Όσο ζω ελπίζω…

Πόσες προεκλογικές περιόδους πρέπει να ζήσουμε ακόμα για να εντυπωθεί μέσα μας, οριστικά και αμετάκλητα, η συνήθεια της διάψευσης; Πόσες ακόμα προεκλογικές εξαγγελίες του ίδιου ύφους και της ίδιας αισθητικής πρέπει να ανεχτούμε ως ψηφοφόροι για να αποφασίσουμε, επιτέλους, να λειτουργήσουμε ως ενεργοί και συνειδητοποιημένοι πολίτες και να απαιτήσουμε, πλέον, από τους μελλοντικούς μας εκπροσώπους το αυτονόητο του «δια ταύτα»; Και τέλος. Πόσες ακόμα μετεκλογικές κατραπακιές πρέπει να υποστούμε για να καταλάβουμε πως η σχέση που έχουν τα ελληνικά κόμματα εξουσίας με τις λέξεις προγραμματισμός, οργάνωση

και υλοποίηση είναι από καιρό ελεύθερη και εξαντλείται σε προεκλογικές ξεπέτες και οne night stand;  Επειδή, λοιπόν, η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι «άλλες τόσες» και επειδή τον ακριβή χρόνο του «χους ει και εις χουν απελεύσει» δεν μπορεί να τον ξέρει κανείς για να σταματήσει να φορτώνει το μέλλον του με χίμαιρες και ελπίδες,  εγώ επιμένω να ελπίζω.

Ελπίζω μια μέρα οι πολίτες της χώρας αυτής να γυρίσουν οριστικά την πλάτη στην πολιτική όπως την ξέραμε. Στην πολιτική του κραυγάζοντος αρχηγού μπροστά σε ένα στημένο ακροατήριο στρατευμένων νεολαίων και συνταξιούχων βολεμένων. Στην πολιτική που ταλαντεύεται ανάμεσα στην ένδεια του «δια πράξεως» και στον πληθωρισμό του «δια παραλείψεως». Στην πολιτική των φίλων και των κολλητών. Στην πολιτική της επικοινωνίας, του φαίνεσθαι και του παραπολιτικού. Στην πολιτική που απειλεί να βγάλει τις κουκούλες των κουκουλοφόρων των Εξαρχείων και την ίδια στιγμή δηλώνει ανήμπορη  να αφαιρέσει τις κουκούλες από το διαχρονικό και διακομματικό «κουκούλωμα» τόσων και τόσων σκανδάλων, υποθέσεων διαφθοράς και περιπτώσεων κατάχρησης δημοσίου χρήματος.

Ελπίζω μια μέρα η κοινωνία των πολιτών να καταλάβει πως η ανάπτυξη της οικονομίας είναι δική της δουλειά και να πάψει να τα περιμένει όλα από το εξ’ορισμού ανάπηρο κράτος της Μεταπολίτευσης. Η αριστερίζουσα πολιτική κουλτούρα των τελευταίων 40 ετών μας έχει καταντήσει επαίτες της κρατικής μεγαλοψυχίας. Προσβλέπουμε στο κράτος για να βρούμε δουλειά, να ασφαλιστούμε, να συνταξιοδοτηθούμε, να σπουδάσουμε τα παιδιά μας, να βρούμε την υγειά μας, να επιδοτήσουμε τη φτώχεια μας, να αναπτυχθούμε και να αναπαραχθούμε.

Aκόμα και για να βρούμε γκόμενα σε αυτό προσβλέπουμε, μιας και μεταξύ 700.000 δημοσίων υπαλλήλων, όσο γκαντέμης και αν είσαι, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να βρείς το ταίρι σου! Έτσι και τώρα. Ένα εκατομμύριο επιστήμονες καθόμαστε σε μια γωνία και περιμένουμε καρτερικά από το εγχώριο δημοσιοϋπαλληλίκι και τους πολιτικούς του προιστάμενους να χτίσουν σχολεία, νοσοκομεία, λογιστήρια, επιχειρήσεις, ερευνητικά κέντρα και εταιρίες πληροφορικής για να διοριστούμε. Άλλοι τόσοι περιμένουμε από τους Κινέζους και τους Άραβες να κατακλύσουν τις αγορές της χώρας μας και να μας προσλάβουν  υπαλλήλους στις σουπερ ντούπερ επιχειρήσεις τους. Λοβοτομημένοι από την αριστερή προπαγάνδα συνηθίσαμε στο διορισμό και το υπαλληλίκι. Εξού και το κατηγορώ στην ελληνική Αρι