Βρες την ευτυχία, βρές τον Γιάννη που κρύβεις μέσα σου

Από τον Κώστα Χρήστου

Εάν ρωτήσεις τους ανθρώπους τριγύρω σου, θα πάρεις πολλές και διάφορες απαντήσεις για το τι είναι πραγματικά η ευτυχία.

Κάποιοι θα σου πουν πως βρίσκεται στην οικογένεια. Άλλοι στα πολλά λεφτά και στην καλή ζωή. Πιθανότατα να ακούσεις πως βρίσκεται σε ένα πιάτο φαγητό, στις καλές διακοπές ή σε ένα γάμο. Η αλήθεια ωστόσο είναι πολύ πιο απλή και τείνουμε να την ξεχνάμε. Είχα και εγώ ξεχάσει τι σημαίνει το να είσαι ευτυχισμένος, μέχρι που ξαναμίλησα με τον Γιάννη.

Ο

Γιάννης δεν είναι απλά ένας καλός φίλος. Είναι αδελφός. Και όλοι όσοι χρησιμοποιούν αυτόν τον ορισμό για κάποιον φίλο τους, ξέρουν πόσο βαριά είναι η ιδιότητα και η σημασία αυτής της λέξης. Είναι εν ολίγοις ο άνθρωπος που ήταν πάντα εκεί, ενώ δεν υπήρχε κανένας άλλος. Υπάρχουν πάντα στιγμές που βρισκόμαστε στα καλύτερα και τα χειρότερα μας. Όλοι μας. Όμως αυτή η μικρή ιστορία για τον Γιάννη, με έβαλε πάλι σε αυτόν τον δρόμο ελπίδας που για κάποιον ακατανόητο λόγο τείνουμε να ξεστρατίζουμε.

Πριν από έξι μήνες ο Γιάννης ήταν ένας άνθρωπος ερείπιο. Στο σπίτι οικονομικά προβλήματα. Το ίδιο και στις δύο μικρομεσαίες επιχειρήσεις του πατέρα του. Δεν ήταν ποτέ λεφτάς, απλά τα έφερνε βόλτα. Όμως η κρίση χτύπησε και την δική του πόρτα σε σημείο που τα χρέη έφτασαν τον Γολγοθά. Την ίδια στιγμή, έβλεπε προσωπικά του σχέδια για δουλειές να ναυαγούν το ένα μετά το άλλο, ενώ το κερασάκι στη τούρτα ήταν μια ερωτική απογοήτευση που τον ξέκανε ολοκληρωτικά. Για πρώτη φορά, αν και ήμουν δίπλα, δεν ήξερα τι να κάνω. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Γιάννης δεν βρέθηκε ξαφνικά σε αυτή την κατάσταση. Απλά ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο, με ενημέρωσε πως βρήκε μια δουλειά μάγειρα κάπου στη μύτη της Αττικής. Άργησα να ακούσω νέα του λόγω δικών του αλλά και δικών μου υποχρεώσεων και είχαμε περιοριστεί στο «πότε θα τα πούμε από κοντά». Κάποιοι φίλοι, δεν βρίσκουν παρηγοριά στο τηλέφωνο.

Μόλις εχθές, τον κοίταξα ξανά στα μάτια. Έλαμπαν. Από ελπίδα, από ζωντάνια, από όλα αυτά που βλέπεις σε έναν δικό σου άνθρωπο και που το κάνεις ξεχωριστό. Η δουλειά του δεν του δίνει πολλά λεφτά. Του μένουν λίγα στη τσέπη διότι βοηθάει και την οικογένεια. Τι διάολο τον έκανε τόσο χαρούμενο;

Ο Γιάννης άλλαξε σκηνικά. Έφυγε από τη βολή του σπιτιού. Ζει σε ένα μικρό δωματιάκι, με ένα μικρό νιπτήρα και μια τουαλέτα. Δεν έχει ντους. Κάνει μπάνιο με το λάστιχο. Μαζί του έχει τις ακουερέλες του και τις μπογιές του. Όταν δεν δουλεύει, ζωγραφίζει. Ανθρώπους, αντικείμενα, τοπία. Ζωγραφίζει συνέχεια. Μαζί του στο σπίτι έχει μια μαμά-γάτα με τα μικρά της. Έχει παραπάνω στόματα να θρέψει.

