«Αλ Καπόνε», «Δον Κιχώτες» και «Βελουχιώτηδες»

Τρέμουν τα πόδια τους ή μήπως γίνεται σεισμός. Μόνο υπό αυτές τις συνθήκες μπορώ να καταλάβω τη ασταθή θέση στην οποία εκάστοτε βρίσκονται, αναφορικά με το ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όσο και και υπεύθυνος Τύπου του ΠΑΣΟΚ.

O μεν Σίμος Κεδίκογλου, κατά τα άλλα σοβαρός άνθρωπος, έχει κατρακυλήσει στο επίπεδο της παλαιοδεξιάς απειλητικής φρασεολογίας τύπου μετεμφυλιακού επαρχιακού

χωροφύλακα που καταγγέλλει σφυριά και δρεπάνια, κομμούνες και σοβιέτ. Ίσως, κάτι παραπάνω γνωρίζει ο ίδιος γι΄ αυτά τα σύμβολα από τότε που σπούδαζε στο πετροχημικό Ινστιτούτο Γκούπκινα της Μόσχας.

Ο δε Δημήτρης Καρύδης, ήπιος και μειλίχιος άνθρωπος κατά τα άλλα, έφτασε στο σημείο να αναζητήσει με ακροβατικό τρόπο συσχετίσεις μεταξύ κάποιων ένθερμων οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ με τους τραμπούκους «κοτζαμάνηδες» της παρακρατικής δεξιάς του 60. Πιθανότατα τα σοσιαλδημοκρατικά του αντανακλαστικά να ψάχνουν προσχήματα δημοκρατικότητας. Ωστόσο οι αντιδράσεις του μάλλον προς το νοσταλγικό ρεμβασμό φέρνουν. Από τότε, δηλαδή, που όποιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πήγαινε στο Αρκαλοχώρι της Κρήτης αποθεωνόταν, σε αντίθεση με το τωρινό που κρυβόταν.

Αν και οι άγαρμπες πολιτικές ρητορικές εκάστου διαφέρουν ποιοτικά μεταξύ τους, δεν παύουν να επιχειρούν μια αγωνιώδη, πλην αμήχανη, κατεδάφιση των θέσεων, των απόψεων ακόμα και των συνεδριακών ομιλιών-όποιες κι αν είναι αυτές – του Αλέξη Τσίπρα. Φαντάζομαι ότι αμφότεροι οι εκπρόσωποι των κομμάτων της συγκυβέρνησης διαθέτουν ένα πιο επινοητικό και ουσιωδώς πιο επαρκές οπλοστάσιο προπαγανδιστικών διατυπώσεων για να αντιπαρατεθούν με εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ. Εντούτοις το προσπερνούν, χάριν της βιασύνης απαξίωσης του αντιπάλου.

Αναπόφευκτα, και οι δύο εμφανίζονται μαχητικοί κατά ανεμόμυλων και όχι επί των υπαρκτών πεδίων. Ο μεν Κεδίκογλου επαναφέροντας την φθαρμένη κασέτα του ¨κομμουνιστικού κινδύνου”, ο δε Καρύδης προσεγγίζοντας αυθαίρετα τη θεωρία των “δύο άκρων”. Αποτέλεσμα, να καλλιεργούν με εριστικότητα , αν όχι με συκοφαντική εμπάθεια, ένα πολωτικό κλίμα ασύμφορο έως τραυματικό για τη δημοκρατία και αποκρουστικό για τους πολίτες μιας σύγχρονης κοινωνίας.

Προφανώς, και οι δύο εκπρόσωποι δεν συνεισφέρουν στο δημόσιο διάλογο με ότι τους κατέβει ενίοτε στο κεφάλι. Απλώς υπηρετούν τη στρατηγική των κομμάτων τους. Από τη μια, η ΝΔ πιεσμένη από το ανεπαρκές κυβερνητικό της έργο και δέσμια των ιδεολογικών της αγκυλώσεων, ποντάρει, για τη περιχαράκωση του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια εμφυλιοπολεμική φρασεολογία με φοβικούς όρους φάρσας. Από την άλλη, το αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ που αναζητεί την ανάκτηση του ηθικού πλεονεκτήματος ως εγγυητού της πολιτικής σταθερότητας ψάχνει επειγόντως την ρεβάνς απέναντι στο ΣΫΡΙΖΑ με τη δυσφήμηση του ακτιβισμού ορισμένων μελών του.