Κάθε χρόνο η ίδια υποκρισία για τον αριθμό των εισπρακτέων απ’ τον υπουργό Παιδείας

Μπορεί ο λαός να έχει ακούσει τα μύρια όσα για τα Πανεπιστήμια , τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να έχει διαμορφώσει την άποψη ότι τα περισσότερα Ιδρύματα είναι άντρα οικογενειοκρατίας και αδιαφάνειας. Μπορεί να πιστεύει ότι οι περισσότεροι Πρυτάνεις είναι άνθρωποι εξουσιομανείς, κάτι σαν …βαμπίρ της εξουσίας, απ΄την οποία τρέφονται και φτάνουν στο σημείο να τα κάνουν «πλακάκια» με κάθε λογής «περιθωριακούς» της κοινωνίας μας … Μπορεί …μπορεί…

Παρ΄όλα αυτά, οι Έλληνες επιθυμούν, στην η πλειοψηφία τους, να σπουδάσουν τα παιδιά τους στα Πανεπιστήμια. Κόβουν τα πάντα για να στέλνουν

το παιδί τους στο φροντιστήριο και να το προετοιμάσουν για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Αυτό προσπαθεί η πλειοψηφία των γονιών κι ας γνωρίζει πολύ καλά πως από καμία Σχολή και από κανένα Πανεπιστήμιο δεν έχει πια εξασφαλισμένη μια θέση εργασίας.

Να σημειώσω, βέβαια, ότι στις Πανελλήνιες Εξετάσεις παίρνουν μέρος, κυρίως τα παιδιά των μεσαίων και κατώτερων οικονομικών στρωμάτων. Η άρχουσα τάξη του τόπου έχει τον τρόπο της: Στέλνει τα κλωνάρια της στα ιδιωτικά σχολεία, που διαθέτουν διεθνές απολυτήριο, και από εκεί κατευθείαν για σπουδές στην Εσπερίαν. Αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο ή, αλλιώς, αντικείμενο άλλου άρθρου.

Στόχος μου σήμερα είναι να μιλήσω για τα … παιγνίδια της … κάλπης που παίζονται στο υπουργείο Παιδείας και έχουν σχέση με το πόσα παιδιά θα εισαχθούν, τελικά, στα Πανεπιστήμια. Κι αυτά τα παιγνίδια δεν έχουν σχέση με το πρόσωπο που κάθεται στην καρέκλα του υπουργού, αφού οι πιο πολλοί τα ίδια κάνουν…

Ακούστε, λοιπόν, και θαυμάστε πώς οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Ιδιαίτερα οι πολιτικοί. Πρώτα βγαίνει η ψυχή κι ύστερα το χούι.

Αφού, λοιπόν, έχουν γκρεμιστεί όλα, και δεν έχουν να υποσχεθούν κάτι ευχάριστο στο λαό, του κλείνουν το μάτι για τον αριθμό των εισακτέων, αφήνοντάς τον να ελπίζει τουλάχιστον για μία θέση σε κάποια Σχολή, μιας και αναμένονται εκλογές.

Αν και γνωρίζουν πως μάλλον για μείωση και, μάλιστα δραστική έχει ανάγκη ολόκληρη η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, το μόνο που σκέπτονται είναι το πώς θα αυξήσουν τον αριθμό. Να μπορούσαν, λέει, να βγουν και να πουν : «όλοι μέσα στα Ιδρύματα ό,τι κι αν γράψουν». Να δώσουν λίγη χαρά , να γελάσει και το χειλάκι του Έλληνα, μπας και απλώσει το χεράκι του στη κάλπη και ρίξει κανένα σταυρό και όχι «μορταδέλα»…

Ξέρουν, όμως, ότι δεν μπορούν να το κάνουν έτσι όπως θα ήθελαν. Ξέρουν πως ορισμένες Σχολές δεν αντέχουν. Οι ήδη φοιτούντες – αν κι αυτοί ήταν συνεπείς και πήγαιναν στα μαθήματα – δεν θα χωρούσαν ούτε στα …προαύλια των Πανεπιστημίων, όχι στα αμφιθέατρα και στα εργαστήρια που κατασκευάστηκαν για συγκεκριμένους αριθμούς φοιτητών.

Έτσι, τα Πανεπιστήμια ζητούν δραστική μείωση εισακτέων, όπως κάνουν κάθε χρόνο. Και ίσως φέτος έχουν πολλούς λόγους να “δικαιούνται” πολύ λιγότερους φοιτητές, καθώς οι πιστώσεις είναι δραματικά μειωμένες και θα χαμηλώσουν κι άλλο. Ίσως θα ήταν πιο απλό να πουν : «Δεν έχει πιστώσεις; Δεν έχει Εκπαίδευση”. Η , εν πάση περιπτώσει : “με τα λεφ