Ζυμαρικά με σάλτσα ταχίνι

Μπήκε επιτέλους η άνοιξη και οι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, ζωντανές και γεμάτες νοσταλγία, τριβελίζουν το μυαλό μου που, εδώ που τα λέμε, έχει ψιλοσαλτάρει αυτή την εποχή... Αναμονή για το Μεγάλο Γεγονός της Ανάστασης που, σαν παιδάκια, αποτελούσε την ευκαιρία να παίξουμε στις αλάνες και να γλυτώσουμε το πρωινό ξύπνημα για το σχολείο. Άντε, και καμιά εκκλησία για τα μάτια του κόσμου, αλλά πιο πολύ για να βρούμε την παρέα και να σαχλαμαρίσουμε..Η ώρα της επιστροφής στο σπίτι μετά το παιχνίδι ήταν η χειρότερη ώρα της μέρας. Έπρεπε να γυρίσουμε, δεν γινόταν αλλιώς, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα μας άκουγαν όλοι( φίλοι, γείτονες, περαστικοί και όλο το σόι..) Και νηστεία... Όχι κρέας, όχι αυγά, όχι γάλα, όχι λάδι... Όχι ότι μας απασχολούσε ιδιαίτερα, γιατί στη ζούλα, όλο και κάτι τσιμπούσαμε..(αχ, αν το μάθαινε η μάνα μας...) Ιδιαίτερα όταν νηστεύαμε και το λάδι, ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα.. Όμως, όλο και κάτι το διαφορετικό βρίσκαμε να μας περιμένει στο μεσημεριανό τραπέζι. Άλλοτε νόστιμο, άλλοτε άνοστο, άλλοτε περίεργο αλλά πάντα με την περίσσεια αγάπη των μανάδων μας, που με τρόπο περίεργο, πάντα κάτι έβρισκαν να φτιάξουν και να αποσπάσουν ένα φιλάκι από τα καμάρια τους.. Η συνταγή που ακολουθεί είναι μια παραλλαγή της "ταχινόσουπας" που έφτιαχνε εκείνες τις μέρες, η μητέρα μου, πολύ πιο απλή όμως και γρήγορη. Η εκδοχή αυτή δεν είναι σούπα αλλά, με παραπέμπει στα παιδικά μου χρόνια.