Και όμως ο Γιάννης είναι ευτυχισμένος. Χαίρεται την κάθε στιγμή που ψήνει γιατί κάνει καλαμπούρι με τον μάγειρα. Χαμογελάει όταν βλέπει την γάτα να κοιμάται με τα μικρά της, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του κάνει βόλτες στη παραλία. Έχει κάνει συμφωνία με έναν απόφοιτο της Σχολής Καλών Τεχνών να του κάνει έξτρα μαθήματα, με αντάλλαγμα εκείνος να τον διδάσκει Tάε κβο ντο. Ανεβοκατεβαίνει συχνά με το αμάξι, έχει μπόλικα στο κεφάλι του, αλλά αυτό το priceless χαμόγελο του, είχα να το δω καιρό. Τώρα ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις για να βγει επαγγελματίας καλλιτέχνης, ενώ παράλληλα μαζεύει λεφτά ώστε να συμμετάσχει στη Σχολή Προπονητών Τάε Κβο Ντο που ετοιμάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Αυτός ήταν ο Γιάννης, που δεν ήξερα, αλλά έμαθα. Ο Γιάννης που άφησε πίσω του τη μιζέρια και την κατίφλα, που γέμισε τις ώρες του με δημιουργία. Που δεν κοστολόγησε τη ζωή του και την ευτυχία του σε ένα πορτοφόλι, ούτε κρύφτηκε πίσω από ένα μπουκάλι ποτό. Πόνεσε, έκλαψε, ούρλιαξε αλλά είναι ακόμα ζωντανός. Το μεγαλύτερο δώρο που έκανε στον εαυτό του, είναι το ίδιο του το Εγώ. Ποια άλλη στιγμή θα μπορούσε να θεωρηθεί καλύτερη για να ανακαλύψει κανείς τον εαυτό του; Να ξεφύγει από τη καμαρίλα της καθημερινότητας που προστάζει ότι ο ευτυχισμένος είναι ο αμειβόμενος των 2000 ευρώ και άνω, με την δίμετρη ξανθιά και το ακριβό αμάξι. Αυτό, το ξέρουμε όλοι πως δεν είναι η ευτυχία. Ο Γιάννης όμως, είναι αυτός που έχει τα κότσια να το αποδεικνύει κάθε μέρα. Γιατί ο αγώνας για την επιβίωση, δεν περιορίζεται μόνο σε ένα 8ωρο εργασίας. Και πολλές φορές δεν έχει άλλα πρόσωπα. Ούτε καν τους φίλους. Έχει μόνο ένα πρωταγωνιστή και αυτός είσαι εσύ. Είναι ο αγώνας που ο κάθε άνθρωπος δίνει καθημερινά μέσα του, για να αναδείξει τον καλύτερο του εαυτό. Είναι το φιλότιμο, η πίστη, το τσαγανό, η μαγκιά. Είναι αυτά που σήμερα κάποιοι έχουν ξεχάσει και άλλοι δεν γνώρισαν ποτέ.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο δικός σου Γιάννης. Αν έχει ακουαρέλες ή γάτες στο σπίτι. Αλλά είναι πραγματικά ευτυχισμένος; Αν ναι, τότε γιατί να μην μάθεις από αυτόν; Γιατί να μην σου κάνει αυτό το ηλεκτροσόκ που όντως χρειάζεσαι για να θυμηθείς ποιος είσαι και πόσο σημαντικό είναι να μην ξεχνάς αυτό που πραγματικά μπορείς να δώσεις. Όχι για τους άλλους. Αλλά για σένα. Αυτό το άτιμο αιώνιο στοίχημα με τον εαυτό σου, που θα καλεστείς να απαντήσεις μια μέρα: «Πόσο ευτυχισμένος είμαι;».

Ο Γιάννης, λοιπόν, είναι πολύ ευτυχισμένος.

ΥΓ: Αν και δεν το έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου, αυτό το κείμενο αφιερώνεται στον Γιάννη και στον κάθε Γιάννη εκεί έξω, που όταν γονάτισε βρήκε τη δύναμη να σηκωθεί.