Η λέσχη της «Ελιάς»

Προσπαθώ από προχθές, που η αναγγελία της δημιουργίας έκφρασης της «κεντροαριστεράς» κατέλαβε πρωτοσέλιδο απογευματινής εφημερίδας, να αντιληφθώ ποια γλαύκα κομίζει εις Αθήνας, ώστε να σπεύσουμε μαζικά να πυκνώσουμε τις τάξεις της. Καταρχήν θα πρέπει να υποθέσουμε ότι οι πρωτεργάτες της κίνησης ευαγγελίζονται μία ιδεολογία με στοιχεία του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ας πούμε ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ολίγον ΣΥΡΙΖΑ, και στοιχεία κοινωνικού φιλελευθερισμού, ας πούμε Νέα Δημοκρατία. Δηλαδή, πρέπει να σκεφτούμε ότι μιλάνε για μια μεικτή οικονομία αγοράς με κράτος πρόνοιας, που θα υπερφορολογεί μεσαία και υψηλά εισοδήματα.

Αραγε οι «ιδρυτές» της κίνησης ελπίζουν ότι η δική τους κεντροαριστερά θα αντλήσει από τις υπάρχουσες πολιτικές δεξαμενές, εντός του πολιτικού συστήματος, και θα βρεθεί στο ενδιάμεσό τους; Γιατί, προσπαθώντας ο Πολίτης να κατανοήσει το «μανιφέστο» της ελληνικής «Ελιάς» -κατά τα ελληνικά δεδομένα και ειωθότα-, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται ως ένα βαθμό για bela paroles, που λέγονται «περί διαγραμμάτων» αλλά ουσιαστικά δεν διαφέρουν σχεδόν καθόλου από τα ιδεολογήματα, τα οποία ανέπτυξαν οι περί τον Κώστα Σημίτη, προσπαθώντας να κάνουν το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ περισσότερο ανεκτικό στη σημιτική αρχηγία.

Αλλωστε και ο ίδιος ο Κ. Σημίτης, με τα κείμενά του και τις πολιτικές παρεμβάσεις του, ήδη από το 2000 επεδίωκε να εκσυγχρονίσει το ΠΑΣΟΚ και να του δώσει νέο ιδεολογικό προσανατολισμό, με στέρεα ευρωπαϊκή υπόσταση, αντιλαμβανόμενος ότι δεν θα μπορούσε το κίνημα να αντέξει στην επόμενη δεκαετία, όταν θα ερχόταν η στιγμή να απολέσει την εξουσία. Απόδειξη ότι η απόφασή του να παραδώσει το ΠΑΣΟΚ έγινε υπό την αφόρητη έως και προσβλητική πίεση των μεγαλομετόχων, που πίστευαν ότι ο πορφυρογέννητος θα κατόρθωνε να επιμηκύνει την παρουσία τους στη νομή της εξουσίας. Φυσικά, ο Κ. Σημίτης δικαιώθηκε πανηγυρικά. Επομένως, δεν προκαλεί εντύπωση ότι σύμβουλοι του Γ. Παπανδρέου και παρατρεχάμενοι των κηπουρών εμφανίζονται ως μέλη της ομάδας των 58, οι οποίοι θεωρούν ότι εκφράζουν μία κεντροαριστερά, που στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα εμφανίζεται ως ένα ακόμη ομιχλώδες ιδεολογικό μόρφωμα του καθηγητικού κατεστημένου, το οποίο αρθρογραφεί στις εφημερίδες.

Η αλήθεια είναι ότι με παλιά υλικά καινούρια εκκλησιά δεν κτίζεις. Και όποιος διαβάσει προσεκτικά το «μανιφέστο» θα διαπιστώσει ότι επαναλαμβάνονται οι απόψεις νυν και τέως ακαδημαϊκών δασκάλων, οι οποίοι όμως έχουν επαφή με τον κόσμο, όση σχέση έχει «Αθηνά τον αίλουρον», για να θυμηθώ και τους αρχαίους ημών προγόνους. Ακόμη πιο περίεργη θέση είναι ότι οι 58 επιμένουν ότι δεν έχουν καμία φιλοδοξία να δημιουργήσουν ένα νέο κόμμα -φιλοδοξία εντελώς θεμιτή- αλλά μπορεί οποιοδήποτε μέλος κομμάτων να είναι και μαζί τους και ταυτόχρονα με το κόμμα του. Δεν βαριέστε: Ενας ακόμη πολιτικός σύλλογος, με ιδρυτικά μέλη κυρίως εκπροσώπων της τρίτης ηλικίας, καθόλου δεν βλάπτει. Αντίθετα, θα περνούν συζητώντας, ευχάριστα, τα πρωινά τους.