Η Προφητεία της Μάγιας

Ξαναείδα τη Μάγια μετά από πολλά χρόνια. Σχεδόν τρεις δεκαετίες είχαν περάσει. Δεν είχε αλλάξει. «Μου ‘λειψες, Μάγια», είπα από μέσα μου, ξεχνώντας πως μπορεί κάποιος να μ’ ακούει και να γίνω ρεζίλι. Ναι, ίσως να μην είχα αλλάξει τόσο πολύ κι εγώ. Τα μάτια μου ,που την κοιτούσαν, ήταν σίγουρα τα ίδια. Θυμήθηκα αμέσως τις περασμένες εποχές. Μου ‘ρθαν στο μυαλό εκείνα τα Χριστούγεννα , όταν είχα αποφασίσει να λύσω το μεγαλύτερο μυστήριο

«Πού πηγαίνουν όλοι οι ήρωες όταν τελειώνει η εκπομπή;»

Το ότι ήμουν τότε μαθητής στο Προνήπιο δεν μ’ εμπόδιζε να ερευνήσω μια τόσο δύσκολη υπόθεση. Έτσι κι αλλιώς είχαμε ήδη ξεκινήσει διακοπές για τα Χριστούγεννα και θα μπορούσα να ψάξω όσο ήθελα.

Και τα κατάφερα! Τους βρήκα! Και τη Μάγια τη Μέλισσα και όλους τους άλλους!

Και να! Είναι έτοιμος ο Σπορτ Μπίλυ με τη μαγική τσάντα του. Βγαίνει στον αέρα σε 5…4…3….2…1! Σήμα αρχής!

Ωωωω! Ποιο είναι αυτό το αεροπλάνο που προσγειώνεται; Δεν είναι αεροπλάνο! Είναι ο Νιλς Χόλγκερσον πάνω στη χήνα! Τροχοδρόμηση! Τα κατάφεραν! Μόλις είχε προβληθεί το 6ο επεισόδιο. Άρεσε πολύ στα παιδιά αυτό το θαυμαστό ταξίδι.

Σ αυτόν τον χώρο λοιπόν, που έμοιαζε με τεράστια παιχνιδούπολη, μαζεύονταν κρυφά όλοι οι αγαπημένοι ήρωες, την ώρα που δεν βρίσκονταν μέσα στην τηλεοπτική οθόνη. Εκεί, σ’ αυτήν την ονειρική αλάνα, προετοιμάζονταν για τις επόμενες περιπέτειες, κουβέντιαζαν, γελούσαν, έκαναν φάρσες, έπαιζαν, τραγουδούσαν και κυρίως ήταν άτακτοι.

Όλοι βρίσκονται εδώ! Μου φαινόταν απίστευτο…

Η Χάιντι με τον παππού της! Ο Γούντυ ο Τρυποκάρυδος, ο Αστυνόμος Σαϊνης, ο Μελένιος απ’ την Τενεκεδούπολη, ο Γκούφυ, ο Ντόναλντ κι ο Φρουφρού ,που κάνει προπόνηση πηδώντας από σκεπή σε σκεπή! Πιο πέρα ο Κέρμιτ και η Μις Πίγκυ (ωχ, πάλι του κάνει μούτρα…) κι ο Άνιμαλ παίζει ντραμς. Νάτη κι η Χιλιοποδαρούσα, οι Τζέτσονς με τους Φλίνστοουνς (πάντοτε μαζί πάνε αυτοί…), οι Θάντερκατς, η ομάδα Τζι και το Μικρό μου Πόνυ. Η Λάσι γαβγίζει, ο Σνούπυ ατάραχος δίπλα στον Τσάρλι Μπράουν. Ο Αιμίλιος το Μήλο στέκεται σ’ ένα ψηλό σημείο και εξηγεί στους πολίτες της Φρουτοπίας για τον δίκαιο αγώνα τους απέναντι στους Μανάβηδες και τη Λεμονοστιφέξ! Ο Αλφ ο Εξωγήινος κάνει πλάκα στην Κάντυ Κάντυ, δεν την αφήνει να συγκεντρωθεί. Εκείνη όμως πρέπει να κάνει πρόβα τα λόγια της, γιατί στο επόμενο επεισόδιο χάνει τον αγαπημένο της Άντονι! Νάτοι και οι Τζι Άι Τζο, κάνουν γυμναστική μαζί με τα Χελωνονιντζάκια και τους Θάντερκατς, δίπλα τους ο Μπαρτ κι ο Χόμερ Σιμπσον με τον Χ-μαν , τον Τάο Τάο, τη Σούπερ Γιαγιά, τον Ντένις τον Τρομερό και τον Λούκυ Λουκ (η Ντόλυ ξεκουράζεται στον στάβλο, μαζί με τον Ραντανπλαν). Ένα Φα δίεση πιάνει ο Φιόγκος, και φυσικά ο Ρούχλας είναι Λα. «Δώσε ένα Σι» στο αρμόνιο λένε στον Σεβαστιανό- το κάνει αμέσως- και στο Μι τραγουδάει παραμύθια η Μελιά. Ο Ποπάυ τρώει σπανάκι, ο Πόλντο καταβροχθίζει όλα τα σάντουιτς και η Όλιβ νανουρίζει τον Ρεβυθούλη. Στην άλλη άκρη ο Μπόλεκ κι ο Λόλεκ, πάντοτε ντροπαλοί, γελάνε με τον Τιραμόλα και τον Σεραφίνο, ο Δρακουμέλ με την Ψιψινέλ προτείνουν μια καλή ιδέα για το επόμενο επεισόδιο στον Μπαρμπαστρούμφ. Ο Σπιρτούλης συμφωνεί ,αλλά ο Γκρινιάρης αποχωρεί, γιατί δεν του αρέσουν καθόλου αυτές οι ιδέες.

