«Αν οι εκλογές ήταν σωστές, τότε θα ήταν παράνομες»…

Σχεδόν 15 μέρες απομένουν πια από τις πολυθρύλητες εκλογές της 6ης Μαίου. Κι όμως. Η πιο κρίσιμη εκλογική διαδικασία της Μεταπολίτευσης αντιμετωπίζεται χλιαρά αν όχι αδιάφορα από τους πολίτες. Η πρόθεση ψήφου και η συσπείρωση των κομμάτων, μοιάζει μάλλον με διαδικασία ευρωεκλογών και όχι εθνικών εκλογών.

Υποτίθεται ότι οι εκλογές αυτές ήταν αναγκαίες. Και, όντως, ήταν. Για να έχει δημοκρατική νομιμοποιήση η νέα

κυβέρνηση. Για να εκτονωθεί το θυμικό των Ελλήνων. Να ψηφίσουν και να μαυρίσουν το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Τους πολιτευτές που τους πρόδωσαν με τις πολιτικές επιλογές τους, με τις δηλώσεις τους, με τον τρόπο διαβίωσης τους. Πολλοί από αυτούς, από το φόβο της ετυμηγορίας αποφάσισαν να αποστρατευτούν μόνοι τους, με πρόφαση την ανανέωση, επιλέγοντας να κριθούν από την ιστορία. Κάποιοι άλλοι, ίσως, να κριθούν και από τα δικαστήρια.

Το ΠΑΣΟΚ άλλαξε αρχηγό, στα ψηφοδέλτια της ΝΔ επέστρεψαν οι «σκελετοί» του Καραμανλισμού και το «φάντασμα» του Μητσοτακαίικου, νέα κόμματα ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια, οι προεκλογικές υποσχέσεις ξεκίνησαν (το «λεφτά υπάρχουν» μετουσιώνεται την Κυριακή στο Ζάππειο ΙΙΙ) και όλα αυτά χωρίς να προκαλούν ιδιαίτερες εκπλήξεις. Και χωρίς να αφήνουν ιδιαίτερα περιθώρια ελιγμών στους πολιτικούς και  ελπίδων στους πολίτες.  Άλλωστε, οι δανειστές ήδη διακηρύσσουν αυστηρά πως οι δημοσιονομικές προσαρμογές είναι μέρος του προγράμματος που χρειάζεται η ελληνική οικονομία και δεν τίθενται ως θέμα πολιτικών επιλογών της νέας κυβέρνησης-όποια και αν είναι, όπως και αν προκύψει. Απομένουν, λοιπόν, προεκλογικές κοινοτοπίες και συνθήματα που δεν αφορούν κανέναν. Ούτε καν τους ίδιους τους εμπνευστές τους.

Οι Έλληνες, σίγουρα, δεν θα ψηφίσουν αυτή τη φορά με τη λογική της σταθερότητας. Γι’ αυτό δεν αποτυπώνεται από καμία δημοσκόπηση αυτοδύναμο το πρώτο κόμμα ή έστω πλειοψηφικός ο δικομματισμός. Ούτε μόνο ψήφους διαμαρτυρίας θα δούμε.

Η προοπτική της εισόδου στη Βουλή της Χρυσής Αυγής υποδηλώνει ψήφο εκδίκησης. Ίσως όχι μόνο για ένα πολιτικό σύστημα κάθε άλλο παρά αδιάφθορο, αλλά και για μία κοινωνία συνειδητά και συνολικά αδιάφορη.  Αγγίζοντας τα όριά τους, πλέον, οι κάτοικοι στα μεγάλα αστικά κέντρα κάνουν πολιτικές επιλογές στα όρια της αντιδημοκρατικότητας και της εθνικιστικής εκτροπής.

Δεν είναι, όμως, αυτό το χειρότερο. Υπάρχει, πλέον, ένα κομμάτι της κοινωνίας που δεν πιστεύει καν στις εκλογές. «Αν οι εκλογές ήταν σωστές, τότε θα ήταν παράνομες», άκουσα τελευταία.

Τι κι αν ανανεώθηκαν τα ψηφοδέλτια κατά 60%; Στη συνείδηση των πολιτών και οι επόμενοι θα παραμένουν οι ίδιοι, ή μάλλον οι αντίστοιχοι με αυτούς που διαχειρίστηκαν την κατάσταση εδώ και 30 χρόνια.

Είναι, πλέον, κοινή η πεποίθηση ότι το πρόβλημα του πολιτικού συστήματος δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά θέμα αντίληψης της Δημοκρατίας («στη δημοκρατία επιτρέπονται τα πάντα») και, κυρίως, ξεχαρβαλώματος των θεσμών. Ακόμη και μετά τα όργια των τελευταίων αποκαλύψεων για τον Τσοχατζόπουλο, ο Έλληνας εξοργίζεται περισσότερο με το νόμο περ