Άγιε μου Βασίλη σε παρακαλώ…

«Άγιε μου Βασίλη σε παρακαλώ να μου φέρεις…»… Μικρά αξιαγάπητα, θελκτικά, ανορθόγραφα γράμματα για τον Άγιο των Παιδιών, τον κοκκινοντυμένο Κλάους ή Νικολάους, ή Βασίλη, ή τον καλό παππού Χειμώνα με τα λευκά του. Μικρές απαιτήσεις, καλλιεργημένες από την υπερπροβολή της τηλεόρασης, την τεχνολογική μας εποχή ή τις παιδικές πραγματικές χαρές για παιχνίδι. Ποιος δεν έγραψε γράμμα στον Αη Βασίλη σαν παιδί να ζητήσει το παιχνίδι των ονείρων και ποιος γονιός δεν διάβασε με τρυφερότητα τις απαιτήσεις.

Η ανορθόγραφη παραδοχή του καλού παιδιού,

που έτσι κι αλλιώς στην παιδική ηλικία όλα καλά είναι τα παΐδια, αλλά οι μεγάλοι καλλιεργούμε, ήδη, την ένοχη για να χειραγωγούμε, γίνεται το επιχείρημα, λιγάκι υστερόβουλα, για την κατάκτηση των καλουμένων, με γυαλιστερές κορδέλες πακέτων που μέσα έχουν παιχνίδια που σύντομα θα αφεθούν σπασμένα και παραμελημένα σε μια γωνιά. Πριν λίγα χρόνια, ζώντας στην μεγάλη φούσκα του καταναλωτισμού μας χωρίς να μας έχουν αποσαφηνιστεί τα όρια, παιδιά και ήδη, με παιχνίδια που δεν τελειώνουν και πιστωτικές που δεν στερεύουν – πιστεύαμε- κακομαθαίναμε τα παΐδια μας με άπειρα δώρα καθημερινά σχεδόν, τόσο που η γιορτή η καθαυτό της παιδικής ευτυχίας δεν είχε πια νόημα.

Ο Άγιος Βασίλης έπαιρνε πάντα τα γράμματα του, αλλά λίγο βαριεστημένα, με ανορθόγραφα γραμματικά που τα είχανε ήδη όλα και γύρευαν το απόλυτα περιττό. Φέτος στα Χριστούγεννα της κρίσης εδώ στον Νότο με τον αντίκτυπο εκεί, στον Βορρά, ο Άγιος Βασίλης πήρε πάλι γραμματικά με πόθο και λαχτάρα. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά και τα πατίνια, τα ποδήλατα, οι κούκλες, τα αυτοκινητάκια δείχνουν να έχουν πάλι αξία. Και να σημαίνουν κάτι. Η βράδια της παραμονής της Πρωτοχρονιά, έχει προσμονή και έκπληξη και ευτυχία. Και για τους μεγάλους χαρά. Τι μπορεί να συγκριθεί μ αυτά τα μάτια τα παιδικά που λάμπουν από ευτυχία, με την προσμονή του δώρου που ξετυλίγεται και τα φωτεινά πρόσωπα; Τι μπορεί να αναπληρώσει την βεβαιότητα πως ο Άγιος Βασίλης υπάρχει και όσο οι άνθρωποι κατοικούμε σ αυτόν τον πλανήτη ένα πνεύμα καλό και αγαθό φροντίζει τα παιδιά, όχι για την επιβίωση μονό, την τροφή και τη ζέστη αλλά και την χαρά τους, τη διασκέδαση τους; Να μπορείς να πιστεύεις τον Άγιο Βασίλη! Τι ευτυχισμένη αθωότητα!

Και ο Άγιος, με τα κατάλευκα μακριά γένια, τα μαλλιά τα μπαμπακένια, τα κόκκινα μάγουλα σα γερή κρασοκανάτα, να διαβάζει το γραμματάκι του, να μην έχει email, εκεί στο Βόρειο Πόλο που κατοικεί, με τα ξωτικά του, τους ταράνδους του, τα χιόνια του, στο κουκλίστικο αν και πολύ χτυπητά κόκκινο σπιτάκι του. Τα γράμματα αυτά, αιώνια επικοινωνία της παιδικότητας με το μεταφυσικό καλό, είναι μια αξιαγάπητη τρυφερότητα των ημερών. Απ’ αυτές που σου δίνουν την αίσθηση της αισιοδοξίας και το χαμόγελο της στοργής. Και ας αλλάζει μερικές φορές το περιεχόμενο τους. Η κόρη μιας συγγενούς μου, έγραψε στο δικό της γραμματάκι στον Άγιο, πως δεν θέλει τίποτα για αυτήν, παρά μόνο να ξαναπάρουν τη μαμά στη δουλειά, που την απέλυσαν πριν τις γιορτές και πως θα τα βγάλουν πέρα, που ο μπαμπάς δεν δουλεύει γιατί σταμάτησαν οι οικοδομές;

Ο υπέρβαρος Άγιος, αν βρίσκεται στο Ροβανιέμι ή στην Καισαρεία ή στους πάγους μιας φανταστικής κρυφής πόλης στο Βόρειο Πόλο, θα πρέπει διαβάζοντας αυτό το γραμματική να μέλωσε με πόνο την καρδιά του. Θα πρέπει να υπολόγισε αν χωρεί στο σάκο του μαζί με τα τρενάκια, τις κούκλες – μωρά, τις κούκλες – μοντέλα με το λάιφ στάιλ ζάμπλουτης, τα λούτρινα ζωάκια, τα κουκλόσπιτα, τις μπάλες, τα ζαχαρωτά, τις σοκολάτες, τα γλειφιτζούρια, να χωρέσει μέσα πολύ κουράγιο, δύναμη, υπομονή, επιμονή, σύμπνοια, θέσεις εργασίας. Γιατί τα ανορθόγραφα παιδικά γραμματικά έχουν γίνει οδυνηρά ώριμα και στεναχώρα. Όσο μπορέσουμε κι όσο αντέξουμε ας τα κρατήσουμε όσο πιο κοντά στην ανεμελιά ταιριάζει στις ηλικίες τους… Και αυτό είναι το δικό μου «Άγιε μου Βασίλη σε παρακαλώ…»…