Μαμάδες και παιδιά: δυο θέατρα και μια ταινία

Aπό την Ηρώ Μητρούτσικου

«Η Κασσάνδρα και ο λύκος»

Πρόκειται για μια άκρως ατμοσφαιρική παράσταση. Το ομώνυμο ημιαυτοβιογραφικό  βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου (1978), το οποίο έχει μεταφραστεί σε δώδεκα περίπου γλώσσες, παρουσιάζεται με τη μορφή μονολόγου και ζωντανών μουσικών αυτοσχεδιασμών, ως μια σκοτεινή μπαλάντα για την άγρια περιπέτεια της ενηλικίωσης του παιδιού.

Η παράσταση είχε τρομερή επιτυχία, γι’ αυτό και επαναλαμβάνεται για τρίτη φορά! Το κείμενο, γραμμένο σαν από παιδί, είναι ένα αποκαλυπτικό ταξίδι στην πρώιμη παιδική ηλικία. Η άγρια περιπέτεια κατανόησης του

κόσμου μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που γνωρίζει όσα δε θα 'πρεπε να γνωρίζει. Γι αυτό και υπάρχει τέτοια αμεσότητα και ειλικρίνεια στα λόγια, αλλά και στις σεξουαλικές φαντασιώσεις της Κασσάνδρας. Χαρακτηριστική είναι μια από τις πρώτες φράσεις: «Τον λύκο λυπόμουνα συνήθως. Πώς θα καταπιεί τόσα γουρουνάκια μονομιάς;». Παιδικά ερωτήματα με μια αφοπλιστική λογική.

Όπως σχολιάζει και η σκηνοθέτις Γεωργία Ανδρέου, «…σε ένα βίαιο και ωμό κόσμο, όπως αυτός που βιώνουμε σήμερα, καθένας από εμάς μπορεί να γίνει μία μικρή Κασσάνδρα και να και να σταθεί αντιμέτωπος με το δικό του ή τους δικούς του λύκους. Ζούμε μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από σύγχυση και σκληρότητα. Χρειαζόμαστε και εμείς να αρθρώσουμε λόγο, ακριβώς όπως η Κασσάνδρα».

Ένα κείμενο σαν όνειρα παιδιού, ή εφήβου, ή ποιητή και η απλή, καθαρή σκηνοθεσία, συνθέτουν μια όμορφη παράσταση με ερμηνεύτρια μια εξίσου όμορφη  και καλή ηθοποιό, την  Λήδα Μανιατάκου. Τη συνοδεύει η μουσικός Εύη Κουρτίδου, αλλά και ιδιαίτερες προβολές που παρουσιάζονται κατά την διάρκεια και σε βάζουν ακόμα πιο πολύ στο ονειρικό κλίμα του έργου!

Παρότι κάθε ιστορία έχει μέσα της κάτι τραγικό, το αποτέλεσμα που παίρνεις είναι φωτεινό και δροσερό. Χωρίς περιττές φιοριτούρες αλλά με μια ευαίσθητη μουσική, ένα κουστούμι κι ένα πανί, σκηνοθέτις και ηθοποιός αναδεικνύουν το κείμενο με την χαρά του παιδιού , αλλά όχι με παιδικότητα.

Απολαύστε την: δύο τελευταίες παραστάσεις έμειναν, τις δύο επόμενες Παρασκευές, μέχρι τις 16 Νοεμβρίου.

Θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168, Νεάπολη Εξαρχείων. 

«Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει»

Ο νέος πολυχώρος Vault παρουσιάζει έντεκα σπαρακτικούς μονολόγους της Claire Castillon. Η συγγραφέας, στο συγκεκριμένο βιβλίο, υπό τον πρωτότυπο τίτλο «Insecte» (Έντομο), τοποθετεί τη σχέση μάνας-κόρης στο μικροσκόπιο. Τα κείμενα είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο σαν μικρές καθημερινές ιστορίες αληθινών προσώπων.

Έξι γυναίκες ηθοποιοί, κάθε ηλικίας, ερμηνεύουν έντεκα σύντομους μονόλογους, θυμούνται, ξαναζούν, μιλούν για τις σχέσεις τους με τις μητέρες και τις κόρες τους, αποκαλύπτοντας τον τόσο καθοριστικό αυτό δεσμό σε όλο του το μεγαλείο. Ο θεατής παρακολουθεί έντεκα γυναίκες, διαφορετικής ηλικίας, κατάστασης, κοινωνικής και οικονομικής θέσης, να αφηγούνται, καθισμένες, η κάθε μια την ιστορία τους και να αναζητούν την αγάπη.

Πολύ καλές ερμηνείες (με εξαίρεση ίσως