Μία πόλη που ονειρεύεται όπως κάποτε με τον Ντιέγκο …

Είχα να βρεθώ στη Νάπολι 25 χρόνια. Από τη χρονιά που η πόλη έζησε μία σύγχρονη εκδοχή της έκρηξης του Βεζούβιου, ακολουθώντας τυφλά τον Μεσσία προς τη Γη της Επαγγελίας. Ηταν η σεζόν που ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, εκπλήρωνε μία ποδοσφαιρική προφητεία του τεράστιου Τζιάνι Μπρέρα, του μεγαλύτερου Ιταλού αθλητικού σχολιαστή, πως η πόλη δεν θα απολάμβανε ποτέ τη κατάκτηση του πρωταθλήματος αν δεν πίστευε, χωρίς τη παραμικρή αίρεση, σε έναν ηγέτη. Τα λόγια του Μπρέρα, χαμένα κάπου στη δεκαετία του ‘60 χρειάστηκαν περίπου δυόμιση δεκαετίες για να επαληθευτούν και

για να γίνει  έπρεπε να φτάσει σε αυτά τα μέρη -με τιμές Μεσσία, το 1984- ο Μαραντόνα.  Το ελικόπτερο που τον έφερε και τον κατέβασε στη σέντρα έκανε δεκάδες χιλιάδες κόσμου στο «Σαν Πάολο» να παραληρούν. Μία ολόκληρη πόλη, που πολλές φορές στο παρελθόν είχε φτάσει μια ανάσα από τον τίτλο, εναπόθετε στον Αργεντινό τις ελπίδες για το πρώτο σκουντέτο της ιστορίας της.

Η μετακίνησή του αποτελούσε το ζήτημα εκείνου του καλοκαιριού, ήταν νέο ρεκόρ στο παζάρι, ξεπερνώντας τα λεφτά που είχε κοστίσει η μεταγραφή του δύο χρόνια πριν από την Μπόκα Τζούνιορς στη Μπαρτσελόνα. Η παρουσία του Ντιέγκο στην Καταλονία δεν ήταν αυτή που ανέμενε με κομμένη την ανάσα ο πλανήτης, όταν έκανε το άλμα από την Αργεντινή στην Ευρώπη. Είχε ακολουθήσει και η μέτρια παρουσία του στο Μουντιάλ της Ισπανίας, ήρθε και η αποβολή του στο ματς με τη Βραζιλία και όλα στράβωσαν. Στα δύο χρόνια που έμεινε στο «Καμπ Νόου» δεν κέρδισε ποτέ τις καρδιές του κόσμου, όπως ο Γιόχαν Κρόιφ ή, πολύ παλαιότερα, ο Λάζλο  Κουμπάλα. Οπότε, όταν ήρθε η πρόταση από τη Νάπολι, οι «μπλαουγκράνα» δεν το πολυσκέφτηκαν.

Στην Ιταλία, ο Μαραντόνα βρήκε τον παράδεισό του, εκεί που οι οπαδοί της Νάπολι έβαζαν την ομάδα πάνω από τον ίδιο τους τον εαυτό. Τα όνειρά τους είχαν γίνει προσευχές, που εισακούστηκαν τελικά το 1986-87- χρονιά που έμελλε ο «προφήτης» να οδηγήσει την ομάδα, που τον λάτρεψε, στην αποθέωση.  Το φανατικότερο ιταλικό κοινό έφτανε στον έβδομο ουρανό, και μία πόλη που ζει και αναπνέει για το «Κάλτσιο», έβλεπε την ομάδα του πρωταθλήτρια για πρώτη φορά.

Φυσικά όλα ακολούθησαν το κορυφαίο καλοκαίρι στη ζωή του Μαραντόνα. Στο μεξικανικό Μουντιάλ λίγες εβδομάδες νωρίτερα η Αργεντινή είχε βρει απέναντί της την Αγγλία. Ηταν στην Πόλη του Μεξικού, στο μεγαλοπρεπές Στάδιο των Αζτέκων, η πρώτη αναμέτρηση των δύο άσπονδων εχθρών, μετά την πολεμική σύρραξη για τα νησιά Φόκλαντς το 1982. Ενας πόλεμος για ένα μικρό σύμπλεγμα νησιών στον Ατλαντικό, κοντά στην Αργεντινή, και που στον ένα μήνα των συγκρούσεων έχασαν τη ζωή τους σχεδόν 1.000 άνθρωποι, κυρίως Αργεντινοί. Μία πολεμική σύγκρουση που ο μεγάλος συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες σκιαγράφησε πολύ εύστοχα σαν «κόντρα δύο φαλακρών για μία χτένα».

Ηταν 22 Ιουνίου 1986 και ο Μαραντόνα πρώτα μπόρεσε με το χέρι να νικήσει την έξοδο του Πίτερ Σίλτον και να δώσει το πιο αμφισβητούμενο γκολ, έπειτα από εκείνο του Τζεφ Χαρστ με τους Γερμανούς το 1966, στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ισ