Fabrizio’s

Τα ανοιξιάτικα πιάτα του Μπουλιάνι είναι γεγονός. Ραντεβού στο Κολωνάκι, στο ημιυπόγειο της Σπευσίππου.

Η θέση Ανεβαίνουμε την Ηροδότου και στρίβουμε στη Σπευσίππου. Στον αριθμό 8, τρία σκαλοπάτια κάτω από το πεζοδρόμιο, περνάμε από τις αυτόματα ανοιγόμενες πόρτες με το Fabrizio’s γραμμένο φαρδύ πλατύ πάνω τους. Είναι το μικρό όνομα του μεγάλου Ιταλού σεφ Buliani.

 

Η ατμόσφαιρα Τι γουστόζικο μαγαζί, λέμε και ξαναλέμε κάθε που διασχίζουμε το κατώφλι του. Μπουρζουά σουρρεαλισμός φιλτραρισμένος από το

αρτιστίκ κόσκινο του συνιδιοκτήτου Μάριου Βουτσινά. Όπως μπαίνεις δεξιά, ένας κατακόκκινος καναπές με ένα καδραρισμένο ταριχευμένο πτερωτό θήραμα να τον στεφανώνει. Φάτσα στο βάθος η κουζίνα με τον Fabrizio και τον πιστό του συνεργάτη Δαμιανό να δαμάζουν φωτιές (βλ. φωτό). Στη μικρή σάλα στα αριστερά, μια ντουζίνα τραπέζια όλα κι όλα, κι όλα γεμάτα. Στα λεπτού γούστου ξύλινα τραπεζοκαθίσματα ωραίος κόσμος, έξυπνες κουβέντες στον αέρα, ευχάριστη ατμόσφαιρα. Τσαγαλί το χρώμα στους τοίχους, πιάτα ζωγραφιστά τους διακοσμούν, μια γιρλάντα-φασολιά με φωτάκια δίπλα στο μπαρ και μια κολεξιόν από αλατοπιπεριέρες στην κρυφή ψευδοεσοχή στο ταβάνι. Πάνω από το μπαρ ένα κρεμαστό, μπρούτζινο καντάρι με χειροποίητο ψωμί. Στα τραπέζια, τα χάρτινα σουπλά αναπαριστούν ένα κομμένο καρβέλι ψωμί, με τις κυψέλες της ψίχας να είναι τα πρόσωπα των προσωπικών ηρώων -μάλλον- των ιδιοκτητών· διακρίναμε, μεταξύ άλλων, τον Ελύτη, το Ρίτσο, το Λοΐζο, τη Νικολακοπούλου… Ο πίνακας στο βάθος απεικονίζει τα θαλασσινα της Σαρακοστής. Θα αλλάξει και πάλι, όπως έχει ήδη αλλάξει κάμποσες φορές. 

 

Το φαγητό Μικρό το μενού, γκουρμέ, με ψυχή δουλεμένο, μια συνισταμένη των καταβολών του σεφ, της εμπειρίας του, της πολυετούς παραμονής του στην Ελλάδα. Τα χειμερινά πιάτα έχουν δώσει τη θέση τους σε εαρινής πνοής δημιουργίες, με ανεπαίσθητες θερινές πινελιές. Ξεκινήσαμε με μια ευμεγέθη μπάλα βουβαλινής μοτσαρέλας με ρευστή, κρεμώδη καρδιά, μια βόμβα γεύσης που εξισορροπείται από χειροποίητα «τουρσεμένα» λαχανικά. Συνεχίσαμε με μπρουσκέτες από πολέντα με μους μπακαλιάρου και ελαφρομαριναρισμένες φετούλες αγκινάρας. Πιάτο υψηλής έμπνευσης. Η τερίνα μόσχου ήταν μάλλον παράταιρη σε ένα μενού που ομιλεί την μεσογειακήν, σαν απολειφάδι από παλιό γαλλικό τεφτέρι του σεφ, νόστιμη παρόλα αυτά και με ενδιαφέρουσα γαρνιτούρα από λεπτά σκορδάτα φασολάκια, μοβ πατατούλες και καρεδάκια ντομάτας. Στα κύρια, ζουμερότατο λαβράκι με σπανάκια στον αχνό, ζουμερό και ανάλαφρο πιάτο, αφράτα μπιφτέκια από βουβαλίσιο κιμά με τσιπς πατάτας πασπαλισμένα με παρμεζάνα και γλυκοφάγωτες σουπιές, μαγειρεμένες στο μελάνι τους συνοδεία πολέντας, πιάτο που δύσκολα βρίσκεις σε γκουρμέ εστιατόριο εν Αθήναις. Τα ρέστα μου για το καλύτερο ριζότο που σερβίρεται αυτή τη στιγμή στο μικρό μας άστυ: μαγειρεμένο με ψαροζωμό και γαρνιρισμένο με αχινό, σαν πηχτή σούπα, μελάτο, καταπληκτικό. Το ριζότο όπως πρέπει να μαγειρεύεται.

 

Ο λογαριασμός Με ένα σαραντάρι ευρώ στου Φαμπρίτσιο τρως χάρμα. Μ