Μόνο η Χούντα και ο Καμίνης

Ο Δημήτρης Ρίτσος της Χούντας και ο Γιώργος Καμίνης είναι οι μόνοι δήμαρχοι της Αθήνας που θέλησαν την κατεδάφιση του ιστορικότερου γηπέδου της πρωτεύουσας...

Τη χρονιά που ο Παναθηναϊκός έγραφε τη σημαντικότερη σελίδα του ελληνικού αθλητισμού, σε διασυλλογικό επίπεδο, ο δήμος Αθηναίων αμφισβητούσε την κυριότητα του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και επιθυμούσε την κατεδάφισή του. Έπρεπε να περάσουν 41 χρόνια για να επαναληφθεί η ιστορία. Μόνο που εν έτη 2012 δεν έχουμε δικτατορία. Τουλάχιστον στα λόγια.

Το Greenzone θυμάται:

Από το αξίωμα του δημάρχου της Αθήνας έχουν περάσει δεκάδες γιγαντιαίες προσωπικότητες. Ποτέ δεν διανοήθηκαν την κατεδάφιση του στολιδιού της πρωτεύουσας, του γηπέδου στο οποίο γεννήθηκε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Του γηπέδου που χτίστηκε με μεράκι, ιδρώτα και χρήματα αποκλειστικά ανθρώπων του Παναθηναϊκού, χωρίς τη συνδρομή του κράτους. Του γηπέδου, στο οποίο γαλουχήθηκαν γενιές φιλάθλων και μέσα στο οποίο οι ομάδες του κέντρου αλλά και η Εθνική πέτυχαν λαμπρές επιτυχίες και γέμισαν ρίγη συγκίνησης τους φίλους του αθλητισμού.

Κανείς πλην δύο δημάρχων…

Ο πρώτος είναι ο Δημήτρης Ρίτσος, δήμαρχος που «τοποθετήθηκε» το 1967 από το δικτατορικό καθεστώς και παρέμεινε στη θέση καθ’ όλη την «επταετία» (όταν πρώτα καθαιρέθηκε από τη δημαρχία και αυτοεξορίστηκε στο Λονδίνο ο Γεώργιος Πλυτάς, μέλος οικογένειας με ανυπέρβλητη συνεισφορά στην τοπική αυτοδιοίκηση της πόλης, αλλά και σπουδαίος Παναθηναϊκός).

Ο δεύτερος είναι ο σημερινός δήμαρχος Γιώργος Καμίνης. Ο Δήμος της Αθήνας όχι απλώς αμφισβητεί την κυριότητα του γηπέδου του Παναθηναϊκού, αλλά «έτρεξε» τις διαδικασίες για την έκδοση του Προεδρικού Διατάγματος που προβλέπη την κατεδάφισή του πριν καλά καλά χτιστεί ποδοσφαιρικό γήπεδο στο Βοτανικό. Με ενδιαφέρον αναμένουμε ποια θα είναι η στάση του δημάρχου. Μετά τις αρχικές προεκλογικές «κωλοτούμπες» ο φίλαθλος του Πανιώνιου και για πολλούς του ΟΣΦΠ (πάντως επιβεβαιωμένα Παναθηναϊκός δεν είναι) είναι πλέον μέλος και του Σωματείου Σωτηρίας του Γιάννη Αλαφούζου. Αναμένουμε να διακρίνουμε το αγνό των προθέσεών του και το αληθινό ενδιαφέρον του για το ιστορικό γήπεδο. Όχι τώρα. Όταν θα έχει ξεκαθαρίσει και το πολιτικό πεδίο στη χώρα.

Υπάρχουν διαφορές και ομοιότητες ανάμεσα στη «μαύρη επταετία» και το σήμερα.

Ο Παναθηναϊκός ήθελε μεν να «μετακομίσει» το 1971 (τότε στην Αργυρούπολη), όμως τότε δεν έμπαιναν στη μέση «μπίζνες», «χρυσές δουλειές» και εμπορικά κέντρα και κατά συνέπεια δεν είχε καν τεθεί θέμα ανταλλαγής. Το Τριφύλλι θα έχτιζε νέο γήπεδο μόνο αν είχε εξασφαλισμένη ΚΑΙ την ιστορική Λεωφόρο.

Αν θέλουμε να βρούμε ομοιότητες, τότε δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τα πρόσωπα που απάρτιζαν τη διοίκηση του Παναθηναϊκού. Είχαν εξοστρακιστεί από τη δικτατορία όλοι οι μεγάλοι ηγέτες του συλλόγου, όπως οι Απόστολος Νικολαΐδης και Αντώνης Μαντζεβελάκης και στη θέση τους είχαν επιλεγεί άνθρωποι που έφεραν την ομάδα στα όρια της χρεοκοπίας με λάθ