Δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, το ξέρω – Ας σώσω την αξιοπρέπειά μου

Το πήρα απόφαση! Φέτος, εκτός απροόπτου, θα τρέξω στον 30ο Μαραθώνιο. Δεν είναι δυνατόν να μην έχω αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία στη ζωή μου. Να έχω την χαρά να είμαι μία ψηφίδα από αυτό το παναθρώπινο ποτάμι που στέλνει μήνυμα αγάπης, συμφιλίωσης και κουράγιου.

Κρατάω την τελευταία λέξη: Κουράγιο.
Η φυσική μου κατάσταση, ευτυχώς ακόμη και σε αυτή την ηλικία, είναι εξαιρετική. Δεν κάπνισα ποτέ. Προσπαθώ να τρώω υγιεινά. Δεν σταμάτησα ποτέ να κολυμπάω, να προπονούμαι και να παίζω ποδόσφαιρο. Τις τελευταίες ημέρες αφιέρωσα και λίγο παραπάνω χρόνο για να αθληθώ, τρέχοντας σε μία αγαπημένη

μου διαδρομή, στον παραλιακό δρόμο από τη Ραφήνα ως το Ζούμπερι. Είχα την τύχη να συναντήσω δύο ωραίους ανθρώπους οι οποίοι θα πάρουν μέρος στη συμβολική διαδρομή των 5.000 μέτρων. Ο 74χρονος κύριος Ευθύμης και ο 55χρονος κύριος Αναστάσης, τυφλός ο οποίος έτρεχε με το συνοδό του που ήταν η κόρη του.

Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες ανθρωπιάς, έτσι όπως τρέχαμε εκείνο το γλυκό απόγευμα του Νοεμβρίου. Και, φυσικά, γύρισα σπίτι καλύτερος. Πιο γεμάτος. Πιο χαρούμενος. Και οι δύο είναι πυξίδες ζωής για όλους μας. Δεν πιστεύω ότι χρειάζονται περισσότερα λόγια γι αυτούς τους δύο ωραίους ανθρώπους. Θα αποδυναμωθεί το όποιο θετικό μήνυμα θέλησα να στείλω μέσα απ αυτό το μικρό κείμενο.

«Μα εδώ αυτά τα πολιτικά κτήνη με τα οικονομικά μέτρα που θα ψηφίσουν – κι έρχονται κι άλλα σε λίγους μήνες – ισοπεδώνουν τις ζωές των περισσοτέρων Ελλήνων» θα μου πείτε, εσύ και κάποιες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι απ΄ όλα τα μέρη του πλανήτη θα τρέξετε την Κυριακή σαν να μη συμβαίνει τίποτα»;

Το ξέρετε ότι δεν είναι έτσι. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο. Ο καθένας, άλλωστε, αντιστέκεται στον πόνο με τον δικό του τρόπο. Εγώ με όσες ψυχικές δυνάμεις μου απόμειναν τρέχω στον Μαραθώνιο. Δεν ενοχλώ κανέναν. Άλλος παραδίδεται αμαχητί κλεισμένος σπίτι του.
Άλλος προτιμά με τα λίγα ευρώ που έχει, αντί να φάει, να καπνίσει ή να πιεί αλκοόλ.
‘Αλλοι βασανίζουν τους συνανθρώπους τους ακινητοποιώντας με απεργίες τα μέσα δημόσιας συγκοινωνίας. Καταδικάζοντας απλούς πολίτες, φτωχούς ανθρώπους, που το μόνο μέσο μετακίνησης που τους έμεινε να πάνε στη δουλειά τους -αν έχουν- είναι το λεωφορείο, ο ηλεκτρικός, το μετρό ή το τρόλεϊ.

Χωρίς να ντρέπονται. Και να το παίζουν και λαϊκοί ήρωες από πάνω. Το ξέρω πια, δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, όπως αφελώς νόμιζα όταν ξεκίνησα κάποτε να εργάζομαι ως δημοσιογράφος.

Τουλάχιστον, ας συνεχίζω να τολμώ να γράφω αυτά που σκέπτομαι. Τη δική μου αλήθεια. Κι ελπίζω κι άλλων ανθρώπων που διαβάζουν αυτές τις γραμμές. Τουλάχιστον, ας μη φοβάμαι πια.
Γιατί δεν έχω να χάσω τίποτε άλλο. Τα μόνα, αλλά τα πιο σημαντικά που μου απέμειναν είναι η υγεία, η εντιμότητα και η αξιοπρέπειά μου.