Ένας Ευρωπαίος να μας σώσει!

Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζει με εξαιρετική επιτυχία τις παραστάσεις του σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα των παράλογων θεατρινισμών. Καημένε Ιονέσκο. Πού να το φανταζόσουνα όταν έγραφες το «Ρινόκερό» σου πως, οι εδώ ρινόκεροι της γνωστής συνομοταξίας των πολιτικών παχύδερμων, θα διέπρεπαν και σε αυτό το είδος του θεάτρου! Θεατρινισμοί παντού, λοιπόν. Στο πολιτικό σύστημα, στο χώρο των κοινωνικών εταίρων, στα Πανεπιστήμια, στη Δικαιοσύνη, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μέχρι εδώ τίποτα το πρωτόγνωρο και το πρωτάκουστο. Όλα αναμενόμενα

και πολυσυζητημένα. Αυτό που ξαφνιάζει, όμως, τον αμέτοχο παρατηρητή των εν Ελλάδι πεπραγμένων είναι οι ποικιλόμορφοι θεατρινισμοί ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας των πολιτών.

Ναι, σε αυτήν την αγανακτισμένη κοινωνία αναφέρομαι που δυο χρόνια τώρα έχει αναγάγει την καθημερινότητά της σε ευτελές σινερομάντζο και αποχαυνωμένη από τις αναθυμιάσεις του παρασιτικού κρατισμού και της φατριαστικής δημοσιοϋπαλληλία,ς  βαυκαλίζεται σιγοτραγουδώντας: «η κρίση είναι συστημική». Και το φωνάζει αυτό γιατί στέκεται μόνο στο οικονομικό περιτύλιγμα. Στο μπακαγιόκο. Δεν αντέχει, βλέπεις, να  ρίξει το βλέμμα της στη «φλεγμαίνουσα και σκοριώσα πόλη» που έχει φτιάξει, για να δει  τη βρώμα και τη δυσωδία  που αναδύονται από όλες τις γωνιές της, αλλά ούτε τολμά να αναμετρηθεί με τους ρακοσυλλέκτες περιωπής που έχουν γαντζωθεί πάνω στα δημόσια αξιώματα και τις θέσεις ευθύνης της διοικητικής μηχανής και απειλούν να κάνουν πράξη το «κατ´ εικόνα και καθ´ ομοίωσιν»,  μετατρέποντας την ελληνική Πολιτεία σε απέραντη χωματερή! Η κρίση, λοιπόν, μπορεί να είναι συστημική για τους άλλους, για εμάς όμως είναι εθνική και πρέπει, επιτέλους, να το καταλάβουμε.

Σε αυτήν την κοινωνία αναφέρομαι, που δύο χρόνια τώρα επιτρέπει στα κακομαθημένα της δημοσιοϋπαλληλίας, στα καλομαθημένα του ιδιωτικού τομέα, στους αιώνιους φοιτητοπατέρες και στους φαρμακοεξαρτώμενους κομπογιανίτες της ιατρικής επιστήμης να μονοπωλούν την κοινωνική δυσαρέσκεια ορθώνοντας μονότονα ένα εκνευριστικό ΟΧΙ απέναντι σε όλα. Σε αυτήν την κοινωνία, που δυο χρόνια τώρα απέτυχε να αρθρώσει μια σειρά αιτημάτων προς τις ηγετικές της ελίτ και να απαιτήσει την εκπλήρωσή τους μέσα σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα. Τα μόνα αιτήματα που μπόρεσε να αρθρώσει ήταν « κάτω το Μνημόνιο» και «φέρτε πίσω τα δεδουλευμένα». Ασχέτως αν για ορισμένους, τα δεδουλευμένα αυτά δεν δουλεύτηκαν ποτέ τους!

Σε αυτήν την κοινωνία που ανέχεται να κόβουνε τις συντάξεις ανθρώπων που δούλεψαν 35 χρόνια, καθώς και τους μισθούς υπεύθυνων και ευσυνείδητων υπαλλήλων, για να μπορούν να μισθοδοτούνται οι τεμπελχανάδες των άχρηστων δημόσιων φορέων, τα ρουσφέτια των βουλευτικών γραφείων, οι καρεκλοκένταυροι των διοικητικών συμβουλίων και οι ποικιλώνυμες  συντάξεις της προκλητικής κωλοβάρας.

Σε αυτήν την κοινωνία, που βλέπει την μισθωτή εργασία να μπαίνει πάλι στο ίδιο κρεβάτι του Προκρούστη από τις ανίκανες πολιτικές ηγεσίες και την ίδια στιγμή κάνει μόκο μπροστά στο αίτημα για πόθεν έσχες όλων των γιατρών