Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιες δεκατρείς, του Νίκου Κουνενή

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιες δεκατρείς
(ενωτικές προτάσεις στην Αριστερά) του Νίκου Κουνενή Ενότητα (ες) ναι, σ’ αυτό συμφωνούμε πλέον όλοι (πλην ΚΚΕ, βεβαίως- και δυστυχώς). Οπότε, το μόνο που μας απασχολεί ακόμη είναι το πρωτεύον, και άκρως δυσεπίλυτο, ερώτημα: πώς θα’ ναι ακριβώς η ενότητα; Μετωπική ή Κοινής Δράσης; Ευρεία, στενή, εξ (ιδεολογικοπολιτικού) αίματος ή/και εξ αγχιστείας; Αντιευρωενωσιακή, αντιευρωνομισματική, αντικαπιταλιστική, αντιμπεριαλιστική, αντικατοχική ή σκέτα αντιμνημονιακή; Πατριωτική, διεθνιστική, αντισυστημική, αντισαπιοσυστημική, πραγματικοδημοκρατική, σοσιαλιστική, κομμουνιστική ή κομμουνιστικοαπελευθερωτική; Εκλογική, κινηματική, από τα πάνω, από τα κάτω, ή/και όλα μαζί; Θα σηματοδοτεί την παρουσία της μέσω «ιστορικών» προσώπων, ή όχι; Θα τροφοδοτείται από τις επαναστατικές σταθερές, τις ιδεολογικοπολιτικές τάσεις των πρόσφατων δεκαετιών, τις ιδιαιτερότητες της παρούσας συγκυρίας, ή τις ακατέργαστες απαιτήσεις που ανέδειξε η πλατεία;
Τριάντα τόσα χρόνια πριν, ο Γιάννης Ιωάννου δημοσίευσε στο «Αντί» μια γελοιογραφία, στην οποία παρουσίαζε μια υπαίθρια αγορά, μέσα από τα κιόσκια της οποίας οι συλλογικότητες της Αριστεράς προπαγάνδιζαν τις μοναδικά σωστές προτάσεις τους για ενότητα, προτάσεις που εξορισμού δεν αποτελούσαν τίποτα περισσότερο από προυποθέσεις αποκλεισμού από αυτές όλων των υπολοίπων: «αντιμονοπωλιακή- αντιιμπεριαλιστική», «αντιδικτατορική- δημοκρατική», «ενότητα στη βάση», «μαρξιστικολενινιστική» «εργατική- επαναστατική» και άλλες, ων ουκ έστιν αριθμός. Την τύχη των εν λόγω προτάσεων τη γνωρίζουμε καλά, τουλάχιστον οι παλαιότεροι: ουδεμία υλοποιήθηκε, ουδεμία άλλωστε ήταν εξ αρχής ικανή ( ανεξαρτήτως προθέσεων) για κάτι τέτοιο, δεδομένων των αγεφύρωτων αντιθέσεων που ταλάνιζαν την εμφορούμενη κυρίως από αμφιθεατρική ψυχολογία Αριστερά της εποχής και οι οποίες όχι μόνο δεν επώαζαν συγκλίσεις αλλά βάθαιναν και πολλαπλασίαζαν τις διασπάσεις. Οι μόνες «ενότητες» που έγιναν δυνατές, ήταν κάποιες θνησιγενείς εκλογικές συμπράξεις και η περίφημη κριτική υποστήριξη των ΚΚΕ και ΚΚΕ (εσωτ) στο ΠΑΣΟΚ, που ακολουθήθηκε από την συγκυβέρνηση του ενιαίου Συνασπισμού με τη δεξιά, με γνωστά, και οδυνηρά για την αξιοπιστία και δυναμική της σύνολης Αριστεράς, αποτελέσματα. Κατά τα λοιπά, και ενώ ο πραγματικός πληθυσμός της τελευταίας συρρικνωνόταν, πολλαπλασιάζονταν οι υποκειμενικοί της εκφραστές.

Κάμποσα βήματα μπρος, άλλα πίσω

Τη σημειολογία και τις νοοτροπίες εκείνων των δεκαετιών αναπαράγουμε άραγε και σήμερα στην εποχή της λαίλαπας; Όχι και ναι, ναι και όχι. Τριάντα και πλέον χρόνια μετά την «ηρωική» εκείνη περίοδο, η Αριστερά έχει να επιδείξει πληθώρα κατακτήσεων, υστερήσεων και αντιφάσεων. Κατάφερε να συντηρήσει όπως- όπως τις δυνάμεις και τη δυναμική της κατά τη διάρκεια της καταθλιπτικής δεκαετίας του ’90, δημιουργώντας τις προυποθέσεις της σημερινής εντυπωσιακής ανάκαμψης και της επανασύνδεσής