάζει τι χρώμα έχει ο κουβάς με το νερό».

Οτι θα ερχόταν μια ημέρα αυτή η αλλαγή εποχής το ξέραμε, το περιμέναμε. Απλώς δεν φανταζόμασταν ότι θα ερχόταν τόσο νωρίς.

Ή μήπως δεν είναι νωρίς; Μήπως οι ίδιοι οι κυβερνητικοί εταίροι έχουν πεισθεί ότι αυτά τα χλωρά βλαστάρια αισιοδοξίας που φυτρώνουν γύρω μας είναι αληθινά και όχι προϊόν οφθαλμαπάτης; Μήπως στ’ αλήθεια έχουμε περάσει από τον αστερισμό Grexit στον αστερισμό Grecovery, όπως ο κάποτε φαρμακομύτης διεθνής Τύπος μάς βεβαιώνει; Και μήπως ήρθε πράγματι η εποχή να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε για τις μάχες του μέλλοντος, που ώς χθες, στα μάτια τόσο των μνημονιακών όσο και των αντιμνημονιακών, φαίνονταν «πολυτελείς»;

Στα ερωτήματα αυτά έχουν δοθεί ήδη δύο εντελώς διαφορετικές απαντήσεις.

Η μία είναι πως όλα αυτά είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή, ότι οι διαφωνίες μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων είναι υποκριτικές κι ότι «η αλλαγή κλίματος είναι η κωδική ονομασία μιας καλοστημένης επιχείρησης εξαπάτησης». Πρόκειται προφανώς για μια συνταγή οκνηρής, προπαγανδιστικής ευκολίας. Παραγνωρίζει την πραγματικότητα, αδικεί τους εκφωνητές της και, κυρίως, αντιστρατεύεται το συμφέρον τους. Γιατί, ασφαλώς, το συμφέρον, με τη στενότερη έννοια του όρου, του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να συντηρεί ένα κλίμα φόβου και ανασφάλειας, που συσπειρώνει γύρω από την κυβέρνηση, ούτε να προφητεύει καταστροφές. Θα ήταν σαν να ευχόταν ο Ατλι να χάσει ο Τσόρτσιλ τον πόλεμο…

Η άλλη απάντηση είναι πως όλα αυτά είναι πρόωρα, πως προβάρουν πολύ νωρίς το έργο των ευρωεκλογών του 2014 και, κυρίως, πως είναι επικίνδυνα. Απειλούν να τινάξουν στον αέρα μια εύθραυστη πολιτική σταθερότητα και μια ακόμη πιο εύθραυστη ανάταξη του οικονομικού κλίματος. Και γι’ αυτό οι κυβερνητικοί εταίροι θα έπρεπε να κουκουλώσουν τις διαφωνίες και να βρουν μια συμβιβαστική λύση στο πρόβλημα που τους διαίρεσε.

Αλλά γιατί να μην υιοθετήσουμε μια πιο αισιόδοξη οπτική γωνία; Υπάρχει και η εκδοχή – και ειλικρινά την προτιμώ – πως οι τρεις πολιτικοί οργανισμοί θα συνεχίσουν να υπηρετούν αυτό που οι ίδιοι εκτίμησαν ως πρώτιστο κοινωνικό συμφέρον, θα συνεχίσουν να συνεργάζονται, αλλά με την ωριμότητα να μην κρύβουν κάτω από το χαλί τις διαφωνίες τους, να μην υποκρίνονται ότι, επειδή αντιλαμβάνονται κατά τον ίδιο τρόπο το άμεσο εθνικό συμφέρον, έπαψαν να διαφωνούν μεταξύ τους για όλα τα άλλα.

Αν αυτή η αισιόδοξη εκδοχή είναι σωστή κι αν διαψευσθεί η σκοτεινή προφητεία του Αλέκου Παπαδόπουλου πως η δοξαστικά καλλιεργούμενη ατμόσφαιρα αισιοδοξίας κινδυνεύει να αποδειχθεί ένα παραλυτικό, αποπροσανατολιστικό «ιαματικό ψεύδος», τότε ο αντιρατσιστικός καβγάς μπορεί να εκληφθεί ως σημάδι πολιτικής ενηλικίωσης.

Γιατί είναι καιρός, νομίζω, να ανοίξει η συζήτηση, όχι για τα καλά και τα κακά του Μνημονίου, αλλά για το πώς, με ποιο σχέδιο και με τι πολιτικό πρόσημο θα οργανωθεί η παραγωγική και θεσμική ανασυγκρότηση μιας χώρας που υπέστη, σε τέσσερα χρόνια, μεγαλύτερη απώλεια εθνικού εισοδήματος και μεγαλύτερη αύξηση ανεργίας απ’ ό,τι οι ΗΠΑ στα δέκα χρόνια του μεγάλου κραχ.

Και δεν νομίζω ότι στο πλαίσιο μιας τέτοιας συζήτησης είναι δυνατόν να επιβεβαιωθούν οι σημερινές, τεχνητές διαχωριστικές γραμμές. Ούτε ότι είναι δυνατόν να συμπέσουν στην ίδια πλευρά των νέων διαχωριστικών γραμμών οι εταίροι της σημερινής κυβέρνησης.

Το διαβάσαμε στα ΝΕΑ (01/06/2013)