Κοπέλες, λάγνα σώματα, οι γειτονιές του τόπου

Κι, όμως, υπάρχουν ακόμη μυημένοι και αμύητοι.

Υπάρχουν ακόμη κρυφά κι ανομολόγητα, τα στενά δρομάκια, που έχουμε αφήσει ένα δάκρυ έναν κρυφό αναστεναγμό, μια στιγμή που έρχεται στο όνειρο του ονείρου, και λάγνα χαιδεύει τα μαλλιά μας με τα ακροδάχτυλά της.

Δίπλα της, μέσα στο όνειρο, δίπλα της, νομίζω πως την έχω, είναι δικιά μου.

Μα πιάνεται η αλήθεια μου, μπορώ να αγγίξω τη στιγμή;

Ξανοίω, χαζεύω τριγύρω, μα ψυχή δεν ποζέφει, δε σταματά.
Είναι η πάνω γειτονιά που έχει κι αυτή το δικό της όνομα. Καρακαλάς, Μαχαίρι, Ζόκλα, Σισσεμές, κάτω Πλατεία, πάνω Πλατεία.

Γειτονιές,

στενά σαν ομορφοκοπέλες στέκουν με μάτια υγρά, χείλια ανοιχτά σαν ερωτευμένες, παθιασμένες κόρες.
Μόνον  για εκείνον που στάθηκε που πρόσεξε τα κάλη της, τη μαγική ομορφιά της.

Προσπερνάμε σαν να ξέρουμε, κουνάμε το κεφάλι στο άκουσμα μιας λέξης, μα είναι σαν να φοράμε ξένα μάτια, γυάλινα, σαν αγγίζουμε με ξένα χέρια την από χρόνια άγνωστη αγάπη.
Στο μικρό τόπο μου όλα έχουν ψυχή, όλα έχουν το όνομά τους και το πιο περίεργο, το πιο παράξενο, είναι πως ακούνε και απάντουν στον μυημένο, σε εκείνον που πίσω από μια πέτρα, πάνω από ένα γεράνι και στην άκρη μιας ταράτσας βλέπει το φιλί που δεν έδωσε, το χαμόγελο  που πήρε στο φεύγα του ο υγρός Μπονέντης.

Στις Ζόκλας, που εγώ το λέω πανόραμα και γελούν στα καφενεία, χάνω την αλήθεια μες το ψέμμα. Ζόκλα, γυναικείο όνομα, η Ζώη.

Μα πια να είναι η μυστηριώδης γυναίκα που  βάφτισε, έδωσε το μικρό της, σε αυτή τη γειτονιά και πιο πίσω το Μαχαίρι, άκους Μα-χαί-ρι, και τρομάζεις, τραβιέσαι πίσω, ποιά μοίρα να έστηνε παιγνίδια σε τούτα τα στενά. Το ίδιο παραπάνω στον Καρακάλα μα και στον Σισσεμέ, αλλά και στην πάνω Πλατεία που όπως και η κάτω δεν υπάρχουν, στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν δρόμο που βαφτίσαμε πλατεία έτσι για να έχουμε, να μην ζηλεύουμε, μια ανοιχτωσιά σαν ουρανό.

Λέξεις με άλλη σημασία, δείχνουν πως όλα έχουν τη δικιά τους μεταμόρφωση, ίδια μάτια που βλέπουν, διαβάζουν άλλα  χρώματα πάνω στον  τρικούβερτο καμβά γραμμάτων.