Οι «Βούλγαροι» Έλληνες εργάτες…

Στην Ελλάδα του Μνημονίου, από τη Δευτέρα, ο βασικός μισθός είναι στα 586 ευρώ, περίπου όσο και στην Πορτογαλία. Αντίθετα, στην τρίτη χώρα του Μνημονίου, την Ιρλανδία, ο κατώτατος μισθός βρίσκεται  στα 1.462 ευρώ, υπερδιπλάσιος  των δικών μας!!!

Εκεί  η τρόικα  δεν απαίτησε μειώσεις μισθών

στον ιδιωτικό τομέα, εκεί συμπιέζονται μόνο  οι μισθοί του δημοσίου. Εδώ, εξαιτίας της αποτυχίας του πρώτου Μνημονίου,  θεσμοθετήθηκε νέος μειωμένος κατώτατος μισθός, με στόχο -όπως είπαν- την αύξηση της ανταγωνιστικότητας  της οικονομίας.

Θα διερωτηθεί ευλόγως κανείς, «γιατί  στην Ιρλανδία οι μισθοί παραμένουν πολύ υψηλά και εδώ καταρρέουν»;

Γιατί στην Ιρλανδία, το κράτος αξιοποίησε την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη και ενίσχυσε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Εκεί δεν υπάρχουν κλειστά επαγγέλματα, δεν υπάρχει γραφειοκρατία και διαφθορά στο βαθμό που υφίσταται στη χώρα μας. Τόλμησαν και άνοιξαν τις αγορές τους νωρίς, μείωσαν δραστικά τη φορολογία στις επιχειρήσεις, δημιούργησαν ένα ελκυστικό επιχειρηματικό περιβάλλον και κάλεσαν επενδυτές που πρόθυμα  προσήλθαν και επένδυσαν τα λεφτά τους.

Στην ουσία, εκεί το κράτος, το δημόσιο, το πολιτικό σύστημα με αυτές τις κινήσεις προσέφερε σταθερότητα στην αγορά, την οποία πρώτα απελευθέρωσε από τις αγκυλώσεις της. Έτσι, παρά τα προβλήματα χρηματοδότησης του συστήματός τους, που πρόεκυψαν εξαιτίας του παρασιτικού τραπεζικού τομέα, εξακολουθούν και έχουν υψηλούς μισθούς και χαμηλότερη ανεργία από  άλλες χώρες του νότου.

Το ερώτημα είναι, «αφού και εμείς έχουμε τον ίδιο στόχο και θέλουμε καλύτερους μισθούς και χαμηλότερη ανεργία, γιατί δεν κάνουμε  τα ίδια»;

Γιατί είτε δε μπορούμε είτε δε θέλουμε να γίνουν με το δύσκολο τρόπο. Τόσα χρόνια είχαμε μάθει στον εύκολο τρόπο. Δανειζόμαστε  και  ζούσαμε καλά.
Γιατί τόσα χρόνια -ακόμα και τώρα- δεν είχαμε και δεν έχουμε κράτος να στηρίξει την επιχειρηματικότητα, να πατάξει  τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά. Δεν έχουμε πολιτικό σύστημα να ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα, να αντιμετωπίσει τις συντεχνίες, να απελευθερώσει την οικονομία, να μειώσει δραστικά τους φόρους στις επιχειρήσεις.

Όλα αυτά σκοντάφτουν στους ίδιους τους πολιτικούς μας, που εξακολουθούν να υπερασπίζονται, και τώρα ακόμα, ένα βήμα από το γκρεμό, τις συντεχνίες
στις οποίες μετέχουν.

Όλα αυτά σκοντάφτουν σε μια κοντόφθαλμη αριστερή αντίληψη που ποινικοποιεί το κέρδος και θεωρεί τη μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις ως «εκχώρηση στην πλουτοκρατία» και όχι ως αναπτυξιακό εργαλείο.

Μια αριστερή αντίληψη που πιστεύει πως η κρατικοδίαιτη οικονομία, οι κινητοποιήσεις και οι καταλήψεις, θα φέρουν υψηλούς μισθούς και όχι η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα.
Ένας μεγάλος μύθος που κατέρρευσε παταγωδώς, αλλά που επί χρόνια δημιούργησε εμπόδια στην υγιή επιχειρηματικότητα. Ήδη πολλές εταιρίες, λόγω του κλίματος οικονομικής ανασφάλειας και εργασιακής αναστάτωσης -αλλά  και για να τύχουν ευνοϊκότερης πιστωτικής ή και φορολογικής μεταχείρισης- μεταφέρουν