Βυθισμένο στριπ κλαμπ!

Εχει την έδρα του σε έναν από τους πλέον πολυσύχναστους και αγαπητούς στους τουρίστες προορισμούς της Μεσογείου. Κι όμως, οι εικόνες αποδεικνύουν πως έχει εγκαταλειφθεί εδώ και καιρό. Ισως να φταίει η ακριβής τοποθεσία του, που κάνει λίγο περίεργο το συναίσθημα να δουλέψει κανείς εκεί ή να το επισκεφθεί ως πελάτης. Οπως και να το κάνουμε, ένα στριπ κλαμπ κάτω από την επιφάνεια του νερού μπορεί να αποδειχτεί σέξι μόνο για τα... ψάρια. Το «Nymphas Show Bar», στο οποίο ο στύλος του χορού διατηρείται στη θέση του, ανακάλυψε ο φωτογράφος Τζιλ Κόπλοβιτς στα ανοιχτά του Ισραήλ. Ούτε ο ίδιος ο δύτης

-φωτογράφος δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει πόσο καιρό ο χώρος βρίσκεται βυθισμένος και εγκαταλειμμένος. Κάποιοι του μίλησαν για ένα περίεργο κλαμπ όπου γυναίκες χόρευαν γυμνές, κατάλαβε όμως την έννοια του περίεργου μόνον όταν έφτασε επιτόπου.

«Η είσοδος είναι πάνω από την επιφάνεια του νερού. Οι επισκέπτες περνούν από μια γέφυρα ογδόντα μέτρων και μετά κατεβαίνουν πολλά σκαλοπάτια» λέει ο φωτογράφος, συμπληρώνοντας πως δεν κινδυνεύει κανείς να βραχεί, ακόμα κι όταν βρεθεί μέσα στον χώρο. Η ιδέα μοιάζει φανταστική, στην πράξη όμως ήταν μάλλον λίγοι εκείνοι που την εκτίμησαν, οπότε η δουλειά έπεσε έξω. Κι όμως, οι φωτογραφίες του Κόπλοβιτς αφήνουν τη φαντασία να οργιάσει για όσα γίνονταν εκεί. Γι' αυτό κι εκείνος ονόμασε τη δουλειά του «Εγκαταλειμμένο πορνό». Απ' ό,τι φαίνεται, ο τίτλος είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός για κάποιους, που όμως όταν δουν το αποτέλεσμα των «κλικ» ξεχνούν τα πάντα και μένουν αποσβολωμένοι μπροστά στο θέαμα.

Οι καρέκλες και τα περισσότερα έπιπλα δεν υπάρχουν στον χώρο, ωστόσο η σκηνή και ο στύλος κάνουν ξεκάθαρη τη χρήση του. Ενα άδειο μπουκάλι νερό είναι ακόμα εκεί, ενώ οι επισκέπτες είναι ψάρια, που παρατηρούν από τα παράθυρα το εσωτερικό.

Η ιστορία του «Nymphas Show Bar» παραμένει καλά κρυμμένη κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, όσο καλά έκρυβαν τις προσωπικές τους ιστορίες και τα κορίτσια που κάποτε χόρευαν στον στύλο του ή έκαναν παρέα με τους πελάτες. Κι αν εκείνοι ρωτούσαν κάτι παραπάνω, οι κοπέλες έλεγαν μια ιστορία, όχι πάντοτε την ίδια, μα πάντοτε θλιμμένη.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΟΥΝΔΟΥΛΑΚΗΣ