Όλο αυτό το παραμυθένιο σκηνικό, έμοιαζε με υπόσχεση παντοτινής ευτυχίας για τα παιδιά που ζούσαν εκείνη την εποχή, εκείνα τα Χριστούγεννα. Τίποτα δε θα μπορούσε να τα στεναχωρήσει στο μέλλον.

«Γιατί είναι έτσι πια η ζωή μας, ρε Μάγια;», τη ρώτησα σήμερα, καθώς ξεκινούσε το επεισόδιό της στον υπολογιστή μου κι έπαιζε το τραγουδάκι της αρχής.

Ρωτούσα τη Μάγια τη Μέλισσα, γιατί από τότε της είχα ιδιαίτερη αδυναμία. «Σ’ αγαπάω πολύ» της έλεγα όταν την έβλεπα μικρός να πετάει εδώ κι εκεί μέσα στη μικρή μου τηλεόραση. Τη ρωτούσα, όμως, και γιατί οι μέλισσες είναι σοφές-ζουν σ’ αυτόν τον πλανήτη εδώ και 15 εκατομμύρια χρόνια. Μην αρχίζω να μιλάω και για άλλους πλανήτες…)

«Γιατί είμαστε έτσι;»

Θεέ μου, έχω αποτρελαθεί. Μιλάω μ’ ένα κινούμενο σχέδιο που πέτυχα κατά λάθος στο internet. Δεν είναι απλώς παιδικότητα κι ελαφρότητα και χαζοσυναισθηματισμός, εδώ σοβαρεύει η κατάσταση… Ελπίζω να μη μάθει κανείς αυτές τις σκέψεις μου…

Κι όμως συνέχιζα να της μιλάω, κοιτώντας στον υπολογιστή την παιδική εκπομπή που τόσο αγάπησα.

«Γιατί είμαστε έτσι;»

Γιατί η ζωή είναι δύσκολη πια. Χμ… η ζωή είναι δύσκολη πια…

Ναι, είναι δύσκολη η ζωή.

Αλλά.., πιο δύσκολη από τι;

Δεν υπάρχει συγκριτικός βαθμός. Χρησιμοποιούμε τη λέξη «δύσκολος» απλώς για να συνεννοηθούμε, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει εύκολη ζωή. Στιγμιαία, αποσπασματικά, μπορεί να μοιάζει ανέφελος ο βίος ενός ανθρώπου, αλλά πάντοτε στην επόμενη στροφή συναντάς τη φθαρτή σου φύση.

Η ίδια η ζωή εμπεριέχει τον πόνο, την απώλεια, την αβεβαιότητα, την αγωνία του ευμετάβλητου, τον φόβο του οριστικού, την αίσθηση του ανικανοποίητου. Κι όλο αυτός ο δύσβατος δρόμος, που λέγεται ζωή, γίνεται υποφερτός από τη θεϊκή μας υπόσταση. Δεν πρόκειται για τον εξουσιαστικό θεό, εκείνον που απαγορεύει και πονά τους άλλους. Είναι ο θεός που δημιουργεί και δημιουργείται από Αγάπη.

Αν δε μπορείς ν’ αγαπάς, όπως εκείνο το παιδί που ήσουν κάποτε, δεν φταίει το ότι μεγάλωσες. Φταίει το ότι μίκρυνες- ως πνεύμα.

Θα βρεις δικαιολογίες. Έχεις την πείρα πια.

«Η ζωή είναι δύσκολη». «Οι εποχές είναι διαφορετικές». «Δεν είναι κατάλληλες οι συνθήκες». «Είμαι ρεαλιστής».

Όλοι οι άνθρωποι ήταν κάποτε παιδιά και όλοι, αν τα καταφέρουν, θα γίνουν ηλικιωμένοι. Ξεκινούν και καταλήγουν αδύναμοι, αλλά στο ενδιάμεσο παραμένουν ανώριμοι.

Η ανωριμότητα είναι η αδυναμία ν’ αγαπάς με άδολη καρδιά.

Τελειώνει το επεισόδιο. Είχα περάσει υπέροχα με τη Μάγια τη Μέλισσα. Τελευταίο πλάνο στο καρτουνίστικο πρόσωπό της.

«Σ’ αγαπώ πολύ» ένιωσα να της λέω από μέσα μου, όπως ακριβώς έκανα πριν τόσα χρόνια.

«Σ’ αγαπώ πολύ» μου είπε μόνο με το χαμόγελό της η Μάγια και πέταξε ξανά, παρέα με τον Μπίλυ, στα λιβάδια.

«Σ’ αγαπώ πολύ».

Κι αυτήν ήταν η μεγαλύτερη προφητεία του κόσμου.

Γιατί δεν αφορούσε το τέλος του, αλλά τη διαρκή Αρχή του.

Follow on twitter : @koublis