«…και νόμο δεν εκράτεις!»

Γιάννης Πρετεντέρης

Ο Γ. Μπαμπινιώτης δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός. Αυτό δεν είναι κακό, για πολλούς θα μπορούσε να θεωρηθεί πλεονέκτημα. Δυστυχώς, απεδείχθη πως δεν είναι.

Διότι μόνο ένας άνθρωπος που βρίσκεται μακράν της πολιτικής θα έδειχνε τέτοια θεμελιώδη αδυναμία κατανόησης όσων συμβαίνουν στα πανεπιστήμια.

Ποιο είναι το ζήτημα λοιπόν; Ο νέος νόμος; Ο τρόπος διοίκησης; Οι διαδικασίες εκλογής; Η χρηματοδότηση; Η λειτουργία των ΑΕΙ; Η ψήφος των φοιτητών;

Τίποτε από όλα αυτά.

Το ζήτημα είναι, πρώτον,

Το ζήτημα είναι, δεύτερον, αν κάποιοι έχουν το δικαίωμα να λειτουργούν έξω από το πλαίσιο αυτό - αν, δηλαδή, η εφαρμογή της νομιμότητας αποτελεί εθελοντική πράξη.

Δεν πιστεύω ότι ο Μπαμπινιώτης είναι κάποιος που θέτει τον εαυτό του εκτός ή υπεράνω του δημοκρατικού πλαισίου, κάθε άλλο.

Πολύ φοβούμαι όμως ότι ανήκει στο είδος των ανθρώπων για τους οποίους η λειτουργία των πραγμάτων προκύπτει όχι από την εφαρμογή αρχών και κανόνων αλλά από ένα νταραβέρι που ονομάζει «λύση» τον συγκερασμό (αλλά και τη διαφύλαξη) των πάσης φύσεως εμπλεκομένων συμφερόντων.

Είναι η νοοτροπία που στην ευρεία εφαρμογή της οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. «Να τα βρούμε». Ουσιαστικά, δηλαδή, μια μέθοδος συναλλαγής που προϋποθέτει ότι «κάτι έχουμε χάσει».

Ε, λοιπόν, τίποτε δεν έχουμε χάσει. Οι πρυτανικές αρχές, συνεπικουρούμενες από βίαιες ομάδες φοιτητών, αρνούνται να εφαρμόσουν τον νόμο. Τελεία. Παράγραφος.

Ακούω ότι δεν τον εφαρμόζουν επειδή, λέει, έχει λάθη και ατέλειες. Και; Από τη στιγμή που ούτε ο τέλειος, ούτε ο αλάνθαστος νόμος έχει εφευρεθεί, η δημοκρατία διαθέτει μια αξιόπιστη μέθοδο για τη βελτίωσή τους: εφαρμόζεις τον νόμο και διορθώνεις ό,τι ατέλεια προκύψει στην πορεία.

Εδώ όμως οι προβλέψεις του νόμου δεν είναι παρά το πρόσχημα. Η ουσία είναι «ποιος κάνει κουμάντο στα πανεπιστήμια».

Και πολύ φοβούμαι ότι στο ζήτημα αυτό, η απάντηση του Μπαμπινιώτη ταυτίζεται απολύτως με την απάντηση του Μυλόπουλου, του Πελεγρίνη και του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς.

Ουδείς ασφαλώς μπορεί να ελέγξει τις απόψεις του Μπαμπινιώτη, δικαίωμά του. Το ερώτημα είναι πώς ανέλαβε υπουργός ένας άνθρωπος με τέτοιες απόψεις.

Κάποιος, δηλαδή, που θεωρεί ότι η πολιτεία (της οποίας προΐσταται στον χώρο της Παιδείας) μπορεί να κάνει διάλογο «περί εφαρμογής του νόμου» με εκείνους που αρνούνται να τον εφαρμόσουν.

Διότι με τους δασκάλους που διδάσκουν δεν υπάρχει πρόβλημα - ό,τι και αν διδάσκουν. Αλλά με εκείνους που δεν κρατούν τους νόμους, το πρόβλημα είναι τεράστιο.