Χωρίς πυξίδα

Υπό άλλες συνθήκες η φάση θα ήταν για σπαρταριστά γέλια. Τώρα είναι για σπαραχτικά κλάματα. Η ηγεσία του σμπαραλιασμένου ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να ασφυκτιά στο στενό κοστούμι που της έραψε ο λαός στις κάλπες του Ιουνίου και συμπεριφέρεται  με το ύφος  περασμένων  μεγαλείων. Από τη μια εύχεται-αν δεν παρακαλάει – τη ΔΗΜΑΡ ότι «θα βρει τελικά τρόπο να υπερψηφίσει τα μέτρα»  και από την άλλη αφήνει

αιχμές – αν δεν κριτικάρει- τη ΝΔ  ότι  δεν θα γίνει υποστύλωμά της και δεν θα ανεχθεί προκλήσεις και παληκαρισμούς εκ μέρους της.

Ενδιαμέσως  κραδαίνει εσωκομματικά καρότο και μαστίγιο. Απειλεί του πιθανούς απείθαρχους με διαγραφή προβάλλοντας μια επίπλαστη ομοψυχία, ενώ, παράλληλα ο αρχηγός επιδίδεται σε προσωπικό μασάζ  για να ελαχιστοποιήσει τις διαφοροποιήσεις.  Λες και όσοι το εγκαταλείπουν με την υστεροβουλία να πλασάρουν τη πάρτη τους στη φτήνια στο πολιτικό παζάρι  παίρνουν από χαλαρωτικά γλυκόλογα,  θεραπευτικά πουδραρίσματα και αναζωογονητικά ρεκτιφιέ.

Εκ των συνθηκών γίνεται προφανές ότι το φυλλοροών  ΠΑΣΟΚ  έχει χάσει το μπούσουλα.  Εκτός πια αν ο βερμπαλιστικός μαξιμαλισμός του προέδρου του επισκιάζει  μια πολιτική τακτική αδιανόητη να συλληφθεί από κοινούς θνητούς.  Επειδή, όμως, ο πήχης είναι δεδομένος καλύτερα να λείπουν τα σουρεαλιστικά άλματα. Εν προκειμένω,  το ΠΑΣΟΚ ορμάει ντουγρού να περάσει από κάτω, καθώς  στοχεύει ανάποδα. Σέβεται υπερβολικά το Κουβέλη και ψιλοκριτικάρει το Σαμαρά. Κανονικά, ένα κόμμα που θα «τα ‘χε τετρακόσια»  θα έπραττε ακριβώς το αντίθετο.

Ο Κουβέλης παγιδεύτηκε στη ρητορική του και τώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Δεν αντέχει το ρόλο  της Ιφιγένειας προκειμένου να μη χαθεί ο πόλεμος.  Με πρόσχημα ή αφορμή τα εργασιακά, και μετρώντας τις απώλειες που θα προκύψουν με την συμβολή της ΔΗΜΑΡ  στην  υπερψήφιση των  μέτρων , την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Το πιθανότερο, είναι ότι οι βουλευτές του κόμματος του  θα απόσχουν για να μην κατηγορηθούν ότι εμπόδισαν να περάσει το πακέτο με όρους απόλυτης πλειοψηφίας των παρόντων.

Κανονικά ο Βενιζέλος θα έπρεπε να επικεντρώσει τη κριτική του σε αυτή τη στάση  οπισθοχώρησης της ΔΗΜΑΡ που βάζει σε κίνδυνο  τις μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού τα τελευταία 2 χρόνια. Δεν το κάνει ούτε με όρους κομματικού πατριωτισμού. Αντί να καταγγείλει τις παλινωδίες του Κουβέλη που υπονομεύουν την κυβερνητική συνοχή ρισκάρει να  επωμιστούν  οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και πάλι το βάρος της ψήφισης των μέτρων. Ενώ αυτοί της ΔΗΜΑΡ  θα μπορούν να περιφέρονται στις εκλογικές τους περιφέρειες παριστάνοντας  τους  αταλάντευτους «ήρωες».  Ξεχνάει, μάλλον, ότι και τα δύο κόμματα ψαρεύουν πελατεία από τον ίδιο, πια, χώρο.

Σε ότι αφορά τη κριτική ότι  το προσβάλουν οι  Νεοδημοκρατικές δηλώσεις που αναφέρουν ότι «εμείς προχωράμε μόνοι μας και όποιος θέλει ας ακολουθήσει» και πάλι  το ΠΑΣΟΚ επιδεικνύει κούφια ευθιξία.  Συνήθως ο προσδιορισμός «ατυχείς»  όπως τις  χαρακτήρισε  ο Βενιζέλος  συνιστά υπεκφυγή . Στην ουσία αποτελεί εκδήλωση παράπονου αντί επιβράβευσης της  πιο συνειδητά σω