Ο ένας και πραγματικά μοναδικός Σερ Άλεξ Φέργιουσον​…

Ήμουν ο μόνος Έλληνας δημοσιογράφος, απεσταλμένος της ΕΡΤ για μετάδοση του αγώνα, που βρέθηκε εκεί στη συνέντευξη Τύπου του Αλεξ Φέργκιουσον, το βράδυ της κατάκτησης του Κυπέλλου Αγγλίας, τον Μάη του 1990. Εκείνη τη στιγμή κανείς δεν το αντιλαμβανόταν, αλλά όποιοι βρισκόμασταν στην αίθουσα Τύπου του παλιού Γουέμπλεϊ, ουσιαστικά γινόμασταν αυτόπτες μάρτυρες στην αλλαγή ροής της ποδοσφαιρικής ιστορίας.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μόλις είχε κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας, σε

επαναληπτικό τελικό με την Κρίσταλ Πάλας. Το 1-0 με γκολ ενός (ξεχασμένου σήμερα) αριστερού μπακ του Λι Μάρτιν, έδινε ύστερα από το 3-3 του πρώτου αγώνα, στον Σκωτσέζο τεχνικό μία ανάσα. Ύστερα από τέσσερα χρόνια χωρίς τίτλο, επιτέλους ο Φέργκιουσον ένοιωθε τη θηλιά στο λαιμό να χαλαρώνει.
Είχε περάσει το κατώφλι του «Ολντ Τράφορντ» στις 6 Νοεμβρίου του 1986, διαδεχόμενος τον Ρον Άτκινσον, ο οποίος αν και είχε δώσει στη Γιουνάιτεντ δύο Κύπελλα Αγγλίας, τους μόνους της τίτλους σχεδόν σε δέκα σεζόν, δεν άντεχε πια την πίεση της εξέδρας! Ο Φέργκιουσον, που στην Σκωτία είχε κατορθώσει να εκθρονίσει τη Σέλτικ και τη Ρέιντζερς παίρνοντας πρωταθλήματα με την Αμπερντίν, είχε κάνει κυρίως αίσθηση όταν οδήγησε τους «Ντονς» στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, το 1983, με 2-1 επί του απόλυτου φαβορί που ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης. Στον πάγκο των Μαδριλένων καθόταν η θρυλική φυσιογνωμία του Αλφρέντο Ντι Στέφανο, και ο (νεαρός τότε) Φέργκιουσον δεν έχασε την ευκαιρία να του ζητήσει να κάτσουν να τα πούνε, μετά τη λήξη του αγώνα! Ποτέ, άλλωστεν δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για το θέαμα που απόλαυσε, έφηβος ακόμα, το 1960 στο «Χάμπντεν Παρκ» στη γενέτειρα του τη Γλασκώβη, παρακολουθώντας τη Ρεάλ του Δον Αλφρέντο και του Πούσκας να συντρίβει 7-3 την Άιντραχτ Φρανκφούρτης.

Πάντως, μέχρι να έρθει ο πρώτος τίτλος, η σχέση του Φέργκι με την εξέδρα δεν ήταν ειδυλλιακή! Μόνο εκείνη την σεζόν, το 1989-90, είχε φτάσει τέσσερις φορές πολύ κοντά στην απόλυση.

Στην αρχή της χρονιάς είχε πάρει την πολύ σκληρή απόφαση να διώξει τους αγαπημένους της εξέδρας Νόρμαν Γουάιτσαιντ και Πολ Μακ Γκράθ καθώς και τον Γκόρντον Στράχαν (παλιό του πουλέν και στην Αμπερντίν) γιατί έπιναν πολύ και δεν ταίριαζαν στο καινούργιο πλάνο που είχε θέσει!

Οι οπαδοί σήκωναν πανό εναντίον του στο «Ολντ Τράφορντ» («3 χρόνια δικαιολογίες και ακόμα σκ… Αντίο Φέργκι») και η ομάδα πάλευε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, λίγο πιο πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού! Η τελική της θέση ήταν  μόλις 13η , ενώ μέσα στη χρονιά οι βαριές ήττες από τη Μάντσεστερ Σίτι με 5-1, από την Αστον Βίλα με 3-0 και από τη  Νόττιγχαμ Φόρεστ με 4-0 πέκαναν το «Θέατρο των Ονείρων» καζάνι που έβραζε!     

Λίγες μέρες μετά την πρωτοχρονιά, οι εφημερίδες είχαν γεμίσει με ρεπορτάζ πως το ματς Κυπέλλου εκτός έδρας με την (πανίσχυρη τότε) Νόττιγχαμ του Μπράιαν Κλαφ στο «Σίτι Γκράουντ» θα ήταν το τελευταίο του στον πάγκο. Μέχρι και ονόματα διαδόχων ακουγόντουσαν.
Η ομάδα δεν είχε κερδίσει από τον Νοέμβριο και βρισκόταν με το ένα πόδι στη ζ