Μικροί Παράδεισοι τα θερινά σινεμά

Μύθος το Κολωνάκι!...

Είναι λάθος να εμφανίζουν το Κολωνάκι ως περιοχή κοσμικών και πλουτοκρατών…

Τα κολωνακιώτικα μαγαζιά -καφέ-μπαρ, εστιατόρια κ.λπ.- είναι τα πιο φθηνά του αθηναϊκού κέντρου και οι πελάτες τους είναι απλοί και όχι πλούσιοι πολίτες…

Στα λεγόμενα τοπ «Ντα Κάπο», «Βιβλιοθήκη», «Λυκόβρυση», «GK» κ.λπ. το ποτό και ο καφές στοιχίζουν 3,5-4 ευρώ!...

Αυτά και να μην αδικούμε τους μικροεπιχειρηματίες αλλά και να μη στιγματίζουμε μισθοσυντήρητους δημοσιογράφους, πολιτικούς, εργαζόμενους κ.ά., που αποτελούν τους θαμώνες αυτής της παρεξηγημένης περιοχής…

Μικροί Παράδεισοι τα θερινά σινεμά

Αλλη μία από τις ασυναγώνιστες ομορφιές της μικρής μας Ελλάδας και ιδίως της Αττικής είναι τα θερινά σινεμά! Γι’ αυτό σήμερα, απηυδισμένος από την ξενέρωτη πολιτική, θ’ ασχοληθώ στο άρθρο μου με το όμορφο αυτό θέμα.

Λίγες χώρες έχουν την τύχη να απολαμβάνουν τη χαλάρωση και τη χαρά σ’ ένα καλοκαιριάτικο κινηματογράφο…
Το προνόμιο το έχουμε εμείς οι Ελληνες. Λόγω κλίματος και ατμόσφαιρας. Ακόμα και στις υψηλές θερμοκρασίες, το θερινό σινεμά σε μεταφέρει στο δικό του κλίμα…
…Ποιος μπορεί να ανταγωνισθεί, άραγε, την άνεση ενός καλού έργου, που απολαμβάνεις με την παγωμένη μπυρίτσα σου στο μικρό τραπεζάκι σου;
…Τη δίωρη ευτυχία στο θερινό σινεμά την παρακολουθείς και στα ερωτευμένα ζευγαράκια!...

Προσωπικά είμαι φανατικός του καλοκαιρινού σινεμά. Και έχω και τα δικά μου στέκια…
Το ωραίο είναι-και ας μη θεωρηθεί διαφήμιση- το γνωστό «Σινέ Παρί» στο κέντρο της γραφικής Πλάκας. Που, εκτός από την πλατεία του, έχει και δυο μπαλκόνια δεξιά και αριστερά…
…Από εκεί, λοιπόν, παρακολουθείς το έργο στη μεγάλη οθόνη του…
…Και ενώ απολαμβάνεις το κρασάκι σου ή την μπίρα σου, αριστερά σου βλέπεις με αγαλλίαση το μεγαλείο με τη φωτισμένη Ακρόπολη και τον Παρθενώνα…
…Και αριστερά σου τον Λυκαβηττό!...

Υπάρχουν και άλλες τέτοιες γωνιές του Παραδείσου… Αλλά για λόγους ανεξήγητους, αρχίζουν σιγά σιγά να αραιώνουν. Πριν από 10-15 χρόνια, τα θερινά σινεμά στην πρωτεύουσα ξεπερνούσαν τα 200… Σήμερα λειτουργούν τα μισά!...
…Αλλά είναι από τις λίγες χαρές που μας απομένουν… Πριν γίνουν κι αυτά… νοσταλγία!